Αυτό το τραγούδι προέρχεται από το άλμπουμ του Γιώργου Ρωμανού, Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα του 1970. Το πρωτάκουσα, εκ των πραγμάτων, χρόνια αργότερα.
Σήμερα ακόμα, είναι αδύνατον να το ακούσω χωρίς να ανατριχιάσω.
Είναι απίστευτο το πώς εξαφανίσθηκαν από το προσκήνιο άνθρωποι όπως ο Γιώργος Ρωμανός, από τον πολιτισμικό ολετήρα της “μεταπολίτευσης”.

This song written by Giorgos Romanos for his granny, comes from an album released in 1970. I first heard i several years later. It is impossible, years and years after that, hearing this song without getting goose bumps.

Η καημένη μου η γιαγιά
μου `λεγε συχνά η φτωχιά
παραμύθια για παιδιά,
δράκους, φίδια και στοιχειά.
Μόλις σβήναμε το φως
λίγο πριν την προσευχή
μου `δινε ένα φιλί
σαν εικόνα ήταν χλωμή.
Περπατούσαμε μαζί
κει στην πράσινη πηγή
και κοιτούσε στα νερά
τα λευκά της τα μαλλιά.
Μάζευε κυκλάμινα
στη μικρή την καταχνιά
και θυμόταν τις στιγμές,
τις χαρές που φύγαν πια.
Αχ φτωχή μου γιαγιά
τώρα που είσαι στ’ αστέρια ψηλά,
αχ φτωχή μου γιαγιά
πώς σε θυμάμαι καμιά φορά.
Η καημένη μου η γιαγιά
παντρεύτηκε πολύ μικρή
μ’ έναν κάποιο μουσικό
που `παιζε τρελά βιολί.
Κι έτσι ξέρω πια καλά
πού και πώς την έχω βρει
την μανία που έχω εγώ
κι αγαπάω τη μουσική.
Αχ φτωχή μου γιαγιά
τώρα που είσαι στ’ αστέρια ψηλά,
αχ φτωχή μου γιαγιά
πώς σε θυμάμαι καμιά φορά.
Η καημένη μου η γιαγιά
έφυγε ένα πρωί
για να πάει στον ουρανό
και έμοιαζε μ’ ένα πουλί.
Χάθηκε μες στην βροχή
μες στη γκρίζα συννεφιά
κι ύστερα από δυο λεπτά
κανείς δεν την θυμόταν πια.
Αχ φτωχή μου γιαγιά
τώρα που είσαι στ’ αστέρια ψηλά,
αχ φτωχή μου γιαγιά
εγώ σε θυμάμαι καμιά φορά.
Αχ φτωχή μου γιαγιά
τώρα που είσαι στ’ αστέρια ψηλά,
αχ φτωχή μου γιαγιά
ο ήλιος μου χαμογελά.