Αφορμή γα το κείμενο που ακολουθεί είναι οι οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αφορώσες στην παιδική σεξουαλικότητα – εικόνες όπως η παρακάτω βρίσκονται αναρτημένες στο Twitter.
Περιλαμβάνουν την υποχρέωση ενημέρωσης των παιδιών για ζητήματα όπως ο αυνανισμός [από 0 έως 4 ετών] τα διαφορετικά κόνεπτ οικογένειας και η ομοφυλοφιλία [από 4 έως 6] το σεξ στα μίντια, συμπεριλαμβανομένου του Ίντερνετ, και η σεξουαλική επαφή [6-9] και τέλος, οι διαφορές μεταξύ ταυτότητας φύλου και βιολογικού σεξ [9-12]

Δεν υπάρχει ίσως πιο ωμή παραβίαση της ιδιωτικής σφαίρας του ανθρώπου απ’ τη μετατροπή της σεξουαλικής ζωής του σε δημόσια υπόθεση. Οι “πολιτιστικές” βάσεις του φαινομένου τέθηκαν ταυτόχρονα με τα θεμέλια της βιομηχανίας του Χόλιγουντ. Οι “επιστημονικές”, ταυτόχρονα με την χύδην ψυχανάλυση. Αποτελούν και οι δυο προϊόντα του τέλους 19ου – αρχής 20ου αιώνα, περιόδου στη διάρκεια της οποίας κορυφώνεται η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση. Στην εκπνοή της τελευταίας αυτής, αμέσως μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, θα έμπαιναν οι βάσεις των σύγχρονων ολοκληρωτικών καθεστώτων [“υπαρκτός” και, σύντομα, φασισμός, ναζισμός – παραλλαγές αυτού]. Άξονας λειτουργίας των τελευταίων, παρουσιαζόντων μεγαλύτερες ομοιότητες απ’ όσο επιτρέπει να φανεί η επίσημη [αριστερή] αφήγηση, είναι το πέρασμα του ελέγχου της διαδικασίας παραγωγής …από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα. Και όχι μόνο αυτής.
Ο ρόλος του σταρ σίστεμ και του μιντιακού δικτύου όλα αυτά τα χρόνια στη διαδικασία μετατροπής του ιδιωτικού σε δημόσιο υπήρξε καταλυτικός, περισσότερο απ’ όσο έχει επισημανθεί από τους “πολέμιούς τους”.
Προσωπικά αχολήθηκα με το θέμα επί μια δεκαπενταετία, σε σειρά κειμένων [ΗΧΟΣ, 4Τ], εστιάζοντας κυρίως στη συμβολή των νέων τεχνολογιών [διαδίκτυο, κινητή τηλεφωνία, social media] στο “επικό”, μακράς διάρκειας concept, η σύγχρονη βερσιόν του οποίου περιλαμβάνει τη δυνατότητα βιντεοκόσπισης ερωτικών σκηνών και ελεύθερης διανομής τους, μαζί με κάθε είδους αποκαλυπτικές φωτογραφίες και βίντεο που, τα κορίτσια ιδίως, μαθαίνουν να διοχετεύουν από μονοψήφια ηλικία. Ταυτόχρονα άλλωστε με την προώθηση του “ενδιαφέροντος” των ενηλίκων γι’ αυτά τα τελευταία, προωθούνται απόψεις όπως : η έλξη που αισθάνεται ένας ενήλικος άνδρας για ένα 15χρονο κορίτσι αποτελεί ανωμαλία, σε αντίθεση με την έλξη του για ένα άλλο άνδρα που αποτελεί κανονικότητα. Μπορεί κανείς να είναι σίγουρος, και θα δειχτεί από εδώ αναλυτικά στο μέλλον, ότι αντικειμενικός σκοπός όλων των παραπάνω είναι η καταστροφή του θεσμού της οικογένειας. Και, μέσω αυτής, του κοινωνικού ιστού, του οποίου αποτελεί ιστορικά τη βάση.
Με δεδομένο ότι η καλλιέργεια των συνθηκών απόλυτης συμμόρφωσης του πολίτη στο “όλα εντός του κράτους, τίποτα εκτός του κράτους, τίποτα εναντίον του κράτους” * είναι ολοκληρωμένη, η όποια δυνατότητα αντίστασης δεν μπορεί πλέον να προέλθει παρά από ανθρώπους που βρίσκονται στο μη περαιτέρω, και δεν μπορεί να αφορά κάτι άλλο από οικονομικές διεκδικήσεις.
Τα παραπάνω σημαίνουν, ως προς το θέμα που μας απασχολεί, ότι το να περιμένεις αντίσταση του “Έλληνα γονιού” στις ντιρεκτίβες του εκπαιδευτικού συστήματος και την εν γένει νέα κανονικότητα που έχει ετοιμαστεί για το παιδί του, είναι το ισοδύναμο του να περιμένεις από ένα παράλυτο να σηκωθεί και να χορέψει.
Μακάρι, και μπορεί, να κάνω λάθος. Η πρόσφατη όμως ιστορία με τις μάσκες στα σχολεία απομακρύνει, στο μυαλό μου, αυτή την πιθανότητα.
Παρεμπιπτόντως, το θέμα που μας απασχολεί ξεφεύγει απ’ τις αρμοδιότητες του ελληνικού κράτους ή γενικά των κατά τόπους κυβερνήσεων. Ξεκινά από, και αφορά πρωτίστως, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, παράρτημα του ΟΗΕ. Ο οποίος, για όσους δεν το έχουν καταλάβει [όχι ότι φταιν γι’ αυτό] είναι η Παγκόσμια Διακυβέρνηση.

* Μπενίτο Μουσολίνι