Ακόμα κι αν παρακάμψει κανείς το συσχετισμό της κατάστασης των Γάλλων με εκείνη των …Ελλήνων εργαζομένων [τη σύγκριση δηλ. αυτού για το οποίο ξεσηκώνονται εκείνοι, με εκείνο που ανεχόμαστε εμείς], μη έχοντας τρόπο να αποτιμήσει από “μακροοικονομικής” απόψεως τη συνταξιοδοτική πολιτική του κυρίου Macron, καλό είναι να κρατάει μικρό καλάθι. Ωστόσο η απόπειρα παράκαμψης του Κοινοβουλίου επιβεβαιώνει την επιστροφή του, μετά από ένα διάλειμμα, στη χορεία των failed leaders όπου είχε αυτοκαταταγεί εξ αρχής, με open borders-oriented συνθήματα του τύπου “δεν υπάρχει αυτό που λένε ‘γαλλικός πολιτισμός’”.
Το εντυπωσιακό, όχι τόσο ευοίωνο όσο δείχνει, είναι η πλειοψηφική συμμετοχή νέων σε μαχητικές διαδηλώσεις για συνταξιοδοτικά ζητήματα – σε συνδυασμό με την ανεκτικότητά τους ως προς διάφορα άλλα. Κάτι λέει για τη νοοτροπία που διαμορφώνεται στο σύγχρονο πολίτη γύρω απ’ τη σχέση του με το κράτος.