To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Πάνε 30 χρόνια από τότε που οι Rob Brown, Sean Booth ξεκίνησαν την συναρπαστική εξερεύνησή τους στον ωκεανό των ηλεκτρονικών ήχων. Το Oversteps, 10ο άλμπουμ του βρετανικού ντουέτου, τους εμφανίζει με λιγότερο abstract, πιο “συμβατικά” μελωδική διάθεση…
Από το θρυλικό [τριπλό βινίλιο] live των Yes στα μέσα των ’70s, ο κιθαρίστας Steve Howe solo, unplugged. From the legendary [triple vinyl] Yes live album released in the middle ’70s, Steve Howe goes solo, unplugged.
Από τα γκρουπ της νεώτερης γενιάς που εννοούν να εκφράζονται σε κώδικες όχι ακριβώς δημοφιλείς, οι Syd Arthur αξιοποιούν την παράδοση της ψυχεδέλειας, του progressive rock και της σχολής του Canterbury [απ’ όπου η καταγωγή τους…]. Το τραγούδι προέρχεται από το δεύτερο τους άλμπουμ.
Εναλλακτική βερσιόν του τραγουδιού που είναι περισσότερο γνωστό από τις Go-Gos. Δεν πρόκειται για διασκευή: ο Terry Hall [τραγουδιστής, πριν απ’ τους FB3, των Specials] είναι ο άνθρωπος που είχε γράψει το τραγούδι με την κιθαρίστρια των Go-Gos, Jane Wiedlin. Ο κομψός βηματισμός της μπάντας, το αχτύπητο cool του TH, η ευφορία και οι μελαγχολικές αποχρώσεις, προσφέρουν ένα track ανεκτίμητο…
Ένα άλλο είδος ambient music, ζοφερής και ελεγειακής, από το δεύτερο άλμπουμ του βρετανικού ντουέτου των Martyn Bates, Peter Becker. Το όνομά τους είναι παρμένο από τον τίτλο βιβλίου του Aldus Huxley
Το μεταναστευτικό είναι εξ αρχής αρρωστημένη ιστορία. Και δεν μπορεί παρά να έχει δυσάρεστη κατάληξη. Αρρωστημένη είναι μια ιστορία με ανθρώπους που δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, γιατί είναι κυριευμένοι από ψέματα και ψευδαισθήσεις.Ας πούμε, η φούσκα που οδήγησε στην κρίση του ’08. Δεν μπορούσε να κρατήσει επ’ άπειρον μια κατάσταση όπου, πλούσιος και φτωχός έμεναν στην…
Από τη μουσική των Bowie & Eno, ο Philip Glass εμπνέεται ένα από τα πιο σημαντικά ορχηστρικά έργα του τέλους του 20ου αιώνα… Philip Glass takes inspiration from the music of Bowie & Eno, for one of the most important orchestral works of the late 20th century…
Το τραγούδι προέρχεται από το Fear Of Music, άλμπουμ δραματικά μπροστά απ΄την εποχή του, ίσως γιαυτό όχι και από τα πιο πετυχημένα τους. Ακουγοντάς το ξανά, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι δεν είναι καν άλμπουμ των ’80s… Πρόκειται για τη δεύτερη συνεργασία τους με τον Eno σε ρόλο παραγωγού, κυκλοφορημένη στα 1979… This one comes from Fear Of Music, an album…
Η μεταγενέστερη απόρριψη της ’80s περιόδου του, πρώτα-πρώτα από τον ίδιο τον Bowie, αδικεί κάποια σπουδαία πράγματα που έδωσε ακόμα και τότε. Με πρώτο και καλύτερο αυτό εδώ. Ο ίδιος είχε δηλώσει αργότερα ότι η παραγωγή του “Loving The Alien” είναι αδύναμη, σε σημείο που αδικεί την σύνθεση. Στα δικά μου αυτιά πάλι, αυτό δεν ακούγεται καθόλου…
Η αυθεντική βερσιόν του τραγουδιού των Bowie/Pop, από το The Idiot, μετατρέπει την πολύ πιο διάσημη εκτέλεση του Bowie σε ανέκδοτο…