Η μιντιακή πασαρέλα διαθέτει απεριόριστο χώρο σε λοιμωξιολόγους [ο ήχος της λέξης είναι ήδη δυσάρεστος – όχι βέβαια όσο οι άνθρωποι] και ιατρούς ανεξαρτήτως ειδικότητας, αρκεί να δοξάζουν [;] τα ελληνικά χρώματα στο εξωτερικό.
Σειρά έχει σήμερα ο Νίκολας -“σας παρατηρώ με το διεισδυτικό μου βλέμμα” – Χρηστάκης [φωτό], γιατρός, κοινωνιολόγος και καθηγητής του Yale. Ο επιστήμων δήλωσε ότι “οι Έλληνες πρέπει να είναι πιο φρόνιμοι και να πάρουν πολύ στα σοβαρά το δεύτερο κύμα της πανδημίας του Covid-19”. Εκτίμησε ότι “το άνοιγμα της τουριστικής δραστηριότητας στην Ελλάδα που έγινε φέτος το καλοκαίρι, …δεν έπαιξε ρόλο στην πυροδότηση ενός δεύτερου επιδημικού κύματος, κάτι που θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες”. Και, τέλος, προέβλεψε: “αν ο πληθυσμός πειστεί να κάνει το εμβόλιο, σε ένα περίπου χρόνο θα έχουμε ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τη βιολογική δυναμική του ιού και θα είμαστε αντιμέτωποι περισσότερο με την οικονομική και την κοινωνική επίπτωση του”.
Αυτά, μιλώντας σε διαδικτυακή παρουσίαση του βιβλίου του «Το Βέλος του Απόλλωνα – Οι βαθιές και μακροχρόνιες επιπτώσεις της πρόσφατης πανδημίας στον τρόπο που ζούμε».
Μη έχοντάς το διαβάσει, δεν ξέρω το βαθμό σύγκλισης της σκέψης του μ’ εκείνην του κυρίου Schwab. Οι εκτιμήσεις πάντως περί τη σημαντικότητα του ιού [προσοχή: του ιού, όχι του τρόπου αντιμετώπισής του από τα “αλληλοεξαρτώμενα” (=λαμβάνοντα εντολές από το ίδιο κέντρο) κράτη] δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από εκείνες του προέδρου του World Economic Forum. Είναι απλώς πιο συγκρατημένες. Ο ΝΧ μιλάει για “τη δεύτερη χειρότερη πανδημία των τελευταίων 100 χρόνων”, ο κύριος Schwab [όχι τέρας μορφώσεως ή εφυΐας, παρεμπιπτόντως] κάνει συγκρίσεις μεταξύ κορωνοϊού και …επιδημίας πανούκλας του 1665-66, όπως αυτή εξιστορείται στο βιβλίο του Defoe.
Σύμφωνα με τον κύριο Schwab πάντα:
“Η ιστορία μας δείχνει ότι οι πανδημίες έφερναν πάντα μεγάλες επανεκινήσεις στα οικονομικά των κρατών και τις κονωνικές δομές τους. Γιατί θα έπρεπε να είναι διαφορετικό με τον Covid-19;”
Παρακάμπτοντας ως στερούμενη ουσίας την “ουσία” του ερωτήματος [γνωρίζουμε όσα χρειάζονται για να αντιληφθούμε τη διαφορά κορωνοϊού – πανούκλας. Αλλά και τη διαφορά ανάμεσα στα μέσα μιας εποχής όπως ο 17ος αι. και της σημερινής] επισημαίνουμε ότι: αν η ανωτέρω εκτίμηση λειτουργεί ως δόγμα, και με δεδομένη την δύναμη επιβολής φανταστικών αφηγήσεων, οι άνθρωποι των ελίτ που επιθυμούν δραστικές αλλαγές “στα οικονομικά και τις κοινωνικές δομές”, δεν έχουν παρά να δημιουργήσουν μια πανδημία, ή την εικόνα της, προκειμένου να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Επιθυμητό και επείγον είναι δεδομένα. Διαδηλώνονται υπό το φάσμα του climate change, το περιθώριο “επιβίωσής μας” από τo οποίo περιορίζεται στα …10 χρόνια. Η ίδια η πανδημία αναφέρεται ως “καθοριστικό” επιχείρημα για τη ύπαρξή του *.
Το ότι για την υποστήριξη της βασικής “αφήγησης” οι ελίτ μετέρχονται ασύστολα ψεύδη, εκτοξευόμενα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μιντιακού τοπίου είναι επίσης δεδομένο.
Έχουμε επομένως εδώ τα πειστήρια του εγκλήματος, έχουμε και το κίνητρο, δημοσιευμένο σε κοτζάμ βιβλίο. Τι άλλο χρειαζόμαστε;

* Θα είχε ενδιαφέρον η εξέταση και των προηγούμενων πανδημιών …υπό το ίδιο πρίσμα.