Απ’ το ξεκίνημα της παράνοιας με τον Covid-19, το άγγιγμα σε χερούλια, πόμολα, μεταλλικές και άλλες επιφάνειες, αντιμετωπίσθηκε περίπου σαν επαφή με ραδιενεργά ισότοπα. Ακόμα έχω δυο πακέτα πλαστικά γάντια που σαν ηλίθιος πήγα και αγόρασα με το καλημέρα, μαζί με αντισηπτικά και άλλα απαραίτητα κορωνοαξεσουάρ.
Το θέμα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται έτσι, παρότι νέες μελέτες [θεωρητικά, ως τέτοιες, πιο φερέγγυες] παρουσιάζουν το άγγιγμα των επιφανειών ως ακίνδυνο, καθώς το ιικό φορτίο που εναποτίθεται σ’ αυτές είναι αμελητέο -βλ. posts ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΣΠΑΣΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ [5/10], Ο ΚΩΡΟΝΟΪΟΣ ΔΕΝ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ [13/10].
Μοναδική συνεισφορά των media στη διάδοση της νέας γνώσης, υπήρξε η εγκατάλειψη της σχετικής φλυαρίας, απ’ ότι έχει υποπέσει στην αντίληψή μου τουλάχιστον.
Δεν θα έπρεπε να έχουν δώσει κάποια έμφαση; κάποια ισορροπία να τηρηθεί ανάμεσα στον πανικό και την “διασκέδασή” του;
Θα έπρεπε. Τότε όμως θα υπήρχε φόβος να ξεκινήσει άλλη κουβέντα: αν ο ιός “επιβιώνει” στις επιφάνειες, αλλά υπό μορφή “ελάχιστου φορτίου”, πόσο παραπάνω απ’ αυτό το ελάχιστο επιβιώνει στον …αέρα;
Η συζήτηση θα έφτανε νομοτελειακά στο ερώτημα: υπάρχει άλλος τρόπος να κολλήσεις κορωνοϊό έξω απ’ τον “παραδοσιακό”; κάποιος δηλ. να βήξει ή να φταρνιστεί στη μούρη σου;
Το πρόβλημα είναι ότι, μια τέτοια ερώτηση θα έθετε σε κίνδυνο τη διοργάνωση χρήσιμων events * όπως η κηδεία του προ-προηγούμενου post: υποθέτω ότι ο κύριος Κολοκύθας [-Κολοκυθάς] και οι συνεργάτες του δεν ανησύχησαν για το ενδεχόμενο να φταρνιστεί ο συχωρεμένος…

* Αυτά με τα οποία εμείς σταυροκοπιόμαστε ή κάνουμε την πλάκα μας, κάποιοι άλλοι τα συλλέγουν μεθοδικά και τα μετατρέπουν σε στατιστικές [περί την ανοχή] και σε αλγόριθμους [περί τον έλεγχό μας].