O Δάκης [R.I.P.] μου ήταν, όπως και σε πολλούς άλλους, συμπαθής. Ένας καλός τραγουδιστής, που του άξιζε ένα άλλο ρεπερτόριο από αυτό για το οποίο επιστράτευσε το καλλιτεχνικό του ήθος.
Η στιγμή της καριέρας του που έχω κρατήσει, αστεία και συγκινητική, είναι αυτή η διαφήμιση από τα late ’70s : ένα εξαιρετικό jingle [με επιρροή από το Flower Duet του Delibes!] “απογειωμένο” από τη φωνή του.
(Visited 94 times, 1 visits today)
Κι εμενα παντα μου φαινιταν συμπαθης ο Δακης, Ισως γιατι δεν το παιζε “καλλιτεχνης” σε εποχες βαριας αριστεριλας ! Ηταν , μαλλον ενσυνειδητα , ενας καλος διασκεδαστης ..
Και μια και πιασαμε τα μνημοσηνα να πουμε οτι εφυγε κι ο κημπορντιστας των Dep. Mode , Andrew Fletcher .. Kατα ποσο επιδραστικος ηταν στον ηχο του γκρουπ δεν εχω ιδεα . μπορει να ηταν απλος εκτελεστης ..
Ελάχιστα έως και διόλου. Και ως εκτελεστής ακόμα.
Ο Δάκης δεν θα μπορούσε να το παίξει “καλλιτέχνης” ούτως ή άλλως, γιατί είχε ανδρωθεί την περίοδο της Χούντας. Κατάφερε απλώς, αντίθετα από πολλούς συγχρόνους του, να ξεφύγει από τη στάμπα του “χουντικού” και αυτό ήταν από μόνο του κατόρθωμα.
Μιλάμε για εποχή …αλλαγής φρουράς και στα “καλλιτεχνικά”, με το τοπίο να καταλαμβάνεται δι’ εφόδου από μαυροφορεμένους κλώνους του Μίκη Θεοδωράκη χωρίς το ένα δέκατο του ταλέντου του.
Απάντηση σε όλο αυτό ήταν φυσικά οι Αχαρνής του Σαββόπουλου και το συνακόλουθο, ταις ευλογίαις εκείνου project, “Η Εκδίκηση της Γυφτιάς”.