Ρίχνοντας μια ματιά στις μετεκλογικές αναλύσεις, μένεις για πολλοστή φορά ενεός απ’ το “κουράγιο” των επαγγελματιών του χώρου, όπως και από την ανεπάρκειά τους : το maximum που μπορείς να περιμένεις από κατεβατά χιλιάδων λέξεων είναι τα ευκόλως εννοούμενα.
Διασκεδαστική, σήμερα ειδικά, η πανικόβλητη φυγή απ’ την πραγματικότητα, προϊόν της ίδιας ανεπάρκειας / κενού αυτοκριτικής απ’ το λογισμικό τους : οι μιντιάνθρωποι για τους οποίους η εξαθλίωση του κόσμου από υγειονομικές πολιτικές, μεταναστευτικό, εμπλοκή σε σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ κοκ ουδέποτε είχε αποτελέσει αντικείμενο ενδιαφέροντος, προς χάριν των γυναικοκτονιών, του Climate Change και των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ, έρχονται σήμερα κατόπιν εορτής να επισημάνουν τη “βαθειά λαϊκή δυσαρέσκεια” …μόνο και μόνο για να τονίσουν τη διοχέτευσή της προ τη λάθος, δεξιά κατεύθυνση. * Μια δεξιά με-το-έτσι-θέλω μετονομασμένη σε “ακροδεξιά”, η οποία αφορά ουσιαστικά ο,τιδήποτε κινείται εκτός πλαισίου φιλελεύθερης συναίνεσης.
Χαρακτηριστικό της επικρατούσας τάσης στα μίντια, το απόσπασμα κειμένου του αρχισυντάκτη του in.gr (ολόκληρο το άρθρο εδώ )

Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προκύπτει από τις εκλογές είναι ότι το πολιτικό σύστημα είναι αναντίστοιχο της πραγματικής κατάστασης της κοινωνίας, της αγωνίας και των αναγκών μεγάλου μέρους του πληθυσμού αυτής της χώρας. Αυτό εξηγεί -αλλά επιμένω ότι δεν την δικαιολογεί- και την αποχή και την αποδοκιμασία τόσων χώρων, αλλά αναδεικνύει και την αναζήτηση ψήφου διαμαρτυρίας.
Πάνω από όλα αυτό που πλέον φαντάζει μεγάλο κενό και δημιουργεί σοβαρή ανισορροπία στο πολιτικό σύστημα είναι η απουσία ενός πειστικού προοδευτικού πόλου, ικανού όχι μόνο να εκπροσωπήσει τη δυσαρέσκεια, αλλά και να την πολιτικοποιήσει, εξασφαλίζοντας ότι δεν θα επηρεάζεται από τον βαθύ συντηρητισμό και κοινωνικό κανιβαλισμό που εκπροσωπεί και προωθεί η Ακροδεξιά.
Πόσο μάλλον που μόνο εάν υπάρξει ένας ισχυρός προοδευτικός πόλος ικανός να εμπνεύσει, να διαπαιδαγωγήσει και να δώσει όραμα και εναλλακτικό δρόμο, θα σταματήσει και η Κεντροδεξιά να μετατοπίζεται σε όλο και πιο αυταρχικές και συντηρητικές θέσεις και η κοινωνία να κάνει επικίνδυνα βήματα οπισθοδρόμησης.
Διαφορετικά, καθώς η δυσαρέσκεια θα εντείνεται αυτό θα επηρεάζει και τις πολιτικές εξελίξεις και πιθανότατα όχι σε θετική κατεύθυνση, εάν δούμε και τη συνολικότερη μετατόπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

* Η “ειδικότητα” των αναλυτών του χώρου δεν είναι λιγότερο “επιστημονικών” προδιαγραφών από εκείνη των ιατρών που οργίασαν στη διάρκεια της πανδημίας, και των οποίων, μαζί με τους πολιτικούς, υπήρξαν οι κύριοι συνεργάτες. Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η εμμονή με την υπόθεση των Τεμπών έχει αρχίσει να γίνεται “περίεργη” : το ότι, ταυτόχρονα, το μεγαλύτερο έγκλημα στη μεταπολεμική ιστορία, δική μας και όχι μόνο, εξακολουθεί να μένει όχι απλώς ατιμώρητο, αλλά ακατονόμαστο (μόλις πριν έβλεπα τον Πλεύρη Jr., ασχημονούντα σε μετεκλογικό πάνελ). Με όλη τη σοβαρότητα της υπόθεσης “Τέμπη” – κανείς δεν μπορεί να την υποτιμήσει – αρχίζει να αποκτά χροιά αποπροσανατολισμού από κάτι, πώς να το κάνουμε …ακόμα σοβαρότερο, και σε επίπεδο απωλειών στο φινάλε.