Δεν μπορώ να αντισταθώ σε κάτι τέτοια, με πιάνει το κατινίστικό μου.
Τα στιγμιότυπα προέρχονται από “υποδοχή” αγανακτισμένων κασσελακικών σε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκδίωξη του gay εφοπλιστή. Ο οποίος, και δια να εξηγούμεθα, δεν ήταν παρά η ακραία αλλά νομοτελειακή κατάληξη αυτού που εξ αρχής υπήρξε το συγκεκριμένο μόρφωμα : Ένα “πολιτικό” τσίρκο.
Η διαφορά των μελών αυτού απ’ τα τσίρκουλα του κυρίου Μητσοτάκη έγκειται σε τεχνικές λεπτομέρειες/δεξιότητες.
(Visited 105 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Πρέπει να είναι η πρώτη φορά πάντως από την εποχή του Τρικούπη (οπότε και καθιερώθηκε το δικομματικό σύστημα στα πρότυπα του αγγλικού) που δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Το συγκεκριμένο κομματάκι βρέθηκε απλά κάποια στιγμή στον κατάλληλο τόπο και χρόνο. Ούτε αρχηγικό είναι το πρόβλημα ούτε πολιτικό ούτε τίποτα. It just ran out of luck.
Επειδή τους έχω ζήσει εξ των έσω (εξ ανάγκης και για περιορισμένο διάστημα) σε διαβεβαιώ ότι δεν αξίζουν ίχνος από την “αβρότητα” που δείχνεις. Ως προς τον Κασσελάνθρωπο, ξανά εκ των έσω (πληροφορούμενος απλώς, thank God), μιλάμε για αδίστακτο σταλινίσκο, χειρότερο και από τους “original” του κόμματος, οι οποίοι κατάφεραν εν τέλει να τον εκπαραθυρώσουν.
Φαίνεται πιθανό ότι η σωστή ανάλυση του θέματος δεν ήταν η “δική μου” αλλά κάποιων που μίλαγαν εξ αρχής περί μανούβρας Τσίμπρα, προς μεσσιανική επάνοδό του εν είδει παρακλήτου. Αυτή διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα.
Είμαι σίγουρος ότι τα πράγματα είναι όπως τα περιγράφεις, ποτέ δεν είχα εξάλλου άμεσα ή έμμεσα την παραμικρή σχέση με τα ενδότερα του συγκεκριμένου κόμματος. Μεταξύ μας πάντως ο Τσίπρας είναι η μόνη τους ελπίδα να επιβιώσουν, έστω και σε κάποια υποβαθμισμένη half-life μορφή.
Εννοείται. Όπως ήταν και υπαρκτική συνθήκη του “μορφώματος” in the first place.
Αλλά προϊόντος του χρόνου και χάνοντας τη “νεανική φρεσκάδα” του, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα – ένας από τους λόγους της εμφύτευσης Κασσελάκη ήταν το και καλά νεανκό του ίματζ (στο οποίο ίματζ, μεταξύ μας, “οφείλει” να περιλαμβάνεται και η συμπεριληπτική παράμετρος – τουτέστιν, που και που να το γυρίζεις το μπιφτέκι).
Εγώ έχω πάντως την εντύπωση ότι το “πολιτικό τοπίο” μέχρι τις εκλογές Θεού θέλοντος, θα είναι διαφορετικό απ’ το σημερινό. Παντού “γίνονται ζυμώσεις”. Ακόμα και στην Κουλοκυβέρνηση, και ας μη βγαίνουν προς τα έξω.
Σίγουρα. Διανύουμε διεθνώς μια ταχέως μεταβατική περίοδο και μάλιστα με πολλούς αστάθμητους παράγοντες εν ενεργεία, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να φέρουν τα πάνω κάτω. Ακόμα και η παραδοσιακή ελληνική καθυστέρηση δεν είναι αρκετή για να μας προφυλάξει, αφού, όπως έδειξε για παράδειγμα η κρίση του 2010, μπορούμε ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε στη πρωτοπορία.. της μαλακίας.
Εντωμεταξύ κατάφερα σήμερα να δω άλλο ένα πεντάλεπτο από το περίφημο debate (δεν υπάρχει περίπτωση ναντέξω περισσότερο) και μπορώ σε γενικές γραμμές να επιβεβαιώσω τις διαπιστώσεις σου. Τουτέστιν οι δημοσιογράφοι αντιμετώπιζαν καταφανώς τον Τραμπ σαν ένα γραφικό γεροξεκούτη και κατάφεραν τελικά να τον φέρουν σε δύσκολη θέση τόσο αυτοί όσο και η Χάρις με το συγκαταβατικό και προσβλητικό τους ύφος. Εμένα στη θέση του θα μου είχαν ανάψει τα λαμπάκια και θα είχε γίνει το σώσε. Συνεχίζω φυσικά να μην καταλαβαίνω με ποια κριτήρια έβγαλαν ξεκάθαρο νικητή σε μια συζήτηση τόσο χαμηλού επιπέδου. Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να του καταλογίσει κανείς, αυτό είναι μια προϊούσα τάση προς την επανάληψη και την καταστροφολογία, που φυσικά ουδόλως ενοχλεί όταν προέρχεται από την άλλη πλευρά. Κατά τάλλα εμμένω στην άποψή μου ότι ο Τραμπ υποτίμησε τραγικά και αδικαιολόγητα έναν αντίπαλο που 1) ήταν άψογα προετοιμασμένος και δασκαλεμένος και 2) δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό ταλέντο, αλλά δεν είναι και ο κομπλεξικός ηλίθιος που είχαν όλοι σχεδόν πιστέψει πως ήταν.
Σε πείσμα του ηδονοθήρα τηλεθεατή εαυτού μου, δεν μου διαφεύγει ότι η ιδέα η ίδια του debate είναι σε μεγάλο βαθμό μια γελοιότητα. Η δουλειά του προέδρου γίνεται σε στενό κύκλο, μακρυά απ’ τα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού, ως εκ τούτου το να είναι ετοιμόλογος, φωτογενής κτλ. ελάχιστα συνεισφέρει επί της ουσίας. Αν απομονώσει κανείς το κείμενο του debate απ’ την εικόνα, η επικράτηση του DT γίνεται σαφής, ακόμα και απ΄τη σταθερότητα του τόνου της φωνής του, σε αντιπαράθεση με τα τρεμουλιάσματα της κυρα-βλαμμένης.
Όχι τυχαία, τα debates της νέας εποχής είχαν ξεκινήσει από το ραδιόφωνο, με την “ιστορική” μετάβαση στο τηλεοπτικό μέσο να λαμβάνει χώρα το 1960 με τους Nixon, Kennedy. Ενώ ο λόγος του πρώτου ήταν σαφώς πιο συγκροτημένος, η νίκη πήγε στη γοητεία, τη φωτογένεια, και τον “αέρα νικητή” του JFK.
Και εδώ είναι το ωραίο : ήταν τα ίδια τα μίντια που τόνισαν τη συγκεκριμένη παράμετρο, μη παύοντας να την τονίζουν έκτοτε σε κάθε debate, προβαίνοντας χωρίς ντροπή (εδώ γελάνε) σε περισπούδαστες αναλύσεις πάντα με βάση τέτοια, εντυπωσιοθηρικής φύσεως κριτήρια. Επί της ουσίας δηλ. αυτό που παραδέχονται / διαφημίζουν είναι η δική τους δύναμη να παρουσιάζουν μια ψευδοπραγματικότητα σαν αλήθεια. Πρόκειται για τερατώδη κατάσταση, όπου ο manipulator όχι απλώς ομολογεί την παρεκτροπή, αλλά την παρουσιάζει / επιβάλλει σαν κανονικότητα.
Well said. Είναι αυτό που λέγαμε τις προάλλες, ότι μπροστά στο αμερικάνικο θέατρο, τύφλα νάχει και το γαλλικό και το ιταλικό και όλα.
Εν τω μεταξύ αναρωτώμενος τι φάτσα είχε στα νιάτα του ο ψιλοανεκδιήγητος Richard Nixon, ψάχνω και βρίσκω αυτή την …κινηματογραφικού επιπέδου, ουδεμία σχέση έχουσα με αυτό που συνηθίσαμε φωτογραφία από τα χρόνια του στο κολέγιο (1933!)
Παρεμπιπτόντως ψιλοάσχημος ήταν ο JFK. Τα δε κέρατα της Πρώτης Κυρίας είχαν ανοίξει τρύπες μέχρι και στον τρούλο του Λευκού Οίκου.
Και ψιλοχοντρομαλάκας ήτανε, διαπλεκόμενος με μαφίες etc. Στις εκλογές του ’60 βγήκε με τη βοήθεια του Sam Giancana (ελέγχοντος συνδικάτα / ψήφους του Illinois) υποσχόμενος να “μην τον ξεχάσει”.
Και όντως δεν τον ξέχασε, αλλά με την κακή έννοια : ως πρόεδρος κινήθηκε full force εναντίον του, με “αρχάγγελο της κάθαρσης” τον αδελφό Bobby – υπουργό δικαιοσύνης. Εξ ου και η δεύτερη δολοφονία, 5 χρόνια από τη δική του.
Παρεμπιπτόντως, μεσάζων στο deal μεταξύ των Kennedy και του Giancana ήταν ο …Sinatra.
Ο JFK ήταν όντως μέτριος από πλευράς χαρακτηριστικών, αλλά είχε τον “αέρα της επιτυχίας” και το βασικότερο (fact) “είχε τον τρόπο του” με τις γυναίκες.
…Αλλά και η Πρώτη Κυρία, μετέπειτα Jacky O, που θεωρείτο και κάτι σαν Θεά ας πούμε (επιτομή του sic και δε συμμαζεύεται), είναι από τις πιο απωθητικές μου γυναίκες ever.
Μην το συζητάμε. Από καθαρά εμφανισιακής απόψεως θα μπορούσε άνετα ο Ελληνας Εφοπλιστής να ψωνίσει μια θεά της ομορφιάς από τη λαϊκή. Αλλά τον έφαγαν τα ονόματα και τα μεγαλεία.
Εντωμεταξύ (again) μόλις έπεσε στην αντίληψή μου κάποια Laura Loomer or something μέσω τυπικού αντιτραμπικού άρθρου που παρουσίαζε τις “συνωμοσιολογικές” της απόψεις και την υποτιθέμενη επιρροή των επί του Προέδρου. Πρώτη φορά στη ζωή μου την ακούω την κοπέλα, πόσο μάλλον τη γνωρίζω εξ όψεως, αλλά το απολύτως πρώτο που σκέφτηκα ήταν “έτσι και δεν είναι Δίδυμος αυτή, τα σκίζω τώρα εδώ μπροστά σε όλους και τα κιτάπια και τα πτυχία και όλα!”
Ευτυχώς μια ματιά στη βικιπαίδια με γλίτωσε από τον κόπο και την ξεφτίλα.
Ου, αυτή την θυμάμαι ως προστατευόμενη του Alex Jones, την έχω δει επανειλημμένα στο Infowars. Στη συνέχεια (εκλογές ’20) είχε βάλει και υποψηφιότητα για Congress woman αλλά απέτυχε. Συμπαθής μου είναι.
Οι Δίδυμοι γυναίκες μου είναι πολύ συμπαθείς για φίλες, είναι εξηγημένες και ιδιαίτερα δυναμικές – πιο αντράκια από πολλούς άντρες. Από “ερωτικής” απόψεως …δεν θα τό’λεγα – και ευτυχώς αυτά είναι (συνήθως) αμοιβαία.
Same here.