Η διαφθορά είναι φαινόμενο σύμφυτο με την εξουσία. Και ο πιο εύπιστος πολίτης έχει …πεισθεί γι’ αυτό. Στην εποχή λοιπόν του «όλα στο φως», ο πολιτικός που θέλει να επιβιώσει πρέπει ανά πάσα στιγμή να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. Αποτέλεσμα; ουδείς δύναται να επιβιώσει/κυβερνήσει.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, κρίσιμες αποφάσεις παίρνονταν εν κρυπτώ, από πολιτικούς που αδιαφορούσαν και, συχνά, καλά έκαναν, για αυτό που υπαγορεύει η «κοινή λογική», απληροφόρητη και δέσμια εντυπώσεων.
Oυδείς βάζει στο στόχαστρο την ειδημοσύνη σε χώρους όπως η αεροναυπηγική ή η αυτοκίνηση… Είναι θέμα ζωής και θανάτου. Στον χώρο της πολιτικής ωστόσο, η αμφισβήτηση είναι κοινός τόπος. Γίνεται σε επίπεδο κερκίδας, από ένα πολίτη που θεωρεί δεδομένο ότι το παιχνίδι παίζεται από άλλους. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ωρύεται, ή …να διακόψει το ματς, εισβάλλοντας στο γήπεδο και επιτρέποντας στα όργανα να αρχίσουν την δια ροπάλου επιβολή της τάξης.
Το φως υπό το οποίο ο Τύπος εκθέτει διάφορα ζητήματα, είναι ύποπτο όσο και το σκοτάδι στο οποίο θα τα ήθελαν κάποιοι. Το ίδιο ύποπτη και η διαδικασία των διαδικτυακών «αποκαλύψεων» και «δράσεων». Οι σκοπιμότητες πίσω τους είναι αόρατες, όσο και οι «ακτιβιστές» πίσω από τις κουκούλες και τα ψευδώνυμά τους. Η φερεγγυότητα ανθρώπων που λειτουργούν στο πλαίσιο της ανωνυμίας θα έπρεπε να θεωρείται ανύπαρκτη, όσο για τον συντονισμό τους σε μαζικό επίπεδο αποτελεί εκδήλωση αυτόχρημα οχλοκρατική.
Θεωρητικά, ο ιντερνετικός όχλος είναι μηχανισμός διασάλευσης της τάξης, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε υπερσυσπείρωση των μηχανισμών καταστολής ενός “εν αμύνη” επιτιθέμενου κράτους.
Στην πραγματικότητα, “ως δια μαγείας”, η τάξη παραμένει αδιασάλευτη: Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μια μετά την άλλη, πέφτοντας στον λάκκο που οι ίδιες έσκαψαν. Κανείς δεν πιστεύει τίποτα και κανέναν, η εικόνα παραμένει θολή και η κοινωνία σε εκρεμμότητα.
“Κανείς δεν ξεφεύγει από το πνεύμα της εποχής του”, ιδίως όταν το πνεύμα της εποχής είναι κατασκευασμένο σε εργαστήρια…