Η ανακοίνωση απο τη Γλυκερία της απόσυρσης από το Sani Festival εκ των πραγμάτων δε με αφορά : ούτε της τραγουδίστριας φαν είμαι, ούτε των φεστιβάλ γενικότερα, ούτε μπορώ να φανταστώ την εκτυφλωτική συμμετοχή που θα με έκανε να ταξιδέψω 500 χλμ. για να παρακολουθήσω ένα από αυτά.
Αυτό που με αφορά, και νομίζω θα έπρεπε να αφορά όλους, είναι η παρουσία στην Ελλάδα μιας (ακόμα) “Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης” , η οποία συμπεριφέρεται ως κράτος εν κράτει, συνδιαμορφώνοντας την εξωτερική πολιτική της χώρας, επεκτεινόμενη και στη συνδιαμόρφωση της “πολιτιστικής”.
Παρακάτω παρατίθεται η ανακοίνωση της Γλυκερίας για την απόφασή της να μη συμμετέχει στο Φεστιβάλ.

Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα της “απάντησης” του BDS – για γερά στομάχια (you have been warned!)

Η αλήθεια πίσω από την ακύρωση της Γλυκερίας στο Sani Festival: Έκλεισε τα μάτια στη γενοκτονία της Γάζας, αλλά «βλέπει» επεισόδια στο πολιτιστικό μποϋκοτάζ
Το BDS δεν έκανε καμία παρέμβαση για τη συγκεκριμένη εκδήλωση.
Εκτίμησε ότι η παρουσία της Γλυκερίας θα συναντούσε αδιαφορία από το κοινό, ακριβώς λόγω της επιλογής της να εμφανιστεί σε κρατικά φεστιβάλ στο Ισραήλ εν μέσω γενοκτονίας 
Αυτό είχε ήδη φανεί: στην τελευταία της εμφάνιση στο Φεστιβάλ Πλατανίων Τριφυλλίας (11/08), η συμμετοχή ήταν μηδαμινή, παρότι ο τοπικός σύλλογος δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα για ακύρωση.
Το ίδιο επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι μία μόλις μέρα πριν τη συναυλία στο Sani, περίπου το 30% των εισιτηρίων παρέμεναν αδιάθετα.
 Η επιμονή της Γλυκερίας να παίξει σε κρατικά φεστιβάλ στο Ισραήλ, εν μέσω γενοκτονίας, συμπαρασύρει καλλιτεχνικά γεγονότα και καλλιτέχνες που καμία σχέση δεν έχουν με τις επιλογές της.
Το πολιτιστικό μποϋκοτάζ στη Γλυκερία δεν ήταν «εξωτερική πίεση», αλλά πρωτοβουλία που προήλθε μέσα από τον ίδιο τον χώρο του πολιτισμού.
Για αυτό και η συμμετοχή της ακυρώθηκε:
από την τιμητική συναυλία για τον Μίκη Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο,
από τη γενέτειρά της τις Σέρρες,
καθώς και από συναυλίες σε Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη, Μυτιλήνη.
Έτσι, σήμερα όπου τελικά εμφανίζεται, η συμμετοχή είναι ελάχιστη — μια έμπρακτη απάντηση του κοινού και των συναδέλφων της.
 Η ανάρτηση της Γλυκερίας στο Facebook επιχειρεί να την παρουσιάσει ως δήθεν «διωκόμενη» για την τέχνη της από «φανατικούς».
 Για να στηρίξει αυτό το αφήγημα, εισάγει σκόπιμα την ιδέα περί «υποθετικών επεισοδίων».
Η μόνη υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε για μια τόσο καταφανώς ανυπόστατη κατηγορία είναι η επίκληση της «ανωτέρας βίας» για αποφυγή ρητρών συμβολαίων σε περίπτωση ακύρωσης.
Καλούμε τα ΜΜΕ να τηρούν τη δημοσιογραφική δεοντολογία, να διασταυρώνουν τις πηγές τους και να μη δαιμονοποιούν ένα ειρηνικό κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης που στηρίζεται από χιλιάδες καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς, συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα ανά τον κόσμο.
Προφανώς δεν θα διστάσουμε ποτέ να ακολουθήσουμε κάθε νόμιμη οδό ενάντια σε συκοφαντίες.
Το BDS είναι ένα διεθνές κίνημα με ρητά μη βίαιο χαρακτήρα.
Επειδή το καλλιτεχνικό μποϋκοτάζ έχει ήδη αρχίσει να πετυχαίνει, οι αντίπαλοί του επιχειρούν να το παρουσιάσουν ως «απειλή».
Η πραγματικότητα είναι απλή:
Καμία απειλή
Μόνο ακυρώσεις
Άδεια καθίσματα

Αν δεν αρκεί το μνημείο ασυναρτησίας που συνιστά η εναρκτήρια πρόταση της ανακοίνωσης, ιδού και η βάση του “σκεπτικού” της : η Γλυκερία ακυρώνει την εμφάνιση, όχι ένεκα ανησυχίας για επεισόδια αλλά ένεκα αδιαφορίας του κοινού, διαφαινόμενης από τη χαμηλή προπώληση, με την τελευταία να χρεώνεται σε δυσαρέσκεια προς αυτήν. Συλλογισμός που υποδηλώνει ότι …οι ίδιοι οι διοργανωτές του Φεστιβάλ αντιμετωπίζουν την τραγουδίστρια σαν βαρίδι, πιέζοντάς την να ακυρώσει.
Κατόπιν αυτών, το BDS προχωράει στην αιτιολόγηση της επίκλησης του φόβου επεισοδίων από την Γλ : προς αποφυγή ρητρών συμβολαίων σε περίπτωση ακύρωσης…
Πέραν αυτού, όπως προκύπτει από την ανακοίνωση, το BDS δε συμμετέχει ενεργά και με κανένα τρόπο στο “καλλιτεχνικό μποϋκοτάζ”. Ο ακτιβισμός του συνίσταται στο να παρακολουθεί και να επιχαίρει…
Μιλάμε δηλ. ακριβώς για το επίπεδο που περιμένεις, από ανθρώπους που αποστολή έχουν να μετακινούνται από λιμάνι σε λιμάνι της χώρας, προπηλακίζοντας Ισραηλινούς τουρίστες. Παρέχοντας μέσω αυτού, παρεμπιπτόντως, την πιο επαρκή δικαιολόγηση των φόβων για επεισόδια που μπορεί να υπάρξει.