Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι το πρόσωπο μιας “κοινότητας” που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια, με αποκλειστικό κριτήριο τις σεξουαλικές προτιμήσεις των μελών της. Στην τελευταία του συνέντευξη στο site ‘Rainbow Mermaids’ δήλωσε ότι δεν αρκούν οι διαμαρτυρίες στα κανάλια κάθε φορά που ακούγεται “κακοποιητικός λόγος”. Ότι απαιτείται σοβαρή κινητοποίηση, αγωγές και, γιατί όχι, νομοθέτηση ως προς τα όρια της ελευθερίας του λόγου. “Γιατί αν δεν γίνει αυτό στην τηλεόραση δεν θα γίνει ούτε στην κοινωνία της οποίας …η τηλεόραση είναι ο καθρέπτης”.
Μπορεί να πει κάποιος ότι η καταφορά του κυρίου Καπουτζίδη εναντίον ακραίων στοιχείων “εκτός κοινότητας” (ουδείς αγνοεί ότι υπάρχουν σήμερα ακόμα κάποιοι που “ζορίζονται” με το θέμα της ομοφυλοφιλίας) θα είχε κάποιο νόημα αν καταφερόταν, κάπου κάπου έστω, εναντίον των μαχητικών ΛΟΑΤΚΙ στοιχείων. Τα οποία εννοούν να παρελαύνουν με συνθήματα εναντίον των “νοικοκυραίων” όπως ”η κανονικότητά σας βρωμάει φασισμό” και “στο διάολο η θρησκεία, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς”. Όμως το θέμα δεν τίθεται καν σε διαβούλευση – ούτε από την “κοινότητα”, ούτε από τα πρωινάδικα που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη μάχη εναντίον του ρατσισμού κάθε είδους, ιδίως του εκφραζόμενου …”έμμεσα” – με άλλα λόγια, εκείνου που ορίζουν σαν ρατσισμό οι ίδιοι.
Κουβέντα επίσης από “κοινότητα” και συνοδοιπόρους περί συμμετοχής των τρανς σε γυναικεία αθλήματα, ή περί “δυσφορίας φύλου” και όσων συνεπάγεται.
Τα των ΛΟΑΤΚΙ αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης ατζέντας την οποία υπηρετεί ο κύριος Καπουτζίδης. Ρόλος των celebrities είναι να αποτελούν ζωντανούς οδηγούς συμπεριφοράς, κινούμενες διαφημίσεις “τάσεων” σε ένα κόσμο υπό συνεχή αναδιαμόρφωση. Κάποια στιγμή ο ηθοποιός έχει υποδεχθεί επί σκηνής ομάδα καλλιτεχνών γεννημένων στη Νιγηρία, οι οποίοι ωστόσο …αισθάνονται Έλληνες, και επομένως …είναι Έλληνες. Οι φράσεις του ΓΚ ήταν διφορούμενες : «Είναι πολύ ωραία και σπουδαία αυτά που έχουν χτίσει οι Αρχαίοι Έλληνες με τις περικεφαλαίες. Δεν είναι περισσότερο Έλληνας αυτός που φοράει περικεφαλαία που γράφει Μολών Λαβέ από έναν άνθρωπο που έχει έρθει στην Ελλάδα από άλλη χώρα. Το παρόν της χώρας μας περιλαμβάνει αυτούς τους Έλληνες και αν δεν το αντιληφθούμε, φοβάμαι ότι δεν θα έχουμε μέλλον ως χώρα»
Μπορει να δει λοιπόν κανείς τη χουντικών προδιαγραφών αξίωση περί λογοκρισίας ενταγμένη σ’ ένα ευρύτερο concept μίσους για ο,τιδήποτε θυμίζει “Ελλάδα”, στο πλαίσιο πάντα της συμμαχίας που ο κύριος Καπουτζίδης και οι ομοιοί του έχουν συμπήξει εναντίον της χώρας μ‘ αυτήν εδώ την κυβέρνηση.
Γιατί οι “σύμμαχοι” ανήκουν στους γκαουλάιτερ μιας πολυεθνικής ελίτ – στην κορυφή της προσωπικότητες τύπου Gates, Schwab, Harari, Ghebreyesus. Και η εργασία των πολιτικών, καλλιτεχνών & δημοσιολόγων – γκαουλάιτερ συνίσταται σ’ αυτό που είχε ανακοινωθεί απ’ τις πρώτες μέρες της ψευτοπανδημίας : το κλείσιμο όλων των δρόμων που οδηγούν στην “πάλαι ποτέ” κανονικότητα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ο Καπου(σ) τίδης αποτελεί ένα σταριλίκι που έγινε γνωστό από σειρές με κακή έως αδιάφορη πλοκή. Από εκεί και ύστερα ο ρόλος του είναι συγκεκριμένος δηλαδή να γίνει ιερό εξεταστής της ελληνικής κοινωνίας που βλέπει να χάνει όχι μόνο ηθικά και εθιμοτυπικά στοιχεία της ζωής αλλά πλέον και την ίδια την χώρα
Μέσα απ’ αυτές τις σειρές έγινε γρήγορα το πρότυπο “του gay για όλη την οικογένεια”. Εκείνου δηλ. που η Ελληνίδα νοικοκυρά δεν είχε πρόβλημα να έχει γιο της. Σήμερα πλέον αποτελεί το πρότυπο του “νομοταγούς” Έλληνα gay, συρρυθμιστή του πολιτεύματος.
Μιας και ανέφερες την λέξη συρρυθμιστής, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι μακριά η ημέρα όπου η ελλαδίτσα θα αποκτήσει τον πρώτο – η gay πρωθυπουργό. Για εκεί άλλωστε δεν το πάει ο Στέφανος;
Εννοείται. Το timing άλλωστε της εμφάνισής του, ελάχιστους μήνες πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου για gay γάμους / υιοθεσίες, ελάχιστες αμφιβολίες αφήνει επ’ αυτού. Το είχα επισημάνει από τότε.
Ως προς τα της gay “κοινότητας”, πάντως, τα εισαγωγικά της υποθέσεως αφορούν σε κάτι που ίσως δεν το έχουμε σκεφτεί όσο θα’πρεπε. Αν αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι συναποτελούν κοινότητα με κοινό στοιχείο τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις (“διαστροφές” σύμφωνα με την ψυχιατρική 5 δεκαετίες πριν), αυτό σημαίνει ότι …και εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να θεωρήσουμε ότι συναποτελούμε κοινότητα (των straight, ας πούμε), και μάλιστα …υπερπλειοψηφική, διεκδικώντας τα δικά μας “δικαιώματα”. Και αν το πράγμα πήγαινε σε δημόσιο διάλογο με επιχειρήματα, ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα είναι εκείνα που θα μπορούσαμε να επιστρατεύσουμε. Αυτό ακριβώς θέλουν να αποφύγουν, δημιουργώντας με κάθε τρόπο ένταση η οποία είναι ακριβώς αυτό που τους τρέφει.
Δεν θα ξεχάσω την προσπάθεια που έγινε πέρυσι για το νομοσχέδιο των ομοφυλόφιλων που ο “δημοσιογράφος” Κολοκυθάς και ένας άλλος που μου διαφεύγει στον Αντ1 στην ουσία έκαναν προπαγάνδα υπέρ του νομοσχεδίου γιατί η παραδοσιακή οικογένεια δεν πάει και τόσο καλά όπως είχε πει στο Open. Κανονικά έπρεπε να βάλουν ψυχολόγους και να δουν ποια παιδιά αντιδρούν βίαια (χωρισμένοι γονείς, πολλές ώρες εργασίας πχ) και να προσπαθήσουν να τα προλαμβάνουν ώστε να μην ακούμε καθημερινα στις ειδήσεις.
…Και ταυτόχρονα να περιοριστεί η ίδια η παρέλαση non-stop “ειδήσεων” με φωσκολική σκηνοθεσία, γεμάτων κακοποιήσεις σεξουαλικές, ενδοοικογενειακές κοκ, οι οποίες δίνουν την εντύπωση μιας χώρας που οι κάτοικοί της άλλο δεν κάνουν απ’ το να κακοποιούν ο ένας τον άλλον.
…Το άλλο που τους τρέφει είναι ότι, απορροφημένος στην καθημερινότητά του ο “νοικοκυραίος” της υποθέσεως, δεν ασχολείται μαζί τους παρά μόνο κάθε φορά που τους τρώει στη μάπα. Αυτό όμως (θα) γίνεται όλο και πιο συχνά, και το κοινό που αποτελεί τον κύριο στόχο αυτής της προπαγάνδας είναι τα νεανικά στρώματα. Στα οποία, “ζητήματα” όπως η δυσφορία φύλου ας πούμε, σερβίρονται σε συσκευασία …επανάστασης, τύπου “παλιό vs καινούργιο”.
🙂 Αγαπητέ Σωκράτη χαμογελώ με τις θέσεις σου που εξακολουθούν να με εκπλήσσουν..Είδα ότι τώρα σου λείπει και ο Χριστόδουλος που μάλλον τον “έφαγαν”. Είναι για μένα , γνωριμία σου από τα πολύ παλιά, μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, στα όρια του κρίματος! Και του εγκλήματος! 🙂 Φαντάζομαι ο καθένας από τους παλιούς φίλους ή συμμαθητές θα εκπλήσσουμε ο ένας τον άλλον με την εξέλιξή του. Όπως και νάναι είστε μια ωραία παρέα , όπως μάλλον είσασταν πάντα. Αλλά οφείλω να πω ότι μαθαίνω πολλά από αυτή την ιστοσελίδα, από τους αστέρες και τις θέσεις της ακροδεξιάς μέχρι μουσικές προτάσεις, επιμόρφωση και επαναλήψεις. Ίσως θα πρέπει να θυμηθείς λίγο και τη δημοτική μουσική..:) Και νομίζω ότι ειδικά μετά τη σημερινή μου επίσκεψη λέω να κάνω ένα αφιέρωμα στο σχολείο, σε μια τάξη που έχω ανήσυχους “ομοϊδεάτες σου” (;) με τη μουσική που άκουγα στα νιάτα μου..Γιατί εδώ έχουν αρχίσει και μου μουτζουρώνονται ακόμα και τα παλιά που βάζεις με κάποιο στόμφο και σοβαροφάνεια..Ακόμα και τα δικά σου που αυτό κι αν είναι κρίμα που δεν ακούγονται! 🙂 Καλή συνέχεια! Όσο και να στενοχωριέμαι κάτι φορές είναι ένα ενδιαφέρον ιστολόγιο (μετ΄εμποδίων, όμως! )
Κατά βάσιν σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ως προς την εξέλιξη και τους “ομοϊδεάτες”, αν εννοείς τους …ακροδεξιούς (ας μην μπούμε σε διαδικασία ανάλυσης του πώς χρησιμοποιείται ο όρος), το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι δεν έκανες τον κόπο (δεν είσαι υποχρεωμένος άλλωστε) να διαβάσεις περισσότερα κείμενα. Εν πάση περιπτώσει, πάγια άποψή μου από τα late ’80s, εκφρασμένη δημόσια, είναι ότι η περιφερόμενη / δρέπουσα ψήφους ως αριστερά, είναι ακόμα πιο αντιδραστική και επίφοβη από την παραδοσιακή δεξιά. Ως εκ τούτου, σε επίπεδο άσπρο-μαύρο, κατέληξε προτιμητέα η δεύτερη απ’ την πρώτη. Η “τοποθέτηση” αυτή, αν όντως με θυμάσαι από τις εποχές με το γκρουπ, είχε επιφέρει τη στοχοποίησή μου ως “ακροδεξιού” εκ μέρους …παραγόντων του “εναλλακτικού χώρου”, και ήταν ένας απ’ τους λόγους που έπαψα να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο χώρο (από αηδία), και με την μουσική εν γένει ως επάγγελμα.
ΥΓ. “Στόμφο” και “σοβαροφάνεια”; anyway, whatever…
Λυπάμαι που το ακούω για τότε. Δεν το ήξερα. Κάποιες συναυλίες ,μπαρ, άκουγα μουσική. Επιλεκτικά. Ελάχιστα ήξερα το “χώρο” που λέγαμε τότε, και καθόλου τον μουσικό. Γυρνώντας προς τα πίσω θα το σκεφτόμουν για σένα με την έννοια της αντίδρασης, όχι σε έναν φανταστικό, πια, σε μεγάλο βαθμό, αυταρχισμό, στον οποίο κατέφευγε τότε η φοιτητιώσα νεολαία, αλλά ακριβώς σε αυτούς τους ίδιους και τις αντιλήψεις τους, που πλέον ήταν οι πλειοψηφικές. Περαιτέρω δεν ξέρω τι άλλο έκανες για να σε στοχοποιήσουν έτσι. Όπως και νά΄ναι, κρίμα ή αλλιώς that`s it!
Τίποτα απολύτως. Ίσως υπήρχε και ο παράγων της εμπάθειας λόγω πολλών και διαφόρων που γράφονταν τότε για το γκρουπ (βασικά διθυράμβων) πρωτοφανών για το χώρο και …ξέρεις πως είναι αυτά τα πράγματα.
Τη μεγαλύτερη πλάκα είχαν διάφορα κωλοτυπάκια εποχής, “εναλλακτικοί”, “αντιεξουσιαστές” etc etc ενορχηστρωτές της υποθέσεως, για τους οποίους ήξερα (με διευθύνσεις και ονόματα) ότι ήταν πρασινοσκουφίτσες του κερατά. Ανατριχιαστική λεπτομέρεια, ή γελοία, όπως την πάρει κανείς : το πράγμα έφτασε στο σημείο η τότε φίλη μου να γυρίσει και να μου πεί ότι …ντρέπεται που είναι μαζί μου. 🤪
Conclusion : σιγά τα ωά, ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα τα παράταγα. H κατάσταση του “πολιτισμού” στο Ellada 30 χρόνια πίσω δεν διέφερε ουσιαστικά απ’ τη σημερινή. Εν ολίγοις, λεφτά δεν θα έβγαιναν ποτέ απ’ αυτό που έκανα και εξακολουθώ να κάνω ως μουσικός. Οι επαγγελματικές λύσεις ήταν, ή session (οι προσφορές ήταν εντυπωσιακές …υποτίθεται) ή συνθέτης – employee των δισκογραφικών (εδώ γελάνε) ή δικηγόρος (το γέλιο συνεχίζεται), ή δημοσιογράφος – music writer. Διάλεξα το τελευταίο και δεν το μετάνιωσα.