Το έχουμε ξαναπεί. Αν αναγκαζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε από καιρού εις καιρόν, είναι γιατί το φαινόμενο όχι απλώς δεν υποχωρεί, αλλά διέπει πλέον την καθημερινότητα : για την δημοσιογραφική οικογένεια [ελεεινή από το πρώτο ως το τελευταίο μέλος της, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων] η είδηση δεν αποτελεί απεικόνιση κάποιας πραγματικότητας. Αποτελεί προϊόν. Ως εκ τούτου, «ζητούμενο» δεν είναι κάποιος ρεαλισμός ή αντικειμενικότητα, αλλά το σοκ και το δέος που την καθιστούν ευπώλητη.
Η ασυνήθιστη έξαρση τελευταία ειδήσεων για βιασμούς, κακοποιήσεις, και γενικά εκδηλώσεις μη περιποιητικές τιμής στην «ελληνική κοινωνία» βρίσκεται σε περίεργη χρονική συγκυρία με το πακέτο Πλεύρη [5 εκατ. ευρώ, εν καιρώ προϊούσης ανέχειας και ακρίβειας] με σκοπό την καλλιέργεια ευνοϊκού κλίματος για τον εμβολιασμό. Θα στοιχημάτιζα ότι στις διαβουλεύσεις του ακροδεξιού πολιτικού με τους μιντιάρχες, έπεσε στο τραπέζι η παράμετρος «μπαράζ ζοφερών ειδήσεων» εξυπηρετικών του κόνσεπτ : πέρα από το distraction που δημιουργούν, διοχετεύοντας την οργή του κόσμου σε «ασφαλείς κατευθύνσεις», το ίδιο το κλίμα που φτιάχνεται μέσω αυτών αποτελεί προϋπόθεση για το next level : αποτιμώντας οι δημοσιογράφοι την εικόνα που έχουν οι ίδιοι φιλοτεχνήσει, φτάνουν εκεί που εξ αρχής είχαν σκοπό να φτάσουν : κάτι δεν πάει καλά, με την «εγγενώς ρατσιστική, σεξιστική, ξενοφοβική» κτλ. ελληνική κοινωνία. Η οποία ως εκ τούτου [ευκόλως εννοούμενο] χρήζει πειθαρχίας και αναμόρφωσης. Η επιχείρηση σωτηρίας της κοινωνίας από τον εαυτό της έχει ήδη ξεκινήσει με τα δρακόντεια μέτρα για την πανδημία, που αποτελούν προοίμιο για την επερχόμενη δυστοπική κανονικότητα…
Γράφει ο αντιπροσωπευτικός του είδους του «δημοσιογράφος» Ηλίας Κανέλης στο in.gr :

Ο πολιτισμός μετριέται στο πώς φερόμαστε στα παιδιά, στους ηλικιωμένους και στα ζώα
Ένα ζοφερό σκηνικό έχει στηθεί τις τελευταίες εβδομάδες πάνω από την ελληνική κοινωνία
.Νεκρά παιδάκια της ίδιας οικογένειας, αναζητείται η αιτία του θανάτου τους, υπόνοιες για εγκληματική ενέργεια από την ίδια τη μάνα και κάποιοι στήνουν ήδη δικαστήρια στα social media ζητώντας λιντσαρίσματα και κρεμάλες.
Προτού καν αποφανθούν οι ειδικοί και η Δικαιοσύνη, κάποιοι λειτουργούν με νόμους Φαρ Ουέστ.
Ένα νεκρό παλικάρι, μόλις 19 ετών, από την οπαδική βία που «σκοτώνει» τον ελληνικό αθλητισμό και την κοινωνία. Κι αντί να σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή και να βρίσκουμε λύση στο πρόβλημα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με νέες επιθέσεις χούλιγκανς.
Μια μάνα επιτρέπει στον σύντροφό της να κακοποιεί τα παιδιά της και να σκοτώνει ένα από αυτά ενώ η ίδια… παίζει βιντεοπαιχνίδια. Κι επί πέντε χρόνια να κρύβει το μυστικό χωρίς να αισθάνεται ίχνος ενοχής.
Ένας γκέι συμπολίτης μας γίνεται θύμα revence porn και ο πατέρας του μη αντέχοντας την… ντροπή εξαιτίας της μη ανεκτικότητας της κοινωνίας, αυτοκτονεί.
Ηλικιωμένοι σε γηροκομείο βασανίζονταν άγρια και δολοφονούνταν από υπαλλήλους για να τους κλέβουν τα λεφτά και τις βέρες.
Μια γιαγιά κλέβει για να ζήσει και κάποιοι θεωρούν αυτονόητο να τη σύρουν στην Αστυνομία αντί να την βοηθήσουν.
Και καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες άγριων βασανισμών ζώων. Άσπλαχνοι συμπολίτες μας εγκαταλείπουν τα σκυλάκια τους επειδή τα… βαρέθηκαν ή επειδή βαριούνται να τα πηγαίνουν βόλτα.
Λένε ότι το επίπεδο του πολιτισμού μιας χώρας, το επίπεδο της ανθρωπιάς μιας κοινωνίας φαίνεται από τη συμπεριφορά μας στα παιδιά, στους ηλικιωμένους και στα ζώα. Για το καθένα υπάρχει και διαφορετική αιτία για να δείξουμε αυτή την ανθρωπιά, αυτή τη συμπεριφορά που θα μπορεί να μας κατατάσσει στο ανθρώπινο είδος.
Τα παιδιά είναι το μέλλον. Είναι οι ψυχές που έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους να διανύσουν στη ζωή.
Είναι αυτά που πρέπει να ζήσουν μια ομαλή παιδική ηλικία, να μορφωθούν, να κάνουν οικογένειες, να βρουν το δρόμο τους στον επαγγελματικό στίβο, να μεγαλουργήσουν, να αλλάξουν τον κόσμο.
Είναι αδιανόητο να αφαιρείται η ζωή ενός παιδιού, και μάλιστα από τα χέρια των συγγενών του.
Είναι αδιανόητο να βιάζονται μικρά παιδιά, να εξωθούνται στην πορνεία, στα ναρκωτικά, σε μια ζωή βουτηγμένη στο δράμα, την εξαθλίωση, τον πόνο.
Αν δεν μπορείτε να μεγαλώσετε παιδιά σωστά, αν δεν μπορείτε να τους δώσετε το μέγιστο αγαθό, αυτό της ομαλής κοινωνικής ζωής, τότε μην κάνετε παιδιά.
Αν είστε άρρωστοι μη βγάζετε τα απωθημένα σας στα παιδιά, κάντε στείρωση. Δεν σας φταίνε οι αθώες ψυχές, μην τους στερείτε τη ζωή που τους δώσατε.
Οι ηλικιωμένοι, οι απόμαχοι της ζωής, είναι οι γονείς μας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας. Είναι οι γείτονές μας, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας.
Ο σεβασμός σε όλους αυτούς που έδωσαν την ψυχή τους για εμάς θα πρέπει να είναι δεδομένος.
Είναι αδιανόητο και μέγιστο έγκλημα να εγκαταλείπονται οι ηλικιωμένοι στο έλεος του χρόνου και κακών ανθρώπων.
Είναι έγκλημα καθοσιώσεως να απλώνεις έστω το χέρι σου πάνω σε ανθρώπους που έδωσαν τα πάντα για τις νεότερες γενιές. Ειδικά από τη στιγμή που η φροντίδα τους ανατίθεται σε επαγγελματίες.
Κακοποίηση ζώων από… ζώα. Πόσες φορές ακούσαμε τον τελευταίο καιρό να βασανίζουν ή και να σκοτώνουν ζώα οι άνθρωποι, γιατί μπορούν. Πόσο άνθρωπος μπορείς να λέγεσαι όταν προβαίνεις σε τέτοιες ενέργειες, όταν αφαιρείς τη ζωή ενός σκύλου ή το εγκαταλείπεις γιατί δεν το θεωρείς κι αυτό μια ψυχούλα, όπως η δική μας.
Τα όσα βλέπουμε και ακούμε καθημερινά δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους.Η πανδημία, η οικονομική κρίση, η διάρρηξη των κοινωνικών και οικογενειακών σχέσεων, άνοιξαν το καπάκι του βόθρου και χύθηκαν τα λύματα.
Και τώρα ποιος θα μαζέψει το αίσχος; Ποιος θα βάλει φρένο σε μια κοινωνία που γίνεται ολοένα και πιο σκληρή, πιο ξεδιάντροπη, πιο απεχθής;
Δυστυχώς, η κατάσταση έχει ξεφύγει και θα γίνει ακόμη χειρότερη. Γιατί τελικά άνθρωποι υπάρχουν πολλοί, αλλά η ανθρωπιά είναι χαμένη.

Αυτά από ένα τύπο που υπερασπίζεται με πάθος το δικαίωμα του κράτους να βάζει πρόστιμο σε υπερήλικες χαμηλοσυνταξιούχους, χρήζοντες κατά τ’ άλλα επιδομάτων, γιατί αρνούνται να γίνουν πειραματόζωα του πρωθυπουργικού φίλου κυρίου Μπουρλά. Όπως [υπερασπίζεται] και το δικαίωμα επιβολής υποχρεωτικής μασκοφορίας σε παιδάκια 6-12 χρόνων, θεωρώντας άξιους εισαγγελικής παρέμβασης, γονείς που εννοούν να προστατέψουν τα παιδιά τους από αυτήν.
Η νοηματική ένδεια του κειμένου αποτελεί κλασικό δείγμα υποκατάστασης του πάλαι ποτέ δημοσίου διαλόγου με επικοινωνιακά συνθήματα παρμένα από τον πάγκο του μανάβη. Η αφήγηση της πραγματικότητας με όρους προγλωσσικού ριάλιτι μαρτυρεί τον αληθινό λόγο της εισαγωγής κατ’ αρχήν των ριάλιτι στο τηλεοπτικό τοπίο : το βίαιο λανσάρισμά τους ως πραγματικότητας στη θέση της πραγματικότητας.