Παπαδάκης : “Διακόπτουμε τη ροή της εκπομπής γιατί αυτή τη στιγμή προσέρχεται η Ιωάννα στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου. Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι δεν υπήρξε σήμερα η εικόνα της προηγούμενης εμφάνισης της Ιωάννας, οι δημοσιογράφοι την σεβάστηκαν, δεν έπεσαν όλοι μαζί πάνω της – νομίζω είναι πολύ καλύτερη εικόνα αυτή από εκείνη ου είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα στην πρώτη της εμφάνιση”
Ρεπόρτερ – minion Παπαδάκη : “Ακριβώς Γιώργο, γιατί ελήφθησαν αυτή τη φορά μέτρα από την Ελληνική Αστυνομία, έχουν τοποθετηθεί κάποιες …ε, κορδέλες οι οποίες μας έχουν περιορίσει σε συγκεκριμένο χώρο εδώ στο προαύλιο προκειμένου να μην επαναληφθούν οι εικόνες της προηγούμενης φοράς που όλοι θυμόμαστε. Βέβαια να σου πω Γιώργο ότι γενικότερα υπάρχει εδώ ένα ζήτημα χωροταξικό, καθώς και στη δικαστική αίθουσα είναι πολύ περιορισμένος ο χώρος και δεν δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους δημοσιογράφους να παρακολουθήσουν τη δίκη, να εισέρχονται στην αίθουσα και να μπορέσουν να ενημερώσουν την κοινή γνώμη… Είναι ένα θέμα το οποίο πρέπει να λυθεί, καθόσον μόνο τέσσερις δημοσιογράφοι μπορούν να μπαίνουν εναλλάξ μέσα στη δικαστική αίθουσα. Αυτή τη στιγμή δηλαδή βρισκόμαστε εμείς εδώ, κάποιοι άλλοι συνάδελφοι βρίσκονται μέσα, και ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει χώρος. Υπάρχουν βέβαια τα μέτρα της πανδημίας, όμως δεν υπάρχει και χώρος, δεν υπάρχει η κατάλληλη αίθουσα να υποστηρίξει τέτοιους είδους δίκες που έχουν ένα τόσο μεγάλο κοινωνικό ενδιαφέρον”.

Τα ανωτέρω αποτελούν όχι ακραίο, αλλά αντιπροσωπευτικό δείγμα τηλεοπτικού λόγου – δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που μας ενημερώνουν για ζητήματα ζωής και θανάτου όπως η “πανδημία” και η εκ των καταστροφικών lock down επερχόμενη ενεργειακή κρίση.
Αυτό που λέει εδώ η ρεπόρτερ, και αφήνεται να λέγεται από τον 40-χρόνια-φούρναρη συνάδελφό της, είναι ότι πρέπει να ληφθεί πρόνοια για μεγαλύτερες δικαστικές αίθουσες, τέτοιες που να χωρούν τα πλήθη των αργόσχολων, “δημοσιογράφων” και άλλων, που εννοούν να μη χάσουν την παραμικρή λεπτομέρεια [από απλώς ανατριχιαστική έως εντελώς ηλίθια] μιας δίκης, απ’ την οποία το μόνο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα.