Με γεγονότα όπως των τελευταίων ημερών, πιάνει κανείς τον εαυτό του σε περίεργη θέση.
Έχω, πιθανώς, μεγαλύτερο πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή, απ’ ότι ο …χρήστης των social media, που ξεσπάει με αναρτήσεις το αντιφασιστικό του μένος, χωρίς να ξέρει καν τι είναι φασισμός, ή ποια είναι η διαφορά του απ’ τον ναζισμό, ας πούμε.
Πέρα από το “ιδεολογικό σκέλος”, έχω επανειλημμένα φάει …το ξύλο της αρκούδας από αντίστοιχους “Χρυσαυγίτες” προηγούμενων δεκαετιών. Έχω διανύσει αναξιοπρεπέστατα, σε χρόνο ρεκόρ, την απόσταση πλατεία Κολωνακίου – Αλεξάνδρας, τρέχοντας να γλιτώσω…
Το θέμα είναι ότι οι σημερινοί “αντίπαλοι” της Χρυσής Αυγής δεν δίνουν διάρα για το ιδεολογικό σκέλος. Τα περί “ναζιστικού μορφώματος” είναι για να περνάει η ώρα, όταν τον τόνο της χορωδίας δίνουν το σταλινικό μόρφωμα του Περισσού και οι “αντιεξουσιαστές” του Σόρος.
Το πάπλωμα ήταν και εξακολουθεί να είναι το μεταναστευτικό. Και, σ’ ένα πλαίσιο διακομματικού consensus [επ’ αυτού και όχι μόνο] ο χαρακτηρισμός του …Χρυσαυγίτη είναι εκείνος που επιλέχθηκε ως στίγμα του Θηρίου της Αποκάλυψης, για όποιον επιλέγει μη συναίνεση. Εξ ου ο …Βελόπουλος καταφέρεται περισσότερο εναντίον της [ανύπαρκτης] ΧΑ παρά εναντίον των κυβερνώντων *. Εξ ου και το γενικευμένο όργιο λάσπης από όλους και προς όλους για το “αμαρτωλό παρελθόν τους” με αυτήν.
Και φυσικά δεν μπορεί κανείς να μην αισθανθεί αηδία, βλέποντας “το Twitter” να κατεβάζει το λογαριασμό του Μιχαλολιάκου. Το θέαμα ανθρώπων που κλωτσούν κάποιον πεσμένο κάτω… Υπάρχει κάτι πιο αποκρουστικό από αυτό;
Το “ξεδόντιασμα” της Χρυσής Αυγής περί του οποίου ακούμε, απηχεί τη φιλοσοφία της σύγχρονης ιατρικής: χτυπάω το σύμπτωμα, αφήνω την αρρώστια. Για το πολιτικό προσωπικό της χώρας βέβαια δεν θα υπήρχε άλλη επιλογή, μια και η αρρώστια είναι οι ίδιοι.

*Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στο προεκλογικό περσινό post, Μάιος 19, Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΩΝ… https://oannes.gr/%ce%b7-%cf%89%cf%81%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%89%ce%bd/