Στο πλαίσιο του ακήρυχτου στρατιωτικού νόμου απ’ αφορμής “πανδημίας”, και εν αναμονή του εμβολίου, έχουμε τις νέες μας εντολές [βλ. screenshots]
Η διαδικασία ξεκινάει με την “υπεύθυνη δήλωση φρονημάτων”, την οποία συνιστά η, με ανακριτικό στιλάκι και χωρίς-πολλά πολλά-απαιτούμενη απάντησή μας στο sms [“Ο δέκτης θα απαντάει χωρίς χρέωση με το 1 ή το 2”].
Ακολουθεί η de facto …επιβολή αφηγήματος με “πιστούς” και “αρνητές” του εμβολίου: “εάν δεν αποδεχτεί επειδή δεν θέλει”.
Η μη αποδοχή ορίζεται ως αποτέλεσμα μη επιθυμίας, μη περαιτέρω διερευνούμενης ως προς τα “τι” και τα “πως” . Πχ. μπορεί ο “πολίτης” απλώς να ανησυχεί ή να φοβάται, όπως έχει κάθε δικαίωμα. Εδώ παρουσιάζεται με συνοπτικές διαδικασίες σαν κάποιος, πιθανώς αδιάφορος για το συμφέρον του συνόλου, ο οποίος, απλώς, “δεν θέλει”.
Ως προς τον καθησυχασμό που συνιστούν οι φράσεις “κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο στο Σύνταγμα και την ελευθερία του ατόμου. Δεν υπάρχει καμία τέτοια συζήτηση”, η δεύτερη δεν είναι ακριβώς καθησυχαστική. Ακόμα λιγότερο είναι η απουσία οποιασδήποτε ρυθμιστικής μέριμνας για περιπτώσεις μπλοκαρίσματος του “πολίτη – αρνητή” από ποικίλες δραστηριότητες, που ήδη ανακοινώνονται.
Έχω λοιπόν μια καλύτερη ιδέα από το “1” ή το “2” για απάντηση: ο “δέκτης” να γράψει εκεί που δεν πιάνει μελάνι το sms, αφήνοντάς το κατ’ αρχήν αναπάντητο. Δεν δίνουμε λόγο …εδώ και τώρα για το πώς θα διαχειριστούμε το σώμα μας, πριν καν να έχουμε, τυχόν, αποφασίσει.