Φιλικό μου πρόσωπο, το οποίο δεν έχει λόγο να πλάθει σενάρια [μέρες πριν, έκανε την τρίτη δόση], και το οποίο εν πάση περιπτώσει εμπιστεύομαι, μου διηγήθηκε το εξής :
Σε “κλινική covid” των Αθηνών νοσηλεύεται ηλικιωμένη γυναίκα, μητέρα φίλης της. Η κατάσταση δεν εξελίσσεται καλά σύμφωνα με τους θεράποντες ιατρούς. Για την ακρίβεια, εξελίσσεται χειρότερα από ό,τι νομίζει [ = αισθάνεται] η ίδια.
Κάποια στιγμή οι γιατροί αποφασίζουν διασωλήνωση.
Επακολουθεί ένταση, με την κυρία να αρνείται κατηγορηματικά * και τους γιατρούς να επιμένουν [“δεν θα μας μάθεις τη δουλειά μας”…].
Ευτυχώς γι’ αυτήν, η κόρη της τυγχάνει φίλη υπουργού [ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε].
Ο υπουργός τηλεφωνεί εσπευσμένα και με το κύρος του …πείθει τους γιατρούς να ακολουθήσουν άλλη αγωγή, αποφεύγοντας τη διασωλήνωση.
Η κατάσταση της κυρίας μετά από λίγο αρχίζει να βελτιώνεται και, πλέον, εχτές πήρε εξιτήριο.
Σημειωτέον, είναι ανεμβολίαστη.

* δεν ξέρω πόσοι αγνοούν ότι ένας στους τρεις που θα διασωληνωθεί σε δημόσια κλινική, πεθαίνει από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη [έχασα τον καλύτερό μου φίλο 6 χρόνια πριν, από αυτό]. Φαίνεται πως είναι αρκετοί, αλλιώς δεν θα είχε βρει έδαφος να καρποφορήσει το χυδαιότατο αφήγημα περί “αρνητών διασωλήνωσης”.