Για την κυρία Παγώνη οι εκλογές άργησαν ένα χρόνο. Ο κορωνοϊός έχει εξατμισθεί απ’ τα πρωτοσέλιδα, μαζί και η μπογιά της. Αυτό απ’ τη μια πλευρά είναι [;] παρήγορο, ως αποκαλυπτικό των σχεδιασμών της “κυβέρνησης ΝΔ”. Από την άλλη, η είσοδος του κυρίου Γεροτζιάφα στον αχό της μάχης δείχνει, φοβάμαι, κάτι απ’ τις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ.
Από μια …τρίτη πλευρά, αν κρίνουμε απ’ την προνομιακή μεταχείριση της κυρίας Αγαπηδάκη, η απόσυρση [;] του κορωνοϊού απ’ το κάδρο συμπίπτει με μια επαναληπτική …επίσκεψη του “μεταναστευτικού”, εντεταγμένου ασφαλώς σε κλιματολογικό πλαίσιο [κλιματικοί μετανάστες = άνθρωποι που η άνοδος της θερμοκρασίας στις πατρίδες τους κατά 0.3 Κελσίου ανά δεκαετία, καθιστά τη ζωή τους ανυπόφορη]
Έτσι κι αλλιώς, πολιτικό κουτσομπολιό it is, και αποκλειστικά για ηδονοθηρικούς λόγους ασχολούμαστε, μη ξεχνώντας τα στοιχειώδη : αυτό για το οποίο διαγκωνίζονται “αριστεροί” και “δεξιοί” είναι η μερίδα κόκαλα που αναλογεί στη χώρα από το [Στρογγυλό] τραπέζι του Davos.
Στα διευθυντήρια αυτού και μόνο δίνουν εξετάσεις, εξ ου δεκάρα δε δίνουν για το “λαϊκό αίσθημα”.
Πόσο μάλλον όταν όσοι [κουτσά-στραβά] το εξέφραζαν βρίσκονται είτε νοκάουτ στην πολιτική κονίστρα, είτε στη φυλακή.
ΥΓ. Περισσότερα περί κυρίας Αγαπηδάκη σ’ αυτό το blog [κείμενα “εποχής”], εδώ και εδώ.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εκτός από το Γεροτζιάφα κατεβαίνει και η Λινού με το Σύριζα. Σαν πολύ να ποντάρουν μου φαίνεται στο φιάσκο του κορωνοϊού. Άσε που άρχισε να πετάει κάτι ξεκάρφωτα εναντίον του Τραμπ τις προάλλες ο Τσίπρας. Να δούμε τι θα λέει έτσι και ξαναβγεί ο βαψομαλλιάς. Οι από δω εντωμεταξύ εξιχνίασαν λέει μια παλιά δολοφονία.. τώρα. Οι “εθνικιστές” από την άλλη μηνύονται μεταξύ τους για την πατέντα των ονομάτων “Ελλάς” και “πατρίς”. Δεν νομίζω να θυμάμαι γελοιωδέστερη προεκλογική. I mean really.
Πάντως, ως προς Λινού, Γεροτζιάφα και λοιπούς φωστήρες του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα απ’ τη λαϊκή μνήμη που είναι αδύνατο να έχει σβηστεί εντελώς, “ιστότοποι” όπως αυτός εδώ μπορούν να λειτουργήσουν άνετα σαν αρχείο – πηγή άντλησης πληροφοριών περί την πολιτεία τους, και “καταλυτικών” επιχειρημάτων.
Αυτό να λέγεται. Περιστασιακά εξάλλου έχω την υποψία ότι το blog έχει ευρύτερη επίδραση από αυτή που φανταζόμουν αρχικά. Τελευταία μάλιστα πέτυχα σε άσχετη φάση κανά δύο χαρακτηριστικές εκφράσεις (περί ατόμων με βεβαρημένο μητρώο κατά την περίοδο του κορωνοϊού) που δεν μπορεί να πάρθηκαν παρά μόνο από εδώ.
Επί της επισκεψιμότητας πάντως έχω τη μαρτυρία του “ειδικού”. Τώρα, μπορεί κάποιοι να αντιμετωπίζουν το blog σαν ένα είδος …”Μακελειού του φτωχού” ας πούμε. Όλα παίζουν.
Πιστεύω ότι η μοίρα αυτού τoυ πράγματος είναι κάτι αντίστοιχο με την του πάλαι ποτέ ΗΧΟΥ : όχι ακριβώς big ώστε να έχει πρόσβαση στο mainstream, big enough ωστόσο για να το ξέρουν διάφοροι “ψαγμένοι” με πρόσβαση στο mainstream, οι οποίοι πουλάνε μούρη αντιγράφοντας.
Ίσως καλύτερα έτσι. Δεδομένου του explicit χαρακτήρα των απόψεων που συχνά εκφράζονται στο blog, αναβάθμιση σε public influencer status θα σήμαινε απλώς ότι μια ωραία μέρα θα μαθαίναμε από τις ειδήσεις πράγματα που δεν γνωρίζαμε για τον εαυτό μας😉
Αυτό ακριβώς. Με δεδομένο άλλωστε ότι …πρόλαβα να μάθω κάμποσα πράγματα για τον εαυτό μου στο περιστασιακό φλερτ με τη “δημοσιότητα” των late ’80s, λάθε βιώσας κι άγιος ο Θεός να πούμε.
https://www.ertnews.gr/eidiseis/mono-sto-ertgr/arxaio-dna-apokalyptei-ta-mystika-tis-aytokratorias-pou-othise-tin-kina-na-xtisei-to-siniko-teixos-tis/
Και μια ιδέα του πώς ασκείται η επιστήμη στις μέρες μας. “Πολυεθνική και πολύγλωσση” αυτοκρατορία του 200πΧ, που αποτέλεσε το αντίπαλο δέος των Κινέζων και στην οποία οι γυναίκες είχαν τον κυρίαρχο ρόλο, ενώ το φύλο “αποδίδονταν” στα παιδιά μετά την εφηβεία. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές για ναντικρούσουν τα ευρήματα των αμερόληπτων βιολόγων(!?) εκτός από τις.. προφανώς αναξιόπιστες κινεζικές της εποχής.
Ευτυχώς που προλάβαμε να μαζέψουμε μερικά κανονικά βιβλία when the earth stood still. Κάποια στιγμή σκοπεύω να επανεγκύψω με τη μανία που ο Σκρουτζ βουτούσε στο χρυσάφι του.
UN-FUCKIN-BELIEVABLE!
Τώρα που “χώνεψα” κάπως αυτό που διάβασα [βοήθησε ένα “σεργιάνι” στο προεκλογικό τοπίο του Twitter – μιλάμε ότι κοντεύει να μου φτιάξει η διάθεση μ’ όλα αυτά που βλέπω], δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να δούμε ξανά πουθενά αυτό το θέμα. Ποτέ δεν ξέρεις, εννοείται, αλλά παραείναι too much ακόμα και για τα δικά τους standards.
Ι certainly hope so. Έχουμε όμως ακόμα 2023 και το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Μπορεί όλο και λιγότεροι να παίρνουν στα σοβαρά τις ανοησίες της πολιτικής ορθότητας, οι λέξεις όμως και οι χειρονομίες έχουν ήδη καταστεί για μας ο μόνος τρόπος εξορκισμού της αμείλικτης πραγματικότητας. Η οποία πραγματικότητα κατά τη γνώμη μου είναι αυτή που θα καθορίσει τις επερχόμενες εξελίξεις και όχι τα εν κενώ σχέδια των δυτικών ελίτ. Εκτός κι αν αποφασίσουν τελικά να τινάξουν τα πάντα στον αέρα και τον εαυτό τους μαζί.
Και όταν λέω “εν κενώ” στο μυαλό μου έχω πρωτίστως κάποιους “κριτικούς” or whatever που απλώς δεν καταλαβαίνουν από μουσική και προσπαθούν απελπισμένα να καλύψουν το κενό τους με λέξεις.
Ξεκινώντας απ’ τους τελευταίους, τους “κριτικούς” επειδή κάτι έχω διαβάσει επί του θέματος [συμπεριλαμβανομένων των χιλάδων, literally, κειμένων κάποια απ’ τα οποία, πέρα απ΄την “ουσία” της υποθέσεως, έπρεπε να μετατρέπω σε …ελληνικά] δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το “εν κενώ” δεν τους εμπόδισε να βάλουν το λιθαράκι τους καθένας στο τερατούργημα που αντιμετωπίζουμε ως “μουσική” σήμερα. Για το οποίο βεβαίως την κύρια ευθύνη έχει η “βιομηχανία του δίσκου” – η οποία απλώς κάποια στιγμή αποφάσισε οικειοθελώς να απέλθει στο μη ον, αφήνοντας κάποιους να νοσταλγούν τις μέρες του …αυθεντικού star system, λες και αυτό το τελευταίο ήταν κάτι φυσιολογικό in the first place.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι συμφωνώ, επισημαίνοντας απλώς ότι οι “εν κενώ” σχεδιασμοί, μπορεί να είναι αφύσικοι και εκτός πραγματικότητας, αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να παράγουν οι ίδιοι “πραγματικότητα”. Και αυτή η τελευταία, ως …Ιαλδαβαώθεια διαστρέβλωση, οδηγεί την “αληθινή” πραγματικότητα στο μη περαιτέρω.
…Άσε που συνειδητοποιώ [με μια μικρή ηλίθια καθυστέρηση] ότι η παρούσα “ανακάλυψη”, όσο γελοία και αν φαίνεται, δεν είναι λιγότερο γελοία από τις πρώτες νύξεις περί αφροκεντρισμού δεκαετίες ολόκληρες πριν, οι οποίες επιβιώνοντας της συστηματικής αποδόμησεώς τους [Lefkowitz etc] έχουν επανέλθει θριαμβευτικά στην επικαιρότητα με την παράνοια της woke κουλτούρας [από τον …μαύρο Σωκράτη, έχουμε φτάσει στον μαύρο …Μπετόβεν].
Το θέμα τελικά χρήζει σοβαρότερης αντιμετωπίσεως. Σύντομα θα έχει προκύψει ολόκληρος “αρχαιολογικός” κλάδος που θα ασχολείται με αυτό.
Κι εγώ αυτό σκέφτηκα μετά το σοκ της πρώτης ανάγνωσης. Για ένα σύντομο διάστημα (περί την εκκίνηση του πολέμου στην Ουκρανία) είχα την αίσθηση ότι θα υπάρξει στο άμεσο μέλλον μια υποχώρηση of all things politically correct εν όψει αμερικανικής πολεμικής προετοιμασίας. Τέτοια προετοιμασία όμως δεν φάνηκε στην πράξη. Και όσο δεν φαίνεται (μιλάω για μια γενικότερη κοινωνικο-οικονομική προετοιμασία και όχι για.. πυρηνικά) η Δύση θα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στον αυτισμό της.
Κάπου υπερτίμησα μου φαίνεται τις εσωτερικές δυνατότητες τόσο των Αμερικανών όσο και των Γερμανών. Ειδικά οι δεύτεροι το έχουν πάρει απόφαση ότι μόνη λύση στα προβλήματά τους είναι η αυτοκτονία. Περιέργως οι μόνοι που διατηρούν κάποια ψήγματα ζωτικότητας είναι οι Γάλλοι. Για τους δικούς μας.. ουδέν σχόλιο.
Δεν είναι τυχσίο που οι Γάλλοι διατηρούν αυτά τα ψήγματα. Κατά την άποψή μου το “θεατράλε” αποτελούσε πάντα …νευραλγικό στοιχείο της ζωτικότητάς τους – στην εποχή των iphones η τελευταία δείχνει αντικειμενικά πιο βιώσιμη.
Σκεπτόμενος ότι όσα “βιώνουμε” αποτελούν ένα είδος μακρινού απόηχου της γαλλικής επανάστασης, θυμάμαι ένα πρόσφατο σχετικά σχόλιο Κνέζου θεωρητικού [το όνομα του μου διαφεύγει]. Απαντώντας στην ερώτηση “ήταν τελικά θετικές ή αρνητικές οι συνέπειες της γαλλικής επανάστασης;” το …ατομάκι είχε δηλώσει : “είναι νωρίς ακόμα για να έχουμε μια απάντηση”.
Περιττό να υπενθυμίσω εντωμεταξύ ότι τα περί διαφαινόμενης πρωτοκαθεδρίας των Γάλλων στην Ευρώπη του 21ου αιώνα τα είχε διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο – ποιος άλλος; – ο Κονδύλης. Ώρες ώρες δεν ξέρω τι να σκεφτώ γιαυτόν τον άνθρωπο.. αν ήταν άνθρωπος!
Όσον αφορά την περίπτωση Κονδύλη πάντως, ανέκαθεν με προβλημάτιζε το γεγονός ότι και η εποχή του Πλάτωνα για παράδειγμα ήταν αντικειμενικά μια εποχή απόλυτης παρακμής. Κι όμως για μας είναι το αποκορύφωμα του αρχαίου πολιτισμού εξαιτίας ακριβώς του Πλάτωνα και του “μαθητή του” Αριστοτέλη. Ακόμα κι αν η εμφάνιση του Κονδύλη δεν ήταν παρά μια ευτυχής πολιτιστική και γονιδιακή σύμπτωση, αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί παρά σε κάποιο πολιτιστικό και γονιδιακό περιβάλλον που θα ευνοούσε μια τέτοια σύμπτωση εξ αρχής, με την ίδια έννοια που ο Αϊνστάιν δεν θα μπορούσε να έχει εμφανιστεί στην Ουγκάντα. Που σημαίνει ότι ο Κονδύλης δεν μπορεί να είναι μεμονωμένη περίπτωση.
Καμμια αμφιβολία περί των ανωτέρω. Ο …Μπαχ δεν θα μπορούσε να έχει προκύψει παρά από μια οικογένεια όπως η δική του : επί 150 χρόνια περίπου, το όνομα “Μπαχ” είχε γίνει συνώνυμο του μουσικού, κάτι σαν τη Hoover για την ηλεκτρική σκούπα [η μουσική των προγόνων του δεν είναι ακριβώς ευκαταφρόνητη, αλλά το ακριβώς αντίθετο]. Αλλά και η γενικότερη άνθηση της μουσικής στα γερμανικά κρατίδια δεν θα μπορούσε να έχει προκύψει χωρίς μια εκπληκτική για την εποχή “μέριμνα” της εξουσίας.
Το θέμα είναι τι μέρος του λόγου αποτελεί ένας Πλάτωνας, ένας Μπαχ ή ένας Αϊνστάιν, και κατά πόσο θεωρείται “αντιπροσωπευτικός” ή “περιθωριακός” για την κοινωνία του. Ο Πλάτωνας ως γνωστόν δεν κατάφερε πολλά σε πολιτκό επίπεδο, παρά τις [συγκινητικές] προσπάθειές του. Ο Αίνστάιν, το τι κατάφερε, και ιδίως το ποιόν της “φήμης του” συνθέτουν μια περίπλοκη πολιτικών αποχρώσεων περίπτωση. Σε ό,τι αφορά τον Μπαχ, η μουσική του παρέμεινε “ντεμοντέ” και ουσιαστικά άγνωστη στην εποχή του, πέρα φυσικά από τους επαΐοντες. Οι οποίοι επαΐοντες, μεταξύ των οποίων μεταγενέστερες αυτού ιδυοφυίες όπως οι …Μότσαρτ, Χάυδν, Μπετόβεν, Σοπέν [αυτός τον είχε κανονκό ίνδαλμα] δεν έκαναν τίποτα για να την διαδώσουν. Η μουσική του Μπαχ έγινε γνωστή στον κόσμο some 100 years after his passing από τον …μεταθανάτιο μάνατζερ αυτού, Mendelssohn.
Αυτό που προκύπτει από την εντρύφηση στο έργο ενός πλήθους μεγάλων [του ΠΚ ανάμεσά τους] είναι ότι, με δεδομένο το πολυπολιτισμικό blend …γενεών που χαρακτηρίζει κάθε εποχή, ο μεγάλος της υποθέσεως προκύπτει ως προϊόν αυτής αλλά, ταυτόχρονα συνήθως, και ως irrelevant. Και όχι αναγκαστικά επειδή “κοιτάει στο μέλλον”.
Τα παραδείγματα που αναφέρεις δείχνουν το μέγεθος της πολυπλοκότητας του προβλήματος. Το θέμα της “παρθενογένεσης” εξάλλου είναι γενικότερο. Δεν υπάρχουν μεμονωμένα φαινόμενα. Δεν υπάρχουν Μουλάρια. Ένα φαινόμενο που εμφανίζεται ως μεμονωμένο, αποτελεί στην πραγματικότητα το τέλος ή την αρχή σειράς ή σειρών παρόμοιων φαινομένων. Απλά συνήθως δεν έχουμε ως άνθρωποι τη χρονική εποπτεία και το ψυχικό σθένος που απαιτείται για να καταλάβουμε τι από τα δυο σηματοδοτεί παρά μόνο εκ των υστέρων και από μεγάλη απόσταση. Κάποιος που θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια εκτίμηση εκ των προτέρων, κάποιος που διαβάζει τα σημάδια μονοσήμαντα χωρίς να προβάλλει σε αυτά τους φόβους και τις ελπίδες του, ένας τέτοιος άνθρωπος θα λέγαμε ότι προβλέπει το μέλλον.
Ο Κονδύλης είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Και το κάνει με τον αξιαγάπητο συνδυασμό “αποστασιοποίησης” και συναισθήματος [συνδυασμό για τον οποίο ο μόνος που έχει υποπέσει στην αντίληψή μου επαινούμενος είναι ο Claude Levi-Strauss, λες και υπήρξε ποτέ μεγάλος στοχαστής που δεν τον διέθετε].
“Σκέπτομαι” σημαίνει “βλέπω κατ’ αρχήν και από μακρυά την εικόνα [το πράγμα δηλ. αρχίζει εξ ορισμού με ένα περίπλοκο συναίσθημα] και στη συνέχεια βρίσκω, ή ανοίγω, το δρόμο για να φτάσω σ’ αυτήν”. Αυτή είναι η εντύπωση μου τουλάχιστον.
Σίγουρα το “IQ” από μόνο του δεν αρκεί και ακόμα λιγότερο η αδιαφορία. Σε τέτοιους ανθρώπους η “αποστασιοποίηση” αποτελεί πάνω απόλα ΠΑΘΟΣ.. και όχι το μοναδικό.
Ακριβώς! Είναι το “αίσθημα της επιστήμης” για το οποίο θυμάμαι να μιλάει ο Άρθουρ Κλαρκ [από μελλοντολογία κάτι σκάμπαζε].
Εντωμεταξύ, δε φτάνουν τα 450 κείμενα που θέλω να γράψω / ολοκληρώσω, οι 50 + συνθέτες αναφοράς γι’ αυτό μήνα, και η “καυτή επικαιρότητα” των εκλογών, έχω αναλάβει στο καπάκι να βοηθήσω [μετά χαράς, αλλά όχι και …μετ’ ευκολίας] ένα δικό μου πρόσωπο σε ερευνητική [πανεπιστημιακή] εργασία του. Μιλάμε για fuckin’ busy month, ούτε στις κωλοφυλλάδες όταν ήμουνα δεν έριχνα τόση δουλειά, και ας αφήσω την οικονομική παράμετρο.
Μα πού είναι αυτό το chatgpt όταν το χρειαζόμαστε!? (στα ελληνικά πάντως ταφήνει όλα μισά κι ανέσωστα..)
Καλά ειδικά στο συγκεκριμένο θέμα το chatGPT ως …αρωγός έδωσε τα ρέστα της ζωής του. Μιλάμε για γέλιο.
Πάντως “ως αναφορά” την προβλεψιμότητα του δικού μας μέλλοντος, τα ερπετά δεν έχουν αφήσει πολλά περιθώρια για στοχαστές και μελλοντολόγους. Το πράγμα γι αυτούς είναι μετρημένα κουκιά, προδιαγεγραμμένο και …μετρονομημένο. “Το χρέος” που έλεγε και ο ΜΘ την σήμερον ημέρα συμπυκνώνεται σε μια λέξη : “αντίσταση”.
Ακόμα και τα μουσικά posts που ανεβάζω σαν κάτι τέτοιο τα αντιλαμβάνομαι. Του στιλ : ιδού τι έχει υπάρξει / υπάρχει, και από κει και πέρα καθένας αντιπαραβάλλει κατά το δοκούν με το mainstream γίγνεσθαι.
Επ’ αυτού, έχοντας ολοκληρώσει χτες βράδυ τη χαοτική [επιπέδου …Μαρτίου] λίστα των συνθετών του Μαΐου, έπεσα λες και από σκηνοθετημένη σύμπτωση, στον διάδοχο [;] του Sin Boy με το όνομα Trannos. [Προς άρσιν τυχόν αμφιβολιών, προφέρεται …Τρανός]
Θέλω να πω, φυσικά και δεν έχει νόημα να καταφέρεται κανείς εναντίον του συγκεκριμένου ή οποιουδήποτε του χώρου [η μόνη προσέγγιση που είναι “αντιπαραγωγικότερη” αυτής είναι το …αγκάλιασμά του, μη τυχόν και θεωρηθείς άκυρος].
Αλλά δεν παύει να έχει νόημα μια ανάλυση του ποιοί βρίσκονται πίσω απ’ αυτόν, και του τι σκοπούς εξυπηρετεί η προώθηση του εκάστοτε “πολιτιστικού παραδείγματος”. Ίσως επιχειρήσω να την κάνω κάποια στιγμή, η γραμμή είναι ευθεία και φτάνει ως εδω χωρίς διακοπή, από την αρχαιότητα. Στην πραγματικότητα είναι ένα είδος άπειρης …κλασματικής γραμμής : σε θέση αριθμητή συνωστίζονται οι πάντες, απ’ τον Trannos μέχρι τον …Αισχύλο και τον Μπετοβεν. Σε θέση [κοινού] παρονομαστή η πολιτική σκοπιμότητα.
Ένα τέτοιο αφιέρωμα θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον (κάτι σχετικό είχε γράψει νομίζω παλιότερα ο Σιμόπουλος) Δεν ξέρω αν οι καλλιτέχνες – με ή χωρίς εισαγωγικά – θα μπορούσαν ίσως να θεωρηθούν ότι κουβαλάνε ακόμα το προπατορικό αμάρτημα της εξάρτησης από τον “σπόνσορα”. Τόσους και τόσους αιώνες βρίσκονταν στην υπηρεσία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας (ή στην καλύτερη περίπτωση της κοινότητας) για να μείνουν ξαφνικά περί τον ρομαντισμό κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους, για πρώτη φορά σκέτοι “καλλιτέχνες” χωρίς ξεκάθαρο σκοπό και κοινωνική λειτουργία. Και τότε συντάχθηκαν ορισμένοι τουλάχιστον εξ αυτών με τους επαναστάτες.
Το πόνημα του Σιμόπουλου [για τους “διανοούμενους – υπηρέτες της εξουσίας” νομίζω – δεν το έψαξα, μιλάω συνήθως από μνήμης …κι όποιος ζήσει] δεν το έχω διαβάσει γιατί μια πρώτη επαφή με το στιλ γραφής του με είχε απωθήσει αυτομάτως.
Ποτέ, κατά την άποψή μου πάντα, δεν έχει υπάρξει καλλιτέχνης που να ξεχώρισε στο “αφηγηματικό πεδίο” χωρίς να εξυπηρετεί, ερήμην του έστω, μια ατζέντα – των ρομαντικών, ακόμα και των jazzmen του περιθωρίου και της πρέζας συμπεριλαμβανομένων.
Εδώ έχει αποδειχθεί ότι η CIA διοχέτευε κεφάλαια για την προώθηση των abstract ζωγράφων – εντούτοις όταν μιλάω για δική μου εντρύφηση, δεν εννοώ απλώς τα “facts” αλλά χωροχρονικούς συσχετσμούς που υποδηλώνουν κατευθυνόμενες, χαρακτηριστικές ολόκληρων εποχών τάσεις.
Μα το περιθώριο είναι συχνά ο κατεξοχήν χώρος εκδίπλωσης πολιτικών σκοπιμοτήτων και το λίκνο της μελλοντικής κυριαρχίας. Το μπλουζ έγινε ροκ, το ρεμπέτικο λαϊκό, η αριστερά δεξιά, η πορνογραφία μόδα, οι lgbtqia+ κανονικότητα κοκ. Αν θες το παιδί σου να βρει αύριο δουλειά, ένταξέ το από τώρα στο περιθώριο!
Ίσως και να έχουν επιτύχει ένα είδος παρθενογένεσης-αντίστοιχο της A.I. και παρομοίως πειστικό-μέσω παρθενορραφής,με την χρήση των ακίδων του ιού και των εμβολίων εν είδει βελόνας και την ακολουθία των “γεγονότων” εν είδει νήματος.Ακραίο σενάριο;🙃…https://m.youtube.com/watch?v=mA2_EwjutFM
😄😄😃