Από τη μια ντρέπεσαι για το ότι ασχολείσαι με κάτι σαν το παρακάτω κείμενο. Από την άλλη σιχαίνεσαι κιόλας, είναι σαν να περπατάς μέσα σε ακαθαρσίες.
Αλλά η ζωή, έστω σημαντικό κομμάτι της, είναι “εδώ”, κι όχι “αλλού”. Και το “εδώ” ορίζεται πλέον κατ’ απολυτότητα από άτομα σαν τον …΄Αγγελο Κωβαίο του Protagon, που πληρώνονται για να μας το “αφηγούνται”.
Μεταφέρω αυτούσια την αφήγησή του για όσους ενδιαφέρονται [με πλάγια γράμματα]. Η διαδικασία σχολιασμού ενός τέτοιου κειμένου περιέχει σοβαρούς κινδύνους για την υγεία, ως εκ τούτου δέον όπως αποφεύγεται. Η ύπαρξή του και μόνο σε κοινή θέα είναι αρκετή …για κάποιους τουλάχιστον.
Να προσθέσω ότι, έχοντας ακούσει σαφέστατα εντατικολόγο χτες να μιλά για νοσοκομεία σε όλη την Ελλάδα που δέχονται αρκετά μικρότερη πίεση απ’ ότι τον προηγούμενο μήνα, θα απορούσα με το κλίμα σουρεαλιστικού πανικού που καλλιεργείται σήμερα, τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα και τις κρίσιμες επόμενες βδομάδες, …αν δεν ήξερα καλύτερα.
Και να υποθέσω ότι η εξήγηση για τον σημαντικά μικρότερο του αναμενομένου αριθμό εμβολίων που παραλαμβάνονται, αφορά σε κάποια εσωτερική πληροφόρηση περί πανωλεθρίας από πλευράς προθέσεως συμμετοχής του κόσμου σε μια διαδικασία όπου ο εμβολιαζόμενος – πειραματόζωο έχει γύρω του ένα ιατρικό επιτελείο σε επιφυλακή έως ότου παρέλθουν τα 15 πρώτα κρίσιμα λεπτά [“σ’ αυτό το διάστημα εμφανίζονται συνήθως οι όποιες παρενέργειες”, τόνιζε καθησυχαστικά ο ειδικός από την τηλεόραση].
Στο 16ο λεπτό φεύγεις και συνεχίζεις τη ζωή σου ήσυχος, σαν να μην τρέχει τίποτα. Εννοώντας μ’ αυτό, συνεχίζεις με μάσκες, social distancing, sms et al.

Α ναι, το κείμενο:

Το εμβόλιο κατά του κορονοϊού έρχεται, η πανδημία είναι παρούσα και τα Χριστούγεννα θα μοιάζουν με ένα θρίλερ. Πόσα κρούσματα θα «σκάσουν» στα μέσα Ιανουαρίου; Όλα αυτά ισχύουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για ολόκληρη την Ευρώπη ή ολόκληρο τον πλανήτη, όμως στη χώρα μας υπάρχουν και πάλι κάποιες ιδιαιτερότητες.
Δεν εντοπίζονται αυτές τόσο στην αυξημένη κίνηση στους δρόμους ή στο ότι οι πολίτες της Αθήνας συνέρρευσαν το Σάββατο το βράδυ για μία βόλτα στη στολισμένη Πλατεία Συντάγματος, σας να μην συνέβαινε τίποτε. Έστω και με μάσκες. Οι ιδιαιτερότητες αυτές έχουν να κάνουν με τα όσα μεταδίδονται από κυβερνητικές πηγές τις τελευταίες ημέρες. Εν όψει των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αναφέρουν, αφενός μεν ότι για πρώτη φορά διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα, λόγω του εμβολίου, αφετέρου δε ότι υπάρχει και μία τεράστια ανησυχία για την πορεία της πανδημίας τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο. Κάποια σενάρια, τα οποία επικαλούνται, όπως αυτό που ανήρτησε στο Facebook προ ημερών ο καθηγητής Φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, Αχιλλέας Γραβάνης, περιγράφουν μία εφιαλτική εικόνα, με 5.000 ημερήσια κρούσματα και τους νεκρούς να εκτοξεύονται στις 10.000-15.000. Υπό αυτές τις συνθήκες, στην κυβέρνηση ανησυχούν για τις γιορτές των Χριστουγέννων και τις συγκεντρώσεις στα σπίτια. Λογικό. Εκεί θα μπορούν να μαζεύονται νομίμως εννέα άτομα, βάσει των όσων έχουν ακουστεί από τις πλέον επίσημες κυβερνητικές πηγές, δεν θα φορούν μάσκες, θα τρώνε και θα πίνουν και ποιος ξέρει τι ξημερώνει έπειτα από αυτά. Μπορεί αυτό που λέει ο κ. Γραβάνης, μπορεί -και μακάρι- όχι. Παρά ταύτα, η απορία υπάρχει. Αφού η ανησυχία είναι τόσο μεγάλη και τα πιθανά σενάρια τόσο εφιαλτικά, γιατί να επιτρέπονται αυτές οι συγκεντρώσεις; Θα πει κάποιος: «και πώς θα ελεγχθεί η απαγόρευση;» Θα μπορούσε να υπάρχει η απάντηση «ό,τι δεν μπορείς να ελέγξεις, καλύτερα να μην το απαγορεύεις». Και πάντως, για να είμαστε ρεαλιστές, θα μπορούσε να έχει αποφασιστεί και κάτι άλλο, πιο τολμηρό, αλλά πάντως πιο ταιριαστό στην περίσταση: Ειδικά για τις ημέρες-νύχτες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς να απαγορευτεί κάθε είδους μάζωξη, ακόμη και μετακίνηση, για παράδειγμα από τις 5.00 – 6.00 το απόγευμα και έπειτα. Θα μπορούσε να υπάρχει το αντεπιχείρημα: «Και αυτό πώς θα ελεγχθεί;». Σωστό. Αλλά πρώτον, η εμπειρία έδειξε ότι μία καθολική απαγόρευση ελέγχεται και τηρείται ευκολότερα και, δεύτερον, στέλνει το πιο σωστό μήνυμα. Όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι ανησυχούμε τόσο πολύ για τα εφιαλτικά σενάρια. Ειδάλλως, μιλούμε ασκόπως. Θα μπορούσε επίσης κανείς να υποστηρίξει ότι τώρα θα παίξει τον κρισιμότερο ρόλο από ποτέ η παράμετρος «ατομική ευθύνη». Πεδίο στο οποίο, δυστυχώς, δεν τα πήγαμε έως τώρα και πολύ καλά… Πηγή: Protagon.gr