Όπως έχουμε ξαναπεί [βλ. post ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΣ] “οι δημοσιογράφοι θα έμεναν άνεργοι χωρίς κακές ειδήσεις. Ο κόσμος, ως εκ τούτου, διαμεσολαβημένος από αυτούς στο πλαίσιο του θανάσιμου ανταγωνισμού τους, δεν μπορεί παρά να είναι ένας κόσμος Αποκάλυψης”.
Δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η παραγωγή ρεπορτάζ. Τα ρεπορτάζ δεν “οφείλουν” να αντιστοιχούν σε αληθινά γεγονότα, αλλά να είναι ανταγωνιστικά, βλ. ευπώλητα. Αυτό καθιστά το δημοσιογραφικό επάγγελμα κατ’ εξοχήν παρασιτικό. Το πράγμα γίνεται κραυγαλέα φανερό σε ζητήματα δημόσιας υγείας και ασφάλειας.
Το ρεπορτάζ του “έγκριτου” τηλεοπτικού μέσου, ξεκινάει με σειρήνες πανικού, για τον κορονοϊό που έχει πλέον “περάσει τα σύνορα της Κίνας” και διαδίδεται σε χώρες όπως η Ταϋλάνδη, η Νότια Κορέα, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ. Ο “δημοσιογράφος” ερωτά εμβρόντητος “δεν έχουν ληφθεί ακόμα εδώ έκτακτα μέτρα;” “Όχι” λαμβάνει την απάντηση, “οι αρμόδιοι δεν θεωρούν ότι η χώρα κινδυνεύει ακόμα απ’ τον ιό…” Στην πορεία, εις εκ των αρμοδίων αναλαμβάνει να εξηγήσει ότι …ο κορονοϊός δεν διαφέρει από ένα κοινό κρυολόγημα. Τα άτομα που κινδυνεύουν, όπως πάντα, είναι αποκλειστικά εκείνα που ανήκουν στις ευάλωτες ομάδες. Όσο για την παράμετρο ‘διάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο’ που πολλαπλασιάζει τον πανικό, είναι πολύ περιορισμένη, δεν έχει καμιά σχέση με όσα λέγονται”…
Με τον θεατή να ξύνει αμήχανα το κεφάλι του [“τόσος ντόρος για ένα κοινό κρυολόγημα;”] ο παρουσιαστής ολοκληρώνει την ενότητα: “ευχαριστούμε τον κο … που μας κατατόπισε, ώστε να καταλαβαίνουμε τι λέμε, και να βάζουμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις”. Έτσι μπαίνει η τελευταία πινελιά στο σουραλιστικό σκηνικό: πρώτα σας τρελαίνουμε, φέρνοντας τον κατακλυσμό. Μετά, εμείς οι ίδιοι, σας καθησυχάζουμε, …βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους”.
Η απαλειφή της μνήμης παράγει ευάλωτους τηλεθεατές: πόσοι θυμούνται το αίσχος του ’09, το γελοίο πανικό με τη γρίππη των πτηνών, τα έκτακτα μέτρα που είχαν ληφθεί, τις αγορές τεράστιων ποσοτήτων εμβολίων που έμειναν στο ράφι, κλπ. κλπ…. *
Μα ακόμα κι αν οι λεπτομέρειες έχουν απαληφθεί, αυτό που μένει στον κόσμο είναι μια αόριστη αίσθηση απάτης, και η συνακόλουθη δυσπιστία.
Κι αυτή ακριβώς τον βάζει σε κίνδυνο, φέρνοντάς τον στο σημείο να αποφεύγει τα εμβόλια γενικώς, όπως ο διάολος το λιβάνι.
* Θυμάμαι ακόμα, 11 χρόνια μετά, τις εκκλήσεις επιφανούς μέλους της ιατρικής κοινότητας για ψυχραιμία. Σ’ αυτές ο εκφωνητής απαντούσε στενάχωρα, προσπαθώντας να δείξει σεβασμό, χωρίς όμως απόκλιση απ’ το concept του εργοδότη του. «Έχετε δίκιο κύριε …, και σας ευχαριστούμε πολύ που μας καθησυχάζετε. Όμως είναι η πρώτη φορά που η γενιά μας αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο…»
Στο όνομα της τηλεθέασης και των διαφημίσεων ο παρουσιαστής – κλόουν είχε βάλει τη λέξη «πανδημία» σε μεγεθυντικό φακό, της είχε φορέσει κουδούνια και φωτάκια που την έκαναν να αναβοσβήνει: Έχουμε ΠΑΝ-ΔΗ-ΜΙΑ, κύριοι, το καταλαβαίνετε; ΠΑΝ-ΔΗ-ΜΙΑ!!!».
Κάποιος που έλειπε από τη χώρα για μήνες, επέστρεφε ξαφνικά και άνοιγε την τηλεόραση, θα νόμιζε ότι μιλάμε για πανδημία έμπολα, χολέρας, πανούκλας ή λέπρας.
Και όμως το θέμα αφορούσε, και πάλι, μια απλή γρίπη, λιγότερο επικίνδυνη από την κλασική γρίπη, για την οποία η πρακτική αντιμετώπισης συνίσταται στο να εμβολιαζόμαστε και να την ξεχνάμε.
