Σε μια εποχή που η εγκατάλειψη των “ρατσιστικών” προκαταλήψεων [τείνει να] αποτελεί κανονικότητα, οι σύγχρονοι “SJW” [“ακτιβιστές”, “αντιρατσιστές”, “αγωνιστές για τα δικαιώματα των μειονοτήτων”] υιοθετούν μια γλώσσα που παραπέμπει σε εποχές …προ-κανονικότητας. Ξεκινώντας από θέση ισοτιμίας, υιοθετούν το ρόλο του θύματος, προκειμένου να φτάσουν σε θέση ισχύος. Έτσι πχ. ακούς εκπρόσωπους της αφροαμερικάνκης κοινότητας να μιλούν για ρατσισμό, σε μια χώρα, την Αμερική που μέχρι χτες είχε μαύρο πρόεδρο, ή εκπρόσωπους της υπερπροβεβλημένης LGTBQI + κοινότητας να απειλούν με λιντσάρισμα όποιον αρνείται το δικαίωμα του άνδρα να αυτοπροσδιορίζεται ως …γυναίκα.
Από κει και πέρα, τη σκυτάλη παίρνει ο …φόβος που φυλάει τα έρμα, και η ανάγκη του χαμένου στο διαδικτυακό διάστημα “πολίτη” – να “ανήκει”. Δεν είναι τυχαίο ότι, σημαντική μερίδα συνανθρώπων μας αισθάνεται υποχρεωμένη να δίνει σε κάθε ευκαιρία, ακόμα και χωρίς να ερωτηθεί, πιστοποιητικό “αντιρατσιστικών” φρονημάτων. Αυτό αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για διαβατήριο σε χώρους όπως το “καλλιτεχνικό” κύκλωμα, η πολιτική και η δημοσιογραφία…
Η αποστροφή του Morrissey, από τους ελάχιστους που αψηφούν τον κανόνα, περί “εποχής της βλακείας την οποία διανύουμε”, είναι χαρακτηριστική: οι τάσεις μεθοδεύονται από ανθρώπους επαρκέστατα ευφυείς για την επίτευξη των στόχων τους: με τεχνικές προπαγάνδας εκπονημένες στη διάρκεια του 20ου αιώνα από στρατιές “ψυχολόγων”, υποβαθμίζουν αδιάκοπα τη νοημοσύνη και τις ηθικές αντιστάσεις μιας, όχι και τόσο σιωπηρής πλέον, πλειοψηφίας. Η …σιωπηρότητα αυτής της τελευταίας ήταν, μέχρι μια εποχή, το ατού “της”: επέτρεπε μια χαλαρή επεξεργασία των δεδομένων και μια καλύτερη επαφή με τον αληθινό της “εαυτό”. Τα κελεύσματα των social media για εξωστρέφεια, τα εμπνευσμένα από τον …επαναστατικό βολονταρισμό συνθήματα του τύπου “impossible is nothing”, έβγαλαν τον πολύπαθο πολίτη απ’ το “καβούκι” μιας αξιοπρεπούς αποδοχής των ορίων του, για να τον μετατρέψουν σε star …εν τη γενέσει.