Ο πολίτης – γαλακτομπεμπές σκούζει με το που του πήραν το ψηφιακό μαλακιστήρι απ’ τα χέρια. Εκφράζοντας οργή μέσα απ’ το …κλασικό πεδίο αναφοράς, τα ηλίθια σίριαλ των ‘90s και των ‘00s.
Όχι ότι έχω καμία αδυναμία στον κυρ-Elon. Απλώς τον προτιμώ από σύσσωμο το αντίπαλό του δέος – μετά λόγου γνώσεως, και με στοιχεία για τον καθένα τους.
Και δε μ’ αρέσει αυτό που ήδη παρακολουθούμε – όχι μόνο στο …ελληνικό Twitter : τη βήμα προς βήμα αποδόμησή του.
(Visited 47 times, 47 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω αν ήταν καλή επιχειρηματική κίνηση για τον EM να συνταχθεί τόσο ανοιχτά με τον Τραμπ. Με το καλημέρα για παράδειγμα έχασε τους μισούς πελάτες της Tesla. Μπορεί βέβαια να είχε κέρδος από αλλού ή μπορεί να έχει στο μέλλον. Δεν πρόκειται να χαθεί το παιδί.
Εννοείται ότι δεν ήταν η καλύτερη επιχειρηματική κίνηση ως προς την Tesla. Υποθέτω ωστόσο (βάσιμα) ότι προσβλέπει σε διάφορα regulations θετικά για διάφορες επιχειρήσεις του, της …Tesla μη εξαιρουμένης. Από την άλλη, υπάρχει “έντονο παρασκήνιο” κινητικότητας διαφόρων αντιπάλων του EM, το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσει, projects δηλ. τα οποία διακινούν με χρηματοδότηση Τραμπάκουλα. Μιλάω κυρίως για τους περί τον Sam Altman (Open AI) που κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, θα έπρεπε να βρίσκεται στη φυλακή, όπως και ο Eric Schmidt άλλωστε, για τον οποίο έλεγα τις προάλλες.
Η πλάκα με τον Altman είναι ότι, και ως φάτσα ακόμα, η βδελυγμία που μου προκαλεί είναι of the highest level (για να μη μιλήσω για τον τρόπο ομιλίας του). Και αδυνατούσα να βρω τι σκατά μου θυμίζει. Ώσπου τελικά μου ήρθε εξ αποκαλύψεως : Ο Sam Altman είναι ο ψηφιακός γυιός του…Σωκράτη Μάλαμα.
Έχεις δίκιο. Εμένα πάλι μου θυμίζει τον άντρα της αδελφής μου, με τον οποίο είναι αδύνατο να συνυπάρξω στο ίδιο χώρο πάνω από δύο λεπτά.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Περίπου τόσο θα μπορούσα να συνυπάρξω κι εγώ με τον Altman (υπό την προϋπόθεση να το έχει βουλωμένο). Με το Μάλαμα …ούτε δυο δευτερόλεπτα.
Το ότι ο ΣΜ είναι (κατ’ εμέ σαφώς) ο χειρότερος απ’ όλους “του έντεχνου” δεν είναι άσχετο με το ότι υπήρξε και ένας από τους πιο επιτυχημένους. Η πατροπαράδοτη μιζέρια του χώρου έχει εξαλλαχθεί στην περίπτωσή του σε κάτι που θα μπορούσα να ονομάσω …”κακοήθη μιζέρια”.
Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω από τη φάτσα ή τα τραγούδια του. Μόνο το επίθετό του θυμάμαι, που φέρνει στον γνωστό ελληνικό χαρακτηρισμό. Ανήκει στην ευάριθμη κατηγορία των ατόμων με τα οποία δεν έχω ασχοληθεί ούτε και σκοπεύω να το κάνω στο μέλλον. Κάτι στην ατμόσφαιρα που τα συνοδεύει με απωθεί χωρίς να γνωρίζω το λόγο. Και σχεδόν ποτέ δεν πέφτω έξω.
Σίγουρα δεν πέφτεις. Ως προς εμένα, η “αρχισυνταξία” απαιτούσε την καλύτερη δυνατή σχέση με όλα τα μουσικά είδη. Την οποία είχα από πριν ούτως ή άλλως, όχι όμως σε …τέτοιο βαθμό ώστε να έχω εντρυφήσει στο έργο του ΣΜ και των ομοίων του. Έπρεπε απλώς να διαλέξω σε ποιον θα κάνουμε συνέντευξη, αποφεύγοντας να πιαστώ στον ύπνο, όπως είχε συμβεί με τον …Στάθη Δρογώση για παράδειγμα : η συνέντευξη του φρικαλέου τυπάκου είχε περάσει κάτω απ’ τη μύτη μου – ήταν στο ξεκίνημα και δεν είχα προλάβει να τον “εμπεδώσω”.