Αναδιφώντας κάποιος σε hashtags όπως #Αν_πεσει_ο_Μητσοτακης, #εκλογές, #28_Φεβρουαριου, #Βασιλης_Καλογηρου, #Συριγος κ.ά. αφορώντα στο θέμα των Τεμπών, ίσως και να αισθανθεί ένα είδος Ναυτίας : “όλοι αυτοί” συναπαρτίζουν το εκλογικό σώμα, που ανεβάζει / κατεβάζει κυβερνήσεις. Όποιος αγνοεί ότι εδώ “μεθοδεύεται” επιχείρηση ανωμαλίας με σκοπό ανατροπές γενικώς και αορίστως (πιθανώς με τη συμμετοχή ξένων κέντρων) …αγνοεί τα στοιχειώδη.
Όχι απλώς δεν ίδρωσε το αυτί μου απ’ την “ιστορική” ομιλία του Αμερικανού στο Μόναχο, αλλά και την ευχαριστήθηκα. Ο πρώτος λόγος : ανταποκρινόταν στα γεγονότα. Ο δεύτερος και σημαντικότερος : δεν ένιωθα προσωπικά προσβεβλημένος, καθότι δεν αισθάνομαι “Ευρωπαίος”. Ουδέποτε, πριν ή μετά από τα μνημόνια, θεώρησα ότι υπάρχει νόημα σ’ αυτό που κάποιοι (επιμένουν να) ονομάζουν “Ευρωπαϊκή Ένωση”.
Αλλά αισθάνομαι, θέλοντας και μη, Έλληνας. Και η επέκταση (οσονούπω) των καουμποϊλικίων στο εσωτερικό της δικής μου χώρας με προσβάλλει προσωπικά …θέλοντας και μη και πάλι. Και η χαιρεκακία με την οποία κάποιοι (…”πατριώτες”) πανηγυρίζουν τη δυσαρέσκεια του Τραμπ για τον Κ. Μητσοτάκη (λες και η δυσαρέσκεια πηγάζει απ’ το …περί δικαίου αίσθημα που διαθέτει, όντας στην …αληθινά σωστή πλευρά της ιστορίας), με κάνει στιγμιαία να ξεχνάω την απέχθεια για την άθλια κυβέρνηση – για να την ξαναθυμηθώ αμέσως έπειτα.
Αυτό που δεν ξεχνιέται, είναι η ανυπαρξία σοβαρής / βιώσιμης εναλλακτικής, στις μέρες μας τουλάχιστον.
Έπιστρέφοντας στις εκφράσεις ”λαϊκής οργής”, όπως ξεδιπλώνονται στο Twitter, έψαχνα μια λειτουργική παρομοίωση, για να περιγράψω τι συμβαίνει, και τι ίσως ετοιμάζεται. Θυμήθηκα ξαφνικά ότι η ιστορία παρέχει το τέλειο παράδειγμα : την “επάρατο” δικτατορία της περιόδου ’67-’74 .
Όσο μεγαλύτερο γίνεται το χρονικό διάστημα από ένα γεγονός, τόσο στενεύει ο χώρος για ιδιοτελείς ιστορικές αναγνώσεις.* Ως εκ τούτου, η πρόσφατη σχετικά αυτή περίοδος εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με αοριστίες, δίχως προσπάθεια λεπτολόγησης, δίχως ακόμα και μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πρώτη Χούντα και τη δεύτερη. Το σκεπτικό που διέπει την προσέγγιση είναι ο κάθετος διαχωρισμός της χουντικής περιόδου από εκείνη της “θριαμβευτικής επανόδου της δημοκρατιας” στη χώρα.
Και όμως, είναι δεδομένο ότι …υπήρχε διαφορά ανάμεσα στις δυο Χούντες (67-73 και 73-74). Όσο για το μήνυμα που στέλνει σε μας η διαφορά, διαβάζεται εύκολα : ακόμα και η “χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών” (η παρούσα αποτελεί μια σοβαρή υποψηφιότητα για τον τίτλο) μπορεί να αντικατασταθεί από μια ακόμα χειρότερη – η “χειροτερότητα” προκύπτει δια της συγκρίσεως αποκλειστικά με προηγούμενες.
Κάτι άλλο που θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο βέβαιο : και η “χειρότερη κυβέρνηση” είναι προτιμότερη απ’ τη μπαχαλοποίηση που βρίσκεται καθ’ οδόν.
Μακάρι να κάνω λάθος.
* Αυτό θεωρητικά τουλάχιστον, και με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν ντοκουμέντα για να αποτρέψουν τη βύθιση των γεγονότων στη λήθη …και τη διαχείρισή τους κατά το δοκούν.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τα ίχνη εκείνου του φίλου μου που έμοιαζε με τον Μπάνον τα έχω χάσει εδώ και δεκαετίες, πάντοτε όμως έχω κατά νου το μνημειώδες ρητό του “τίποτα δεν είναι τόσο κακό που να μην μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο”!
Καμιά διατύπωση δεν είναι τόσο καλή που να μη μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη …εκτός ίσως από αυτήν του φίλου.
Παρεμπιπτόντως, και παρατηρημένο είναι (από εμένα τουλάχιστον) και λογικό ακούγεται, άνθρωποι με εμφανισιακές ομοιότητες να μοιάζουν και σε άλλα – χαρακτήρα, μενταλιτέ, εφυία etc.
Οι εμφανισιακές ομοιότητες άλλωστε πηγαίνουν πολύ πέρα απ’ τα χαρακτηριστικά, αφορώντας και (για να μην πω κυρίως) στην “αύρα”. Και ιδού ένα απ’ το πλήθος των ζητημάτων, όπου το deep learning και η AI αναδεικνύνται άχρηστα.
Πολύ συχνά επίσης τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και το πλαίσιο που τα συνοδεύει συνιστούν κάτι ανάλογο με το nomen est omen. Πριν κάμποσο καιρό ας πούμε είχα ξεκινήσει μια “επαγγελματική” σχέση με άτομο εξαιρετικά συμπαθές, που εξωτερικά όμως μου θύμιζε ταυτόχρονα δύο εμφανισιακά διαφορετικές περιπτώσεις ατόμων που θα προτιμούσα να μην πολυθυμάμαι. Και σα να μην έφτανε αυτό, τα κιτάπια μου (που πάντα συμβουλεύομαι σε καινούριες γνωριμίες) δεν είχαν ούτε μια καλή κουβέντα να πουν για τη μέρα που γεννήθηκε. “Να δεις που αυτό δεν θα τελειώσει καλά” ήταν το πρώτο που σκέφτηκα. Και παρά τις φιλότιμες εκ μέρους μου προσπάθειες για το αντίθετο τελείωσε.. ακόμα χειρότερα!
Άσε μην αρχίσω τέτοιου είδους αναδρομές. Γιατί μέσω μυστηριωδών …προνοιών της μοίρας, τα (σημαντικά τουλάχιστον) πρόσωπα της ζωής μου εμφανίζονταν πάντα εις διπλούν, μέσω doppelgangers, η ομοιότητα των οποίων με το original δεν περιοριζόταν στον εμφανισιακό τομέα. Και δε μιλάω μόνο για “σχέσεις”.
Το φαινόμενο χρήζει διερεύνησης, την οποία ουδέποτε έχω κάνει στο βάθος που θα ήθελα. Ίσως γιατί εν τέλει ισχύει το “δεν μπορώ” και όχι το “δεν θέλω”.
Εν τω μεταξύ, στο πλαίσιο της σαλαμοποίησης ενός “δημόσιου διαλόγου” που έχει περάσει στην αρμοδιότητα του τελευταίου τυχάρπαστου, απούσα απ’ τη Μεγάλη Εικόνα (WAS IST DAS?) είναι κάθε αναφορά στις εξελίξεις που δρομολογούνται με τους κωλότουρκους (για να μη μιλήσουμε για τους 50.000 min πακιστανούς φίλους τους εν Ελλάδι) και το συσχετισμό αυτών με τη μεθοδευόμενη “ανωμαλία”.
Αυτά, ενώ απ’ την άλλη οι μιντιακοί βόθροι της ΝουΔούλας, θυμήθηκαν τον όρο ΨΕΚ για να ταυτίσουν (σαν ψεκασμένους) τους “αντιεβολιαστές” με τους διαδηλούντες για τα Τέμπη!
Απότι έχω καταλάβει το ΨΕΚ χρησιμοποιείται πλέον αδιακρίτως ως μειωτικός χαρακτηρισμός από “εμβολιολάγνους” και “ψεκασμένους” alike. Άσε που αν το πάρεις.. ετυμολογικά, οι δεύτεροι θα έπρεπε να το απευθύνουν κανονικά προς τους πρώτους.
Κατά τάλλα ισχύει αυτό που σου έλεγα τις προάλλες ότι για μένα η στάση που κράτησαν διάφοροι κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν σημαίνει πλέον τίποτε. Πολλοί από τους “εμβολιολάγνους” έχουν επιστρέψει στα εδάφη της λογικής και ακόμα περισσότεροι από τους “ψεκασμένους” κάνουν ό, τι μπορούν για να δικαιολογήσουν το χαρακτηρισμό.
Unfortunately.
Υποθέτω πάντως ότι ο εν λόγω χαρακτηρισμός απευθύνεται στο “κίνημα των Τεμπών” εξαιτίας της εμμονής του με τη θεωρία συνωμοσίας περί των παράνομων χημικών, βιολογικών και πυρηνικών υλικών που κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία προς εξοπλισμό των αυταρχικών καθεστώτων του Ιράν και της Βόρειας Κορέας.. or something.
Ειλικρινά, στην αρχή και για μεγάλο διάστημα, λόγω του ανθρώπινου παράγοντα δίσταζα να εκφραστώ. Αλλά αυτή τη στιγμή πλέον, ακόμα και το στερεότυπο πικρό χαμόγελο της Καρυστιανού έφτασε με ενοχλεί, όπως με ενοχλεί και το κυρίαρχο επιχείρημα της ίδιας και των γύρω της, που ένας Θεός ξέρει πόσοι είναι, και πόσο ακριβώς απέχουν απ’ τους “κομματικά κατευθυνόμενους” : τα νεκρά παιδιά. Την ευαισθησία του γι’ αυτά δε θα ‘πρεπε κανείς να προσπαθεί να αποδείξει, γιατί η περί του αντιθέτου κατηγορία ισοδυναμεί με χαρακτηρισμό του ως ψυχανώμαλου. Επομένως δε θα ‘πρεπε και να αποφεύγει να μιλήσει, όχι μόνο για πολιτική εκμετάλλευση, αλλά και για συναισθηματικό εκβιασμό εκ μέρους των άμεσα εμπλεκόμενων.
Τώρα θα την (ξανα)πω κι εγώ την κακία μου. Την ευαισθησία τους την απέδειξαν πολλοί από αυτούς τρέχοντας με το που στέγνωσαν τα δάκρυα να ψηφίσουν εν κρυπτώ Μητσοτάκη like there was no tomorrow. Και τώρα που άδειασε η τσέπη λόγω των δικών τους επιλογών, θυμήθηκαν ξαφνικά ότι δεν έχουν οξυγόνο και τα σχετικά. Όπου οξυγόνο.. βλέπε λεφτά🤑
Well said.
Από την άποψη αυτή τα Τέμπη αποτελούν την αφορμή μιας καθυστερημένης δυσαρέσκειας. Εννοείται βέβαια ότι κάτι τέτοια περιμένει ο ξένος δάκτυλος για να να.. δραστηριοποιηθεί.