Σε τηλεοπτικό πάνελ [One Channel], ο κύριος Παπαδημούλης, αφού πρώτα εγκαλέσει όσο πιο ήπια γίνεται, τους Ευρωπαίους “εταίρους”, γιατί δεν δείχνουν την αλληλεγγύη που όφειλαν, “με αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι πρόσφυγες [προπαντός!], και οι χώρες υποδοχής”, ολοκληρώνει: “για να λυθεί το προσφυγικό πρέπει να γίνουν καίριες κινήσεις. Και πάνω απ’ όλα: να εκλείψουν οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι αποφασίζουν να θαλασσοδέρνονται για να έρθουν στην Ευρώπη”.
Το “λάθος” του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει απ’ το ότι βαφτίζει “πρόσφυγες” ανθρώπους που έρχονται από χώρες όπως το Πακιστάν και το Αφγανιστάν * ή των Αφρικανών που καταφθάνουν στην Τουρκία με charters ειδικά ναυλωμένα από αυτήν.
Τα λέει αυτά, εν γνώσει του ότι πρόκειται κατά μέγα ποσοστό για οικονομικούς μετανάστες, ανθρώπους που, όντας νεαρής ηλικίας και αντιμετωπίζοντας το ρίσκο σαν περιπέτεια, επιλέγουν να ταξιδέψουν στη Δύση. Που ωθούνται σ΄αυτό από τη λειτουργία μιας αρχής γνωστής από τη φυσική: της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων. Η οποία με τη σειρά της ενεργοποιείται από την οικουμενική εμβέλεια των [social] media και τη συνακόλουθη …ενημέρωση των κατοίκων, ιδίως νεαρών, του “αναπτυσσόμενου κόσμου” για τα “εξωτικά” προνόμια του δυτικού τρόπου ζωής. Τι  πιο ανθρώπινο απ’ το να επιθυμείς εκείνο που […αίφνης μαθαίνεις πως] στερείσαι; Το πράγμα παραπέμπει ευθέως στο πρόβλημα της εσωτερικής μετανάστευσης – μετακίνησης πληθυσμών από την επαρχία στις μεγαλουπόλεις, που βίωσαν χώρες όπως η Ελλάδα. Μόνο που εδώ η κλίμακα είναι γιγαντιαία και μη διαχειρίσιμη. Και η πολιτισμική παράμετρος, το κατά πόσο “συμβατοί” και “επιδεκτικοί ενσωμάτωσης” είναι οι περισσότεροι απ’ αυτούς, δεν διευκολύνει ακριβώς τα πράγματα…
Στην Ευρώπη όπου το πράγμα έχει λάβει προ πολλού εκρηκτικές διαστάσεις, ο “κοινωνικός αποκλεισμός” των μουσουλμάνων, εντάσσεται από κάποιους στις γενεσιουργούς αιτίες ενεργοποίησης τζιχαντιστικών αντανακλαστκών. Η ερμηνεία αυτή ωστόσο, μεταφέρει την εικόνα ανθρώπων που …θέλουν να ενσωματωθούν στην κοινωνία, δουλεύοντας και συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις της, χωρίς να το καταφέρνουν. Η αλήθεια είναι ότι μέγα ποσοστό των μουσουλμάνων [και όχι μόνο] μεταναστών έχουν ζήσει, δεκαετίες τώρα, απομυζώντας τα επιδόματα κρατών, τα οποία κατά τ’ άλλα βρίζουν χυδαιότατα. Επιδόματα ισοδύναμα παχυλών μισθών με τα δικά μας δεδομένα, για να εξηγούμαστε.
Από κει και πέρα, το ότι το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας ακουμπάει σε πολιτικές καταστάσεις, δεν σημαίνει ότι πηγάζει από εκείνες. Και οι πολιτικές λύσεις που προκρίνονται από έγκριτους αναλυτές, με αιχμή του δόρατος το Παλαιστινιακό, είναι, δυστυχώς, ένα ακόμα κλισέ: απ’ τη στιγμή που η διαδικασία φονταμενταλοποίησης περάσει ένα σημείο, γίνεται αυτοτροφοδοτούμενη.
Πίσω στον κύριο Παπαδημούλη. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι που μας έρχονται δεν ήταν μετανάστες, ούτε τζιχαντιστές και μαχητές του ISIS [μας βεβαιώνει κανείς ότι δεν υπάρχουν;] πώς μπορεί κάποιος να ζητά από μια χώρα 10.000.000 κατοίκων και 1.000.000 ανέργων να κάνει υπομονή, να υποδέχεται πρόσφυγες επ’ αόριστον, μέχρι τη λύση του προβλήματος που τους καθιστά πρόσφυγες; Υπάρχει περίπτωση ο κύριος Παπαδημούλης να είναι μειωμένης αντιλήψεως; Ούτε μια στο εκατομμύριο. Πράγμα που τον φωτογραφίζει ως έναν ακόμα πολιτικό μειωμένων ηθικών αντιστάσεων, ταγμένο στο να υπηρετεί τα διευθυντήρια της Ευρώπης, αδιάφορο για το ότι ζημιώνει τη χώρα του.

* Ανάμεσα σ΄αυτές και τη δική μας μεσολαβούν κάμποσες χώρες. Πρόκειται με άλλα λόγια για …εκλεκτικούς πρόσφυγες.