«Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια». Ο αφορισμός του Κίπλινγκ [ευτελισμένος ως σύνθημα στα χείλη των προπαγανδιστών] είναι στην καλύτερη περίπτωση μια ελλιπής διατύπωση : όπως γίνεται αντιληπτό υπό τις σημερινές συνθήκες – καταιγισμού έκτακτων ειδήσεων, ανθρώπινων ιστοριών και συγκλονιστικών εικόνων – θύμα του πολέμου δεν είναι η αλήθεια, αλλά η έννοια της πραγματικότητας, καθώς, για τον υποψιασμένο πολίτη, γίνεται αδύνατο να πιστέψει οτιδήποτε. Ο κυνισμός και η αδράνεια που προϋποθέτει η θυσία της έννοιας της πραγματικότητας είναι λιγότερο επίπονα απ’ τη φιλοτιμία που απαιτεί η έρευνα των πώς και των γιατί. Άσε που η έννοια της πραγματικότητας βρίσκεται ήδη υπό στενή πολιορκία εν καιρώ ειρήνης, από το σύνολο της διαφημιστικών προδιαγραφών λαϊκής κουλτούρας.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτού η τοξική, πανταχού παρούσα ως εργαλείο διαμόρφωσης συνειδήσεων ατάκα της Adidas : impossible is nothing – αντίπαλο νοηματικό δέος του …«γνώθι σ’ αυτόν».
Μπορείς να πετύχεις τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν είσαι αυτό που νόμιζες ότι είσαι. «Ακολουθώντας» τη σκέψη αυτή, φτάνεις, νομοτελειακά, στο ότι : …δεν είσαι, δεν υπάρχεις.
Από αυτή την άποψη γίνεται απροσδόκητα κατανοητή, αν όχι αποδεκτή, η τυφλότητα της πίστης με την οποία προσλαμβάνεται η «οικεία» προπαγάνδα: Όσο «πιο κοντά» [μεταφορικά και, οσονούπω, κυριολεκτικά] έρχεται το κοινωνικό τοπίο στο πεδίο της μάχης, τόσο πιο πολύ η πίστη, προϋπόθεση στοιχειώδους πνευματικής ισορροπίας, γίνεται όρος επιβίωσης.