Αναδιφώντας κάποιος σε hashtags όπως #Αν_πεσει_ο_Μητσοτακης, #εκλογές, #28_Φεβρουαριου, #Βασιλης_Καλογηρου, #Συριγος κ.ά. αφορώντα στο θέμα των Τεμπών, ίσως και να αισθανθεί ένα είδος Ναυτίας : “όλοι αυτοί” συναπαρτίζουν το εκλογικό σώμα, που ανεβάζει / κατεβάζει κυβερνήσεις. Όποιος αγνοεί ότι εδώ “μεθοδεύεται” επιχείρηση ανωμαλίας με σκοπό ανατροπές γενικώς και αορίστως (πιθανώς με τη συμμετοχή ξένων κέντρων) …αγνοεί τα στοιχειώδη.
Όχι απλώς δεν ίδρωσε το αυτί μου απ’ την “ιστορική” ομιλία του Αμερικανού στο Μόναχο, αλλά και την ευχαριστήθηκα. Ο πρώτος λόγος : ανταποκρινόταν στα γεγονότα. Ο δεύτερος και σημαντικότερος : δεν ένιωθα προσωπικά προσβεβλημένος, καθότι δεν αισθάνομαι “Ευρωπαίος”. Ουδέποτε, πριν ή μετά από τα μνημόνια, θεώρησα ότι υπάρχει νόημα σ’ αυτό που κάποιοι (επιμένουν να) ονομάζουν “Ευρωπαϊκή Ένωση”.
Αλλά αισθάνομαι, θέλοντας και μη, Έλληνας. Και η επέκταση (οσονούπω) των καουμποϊλικίων στο εσωτερικό της δικής μου χώρας με προσβάλλει προσωπικά …θέλοντας και μη και πάλι. Και η χαιρεκακία με την οποία κάποιοι (…”πατριώτες”) πανηγυρίζουν τη δυσαρέσκεια του Τραμπ για τον Κ. Μητσοτάκη (λες και η δυσαρέσκεια πηγάζει απ’ το …περί δικαίου αίσθημα που διαθέτει, όντας στην …αληθινά σωστή πλευρά της ιστορίας), με κάνει στιγμιαία να ξεχνάω την απέχθεια για την άθλια κυβέρνηση – για να την ξαναθυμηθώ αμέσως έπειτα.
Αυτό που δεν ξεχνιέται, είναι η ανυπαρξία σοβαρής / βιώσιμης εναλλακτικής, στις μέρες μας τουλάχιστον.
Έπιστρέφοντας στις εκφράσεις ”λαϊκής οργής”, όπως ξεδιπλώνονται στο Twitter, έψαχνα μια λειτουργική παρομοίωση, για να περιγράψω τι συμβαίνει, και τι ίσως ετοιμάζεται. Θυμήθηκα ξαφνικά ότι η ιστορία παρέχει το τέλειο παράδειγμα : την “επάρατο” δικτατορία της περιόδου ’67-’74 .
Όσο μεγαλύτερο γίνεται το χρονικό διάστημα από ένα γεγονός, τόσο στενεύει ο χώρος για ιδιοτελείς ιστορικές αναγνώσεις.* Ως εκ τούτου, η πρόσφατη σχετικά αυτή περίοδος εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με αοριστίες, δίχως προσπάθεια λεπτολόγησης, δίχως ακόμα και μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρώτη Χούντα και τη δεύτερη. Το σκεπτικό που διέπει την προσέγγιση είναι ο κάθετος διαχωρισμός της χουντικής περιόδου από εκείνη της “θριαμβευτικής επανόδου της δημοκρατιας” στη χώρα.
Και όμως, είναι δεδομένο ότι …υπήρχε διαφορά ανάμεσα στις δυο Χούντες (67-73 και 73-74). Όσο για το μήνυμα που στέλνει σε μας η διαφορά, διαβάζεται εύκολα : ακόμα και η “χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών” (η παρούσα αποτελεί μια σοβαρή υποψηφιότητα για τον τίτλο) μπορεί να αντικατασταθεί από μια ακόμα χειρότερη – η “χειροτερότητα” προκύπτει δια της συγκρίσεως αποκλειστικά με προηγούμενες.
Κάτι άλλο που θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο βέβαιο : και η “χειρότερη κυβέρνηση” είναι προτιμότερη απ’ τη μπαχαλοποίηση που βρίσκεται καθ’ οδόν.
Μακάρι να κάνω λάθος.
* Αυτό θεωρητικά τουλάχιστον, και με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν ντοκουμέντα για να αποτρέψουν τη βύθιση των γεγονότων στη λήθη …και τη διαχείρισή τους κατά το δοκούν.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τα ίχνη εκείνου του φίλου μου που έμοιαζε με τον Μπάνον τα έχω χάσει εδώ και δεκαετίες, πάντοτε όμως έχω κατά νου το μνημειώδες ρητό του “τίποτα δεν είναι τόσο κακό που να μην μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο”!
Καμιά διατύπωση δεν είναι τόσο καλή που να μη μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη …εκτός ίσως από αυτήν του φίλου.
Παρεμπιπτόντως, και παρατηρημένο είναι (από εμένα τουλάχιστον) και λογικό ακούγεται, άνθρωποι με εμφανισιακές ομοιότητες να μοιάζουν και σε άλλα – χαρακτήρα, μενταλιτέ, εφυία etc.
Οι εμφανισιακές ομοιότητες άλλωστε πηγαίνουν πολύ πέρα απ’ τα χαρακτηριστικά, αφορώντας και (για να μην πω κυρίως) στην “αύρα”. Και ιδού ένα απ’ το πλήθος των ζητημάτων, όπου το deep learning και η AI αναδεικνύνται άχρηστα.
Πολύ συχνά επίσης τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και το πλαίσιο που τα συνοδεύει συνιστούν κάτι ανάλογο με το nomen est omen. Πριν κάμποσο καιρό ας πούμε είχα ξεκινήσει μια “επαγγελματική” σχέση με άτομο εξαιρετικά συμπαθές, που εξωτερικά όμως μου θύμιζε ταυτόχρονα δύο εμφανισιακά διαφορετικές περιπτώσεις ατόμων που θα προτιμούσα να μην πολυθυμάμαι. Και σα να μην έφτανε αυτό, τα κιτάπια μου (που πάντα συμβουλεύομαι σε καινούριες γνωριμίες) δεν είχαν ούτε μια καλή κουβέντα να πουν για τη μέρα που γεννήθηκε. “Να δεις που αυτό δεν θα τελειώσει καλά” ήταν το πρώτο που σκέφτηκα. Και παρά τις φιλότιμες εκ μέρους μου προσπάθειες για το αντίθετο τελείωσε.. ακόμα χειρότερα!
Άσε μην αρχίσω τέτοιου είδους αναδρομές. Γιατί μέσω μυστηριωδών …προνοιών της μοίρας, τα (σημαντικά τουλάχιστον) πρόσωπα της ζωής μου εμφανίζονταν πάντα εις διπλούν, μέσω doppelgangers, η ομοιότητα των οποίων με το original δεν περιοριζόταν στον εμφανισιακό τομέα. Και δε μιλάω μόνο για “σχέσεις”.
Το φαινόμενο χρήζει διερεύνησης, την οποία ουδέποτε έχω κάνει στο βάθος που θα ήθελα. Ίσως γιατί εν τέλει ισχύει το “δεν μπορώ” και όχι το “δεν θέλω”.
Εν τω μεταξύ, στο πλαίσιο της σαλαμοποίησης ενός “δημόσιου διαλόγου” που έχει περάσει στην αρμοδιότητα του τελευταίου τυχάρπαστου, απούσα απ’ τη Μεγάλη Εικόνα (WAS IST DAS?) είναι κάθε αναφορά στις εξελίξεις που δρομολογούνται με τους κωλότουρκους (για να μη μιλήσουμε για τους 50.000 min πακιστανούς φίλους τους εν Ελλάδι) και το συσχετισμό αυτών με τη μεθοδευόμενη “ανωμαλία”.
Αυτά, ενώ απ’ την άλλη οι μιντιακοί βόθροι της ΝουΔούλας, θυμήθηκαν τον όρο ΨΕΚ για να ταυτίσουν (σαν ψεκασμένους) τους “αντιεβολιαστές” με τους διαδηλούντες για τα Τέμπη!
Απότι έχω καταλάβει το ΨΕΚ χρησιμοποιείται πλέον αδιακρίτως ως μειωτικός χαρακτηρισμός από “εμβολιολάγνους” και “ψεκασμένους” alike. Άσε που αν το πάρεις.. ετυμολογικά, οι δεύτεροι θα έπρεπε να το απευθύνουν κανονικά προς τους πρώτους.
Κατά τάλλα ισχύει αυτό που σου έλεγα τις προάλλες ότι για μένα η στάση που κράτησαν διάφοροι κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν σημαίνει πλέον τίποτε. Πολλοί από τους “εμβολιολάγνους” έχουν επιστρέψει στα εδάφη της λογικής και ακόμα περισσότεροι από τους “ψεκασμένους” κάνουν ό, τι μπορούν για να δικαιολογήσουν το χαρακτηρισμό.
Unfortunately.
Υποθέτω πάντως ότι ο εν λόγω χαρακτηρισμός απευθύνεται στο “κίνημα των Τεμπών” εξαιτίας της εμμονής του με τη θεωρία συνωμοσίας περί των παράνομων χημικών, βιολογικών και πυρηνικών υλικών που κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία προς εξοπλισμό των αυταρχικών καθεστώτων του Ιράν και της Βόρειας Κορέας.. or something.
Ειλικρινά, στην αρχή και για μεγάλο διάστημα, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα δίσταζα να εκφραστώ. Αλλά αυτή τη στιγμή πλέον, ακόμα και το στερεότυπο πικρό χαμόγελο της Καρυστιανού έφτασε με ενοχλεί, όπως με ενοχλεί και το κυρίαρχο επιχείρημα της ίδιας και των γύρω της, που ένας Θεός ξέρει πόσοι είναι, και πόσο ακριβώς απέχουν απ’ τους “κομματικά κατευθυνόμενους” : τα νεκρά παιδιά. Την ευαισθησία του γι’ αυτά δε θα ‘πρεπε κανείς να προσπαθεί να αποδείξει, γιατί η περί του αντιθέτου κατηγορία ισοδυναμεί με χαρακτηρισμό του ως ψυχανώμαλου. Επομένως δε θα ‘πρεπε και να αποφεύγει να μιλήσει, όχι μόνο για πολιτική εκμετάλλευση, αλλά και για συναισθηματικό εκβιασμό εκ μέρους των άμεσα εμπλεκόμενων.
Τώρα θα την (ξανα)πω κι εγώ την κακία μου. Την ευαισθησία τους την απέδειξαν πολλοί από αυτούς τρέχοντας με το που στέγνωσαν τα δάκρυα να ψηφίσουν εν κρυπτώ Μητσοτάκη like there was no tomorrow. Και τώρα που άδειασε η τσέπη λόγω των δικών τους επιλογών, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι δεν έχουν οξυγόνο και τα σχετικά. Όπου οξυγόνο.. βλέπε λεφτά🤑
Well said.
Από την άποψη αυτή τα Τέμπη αποτελούν την αφορμή μιας καθυστερημένης δυσαρέσκειας. Εννοείται βέβαια ότι κάτι τέτοια περιμένει ο ξένος δάκτυλος για να να.. δραστηριοποιηθεί.
Για το τελευταίο, ή μάλλον το προτελευταίο, δεν είμαι τόσο σίγουρος. Είναι πιθανό, αλλά εδώ μιλάμε για μεταλλαγμένους, και οι μόνες περιπτώσεις που κινητοποιούνται είναι εκείνες όπου εμπλέκεται η σκυλάδικη αισθητική τους : όλα τα σχετικά με “γυναικοκτονίες”, “κακοποιήσεις” “ανήλικα παιδιά” (σε αντιπαράθεση με τα …ενήλικα) κοκ. Εννοείται ότι τα παραπάνω, όπως και τα Τέμπη (κατά μείζονα λόγο) αναφέρονται σε όντως δράματα. Αλλά δεν αποτελεί προσβολή στη “δραματικότητά” τους το να ισχυρισθείς ότι είναι θλιβερό να χρειάζεται ένα δράμα για να σοκαρισθεί το πόπολο, κι ένα θανατικό για να κινητοποιηθεί.
…Και όλο αυτό το obsession με το θάνατο των 57 (κατανοητό για τους συγγενείς, τουλάχιστον περίεργο για όλους τους υπόλοιπους) αν το σκεφτεί κανείς, είναι λιγότερο κοντά στο μήκος κύματος των “ψεκασμένων” και περισσότερο σ’ εκείνο των μενουμεσπιτάκηδων. Ο συναισθηματικός εκβιασμός του “πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη ζωή” δεν απέχει όσο ίσως φαίνεται απ’ το “νόμος είναι το δίκιο του χαροκαμένου”.
Ούτε κι εγώ βάζω το χέρι μου στη φωτιά για τα πραγματικά κίνητρα της τωρινής διαμαρτυρίας, τα οποία εξάλλου δεν αποκλείεται να συγκλίνουν στον απλό κομφορμισμό. Και την προηγούμενη φορά είχα πάρει στα σοβαρά την υποτιθέμενη αγανάκτησή τους, αλλά το εκλογικό αποτέλεσμα με διέψευσε. Παρεμπιπτόντως Μητσοτάκη ψήφισαν μαζικά και οι “ψεκασμένοι” στις τελευταίες εκλογές. Το παραδοσιακό δεξιό τους υπόβαθρο επικράτησε της όψιμης και περιστασιακής τους “επαναστατικότητας”. Μόνο μετά τον πουστονόμο άρχισαν μερικοί από αυτούς να υποψιάζονται ότι το παραδοσιακό κομματικό τους καταφύγιο αλληθωρίζει επικίνδυνα προς.. αριστερά👀
Ιστορικά πάντως είναι πολύ συνηθισμένο να διοχετεύει ο λαός τη δυσαρέσκειά του σε λίγο πολύ άσχετα γεγονότα. Κάτι σαν το βιασμό της Λουκρητίας που αποτέλεσε το έναυσμα για την εγκαθίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.
Τέτοια γεγονότα επενδύονται με συμβολική σημασία που είναι ανάλογη του συναισθηματικού τους αντίκτυπου. Η μαζική ψυχολογία βασίζεται στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή και αυτός δεν μπορεί να είναι το intellect.
Η περίπτωση πάντως του βιασμού / αυτοκτονίας της Λουκ. ως εναύσματος δραματικών πολιτικών εξελίξεων είναι ιστορικά μεμονωμένη. Άσε που εδώ μιλάμε για ανθρώπους – προϊόντα βαθείας μετάλλαξης, για τα οποία προσεγγίσεις τύπου Le Bon, ας πούμε, δεν ξέρω κατά πόσο ισχύουν. Η αντίδραση κάποιου στο ακραίο γεγονός συνίσταται σε υπέρβαση της καθημερινότητάς του, καθορίζεται επομένως από αυτήν. Και η καθημερινότητα αυτών εδώ καθορίζεται από τη σχέση τους με τον κόσμο ως θεατών …διαδραστικής, κινηματογραφημένης θεατρικής παράστασης.
Σίγουρα. Εμπειρίες από τρίτο χέρι και βάλε.
Ακριβέστατα. Η ειδοποιός διαφορά του σύγχρονου “πολίτη του διαδικτύου” ακόμα και από την πιο πρόσφατη προηγούμενη βερσιόν του, είναι εκείνη ανάμεσα στο στρατιώτη – χειριστή αγκέμαχου όπλου και το στρατιώτη – χειριστή drone ας πούμε, de facto λειτουργούντος με όρους θεάματος. Ο (δεδομένος) σεβασμός για τον αντίπαλο εκ μέρους του πρώτου, είναι το αντίθετο ακριβώς του σεβασμού του δεύτερου για ο,τιδήποτε. Κι αυτό χωρίς να παύει να είναι …κατά φαντασίαν στρατιώτης.