Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό από αυτό : από την κοινωνία του φαίνεσθαι στον πόλεμο των προπαγανδιστικών εικόνων η απόσταση είναι ανύπαρκτη.
Πόσο μάλλον, όταν, στην πραγματικότητα, η χρήση της εικόνας [ακίνητης / κινούμενης] ως μηχανισμού εποπτείας, έχει ξεκινήσει από το χώρο των στρατιωτικών επιτελείων, για να επεκταθεί σταδιακά στο σύνολο της “κοινωνικής δραστηριότητας”.
Άσχετα από αυτά, το συγκεκριμένο στιγμιότυπο έχει τη [μακάβρια] πλάκα του.