Ακούς στα κανάλια τις καταγγελίες των αθλητριών και …σοκάρεσαι. Όχι φυσικά με τον τρόπο που “σοκάρονται” οι “δημοσιογράφοι”. Αλλά με την αφλογιστία των διηγήσεων : δεν τάιζαν τα παιδιά καλά, τα άφηναν νηστικά για να χάσουν διακόσια γραμμάρια [άκου να δεις φίλε μου…], τους μίλαγαν άσχημα, τα κακοποιούσαν …τραβώντας τα απ’ τα μαλλιά, παρεμπιπτόντως κάτι μίζερα ασαφή περί “σεξουαλικών υπονοούμενων”. Ο “δημοσιογράφος” προσπαθεί να εκμαιεύσει κάτι …πιο ζουμερό για τον πελάτη του. Μετά από αρκετές άκαρπες προσπάθειες, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αναφωνήσει, θλιβερή παρωδία της παρωδίας που είναι : “πραγματικά απίστευτο, ακούσαμε πράγματα που δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου”…
Η πλάκα τώρα είναι ότι …εδώ υπάρχει όντως θέμα. Αφορά στην εφ’ όλης της ύλης τοξική υπόθεση που λέγεται “πρωταθλητισμός”, τους σχεδιασμούς που υπηρετεί, τα όσα επιφέρει στην ψυχή και το σώμα των εμπλεκόμενων.
Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση a priori απαγορευμένη για τους τηλεοπτικούς λασπάνθρωπους. Όχι ότι θα την ξεκινούσαν δηλαδή και από μόνοι τους.
Η συγκεκριμένη που πάει να ανοίξει, είναι καταδικασμένη να σβήσει εν τη γενέσει. Γιατί μη θίγοντας τον πυρήνα της υπόθεσης, προσπαθεί να ταϊσει με ορεκτικά ένα κοινό πεινασμένο για κοψίδια.