Το μεταναστευτικό είναι εξ αρχής αρρωστημένη ιστορία. Και δεν μπορεί παρά να έχει δυσάρεστη κατάληξη. Αρρωστημένη είναι μια ιστορία με ανθρώπους που δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, γιατί είναι κυριευμένοι από ψέματα και ψευδαισθήσεις.
Ας πούμε, η φούσκα που οδήγησε στην κρίση του ’08. Δεν μπορούσε να κρατήσει επ’ άπειρον μια κατάσταση όπου, πλούσιος και φτωχός έμεναν στην ίδια μεζονέτα, κυκλοφορούσαν με την ίδια Μερσεντές, και ξόδευαν τα ίδια χρήματα, με την “ασήμαντη” λεπτομέρεια ότι ο δεύτερος φεσωνόταν για να ξοδεύει…
Κάπως έτσι και με το θέμα που κυριαρχεί σήμερα, το μεταναστευτικό [παρεμπιπτόντως με νέα οικονομική κρίση στον ορίζοντα – οι “ειδικοί” την τοποθετούν εντός του ’20].
“No good, no good!!!” Η …οργή της αφρικάνας μάνας, ενώ αποχωρούσε από τον μοναστηριακό χώρο που της είχε παραχωρηθεί, έκανε εντύπωση, σε μερίδα τουλάχιστον του κόσμου – υπάρχουν και εκείνοι που θα ξυπνήσουν λίγο πριν το τέλος, εαν ξυπνήσουν ποτέ… Εν τούτοις, όσο ενοχλητική κι αν ήταν, δεν θα έπρεπε να προκαλεί κατάπληξη…
Το αρρωστημένο της υπόθεσης “μεταναστευτικό” έγκειται στην διάσταση μεταξύ πραγματικότητας και εντυπώσεων που καλλιεργούνται από τα media και το διεθνές “ακτιβιστικό κίνημα”. Είναι συμπυκνωμένη σε μια φράση:
Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ *
Που σημαίνει, καθένας έχει δικαίωμα να αφήνει την πατρίδα του μετακινούμενος προς χώρες της επιλογής του, οι οποίες έχουν, απ’ την πλευρά τους, υποχρέωση να του παράσχουν τρόπο ζωής θεαματικά καλύτερο απ’ τον δικό του. Αυτό το βασικό, θεμελιώδες ψέμα** είναι η αφετηρία των πάντων: απ’ την εκλεκτικότητα στην επιλογή νέας πατρίδας, μέχρι και την οργίλη διαμαρτυρία για την “προσβλητική” υποδοχή της. Οι άνθρωποι άφησαν τον εαυτό τους να πιστέψει τους ακτιβιστές των Open Borders ότι …έχουν δικαιώματα όπου Γης, με αποτέλεσμα, όπου βρεθούν, να προβαίνουν κατ’ αρχήν στη μαχητική διεκδίκησή τους. Γιατί “τα σύνορα είναι ιδέες που επινόησαν άνθρωποι”, σκοπός των οποίων είναι να κρατούν επίζηλα τον πλούτο για τον εαυτό τους… Οι πλούσιες χώρες είναι επομένως ένα είδος ελίτ, στον πλούτο της οποίας έχει δικαίωμα ο “πρόσφυγας” του κράτους-προλετάριου. ***
Οι άνθρωποι που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, ξεσηκωμένοι από αυτή την προπαγάνδα, γίνονται έξαλλοι όταν συναντούν κάτι άλλο από εκείνο που τους είχαν τάξει. Και το με ποιον οργίζονται, είναι διαφωτιστικό: όχι με τον δουλέμπορο της ΜΚΟ, ούτε με την δική τους ευπιστία, αλλά με τη δυσαρέσκεια των ντόπιων απ’ την παρουσία τους, μη διαχειρίσιμη αριθμητικά και πολιτισμικά.

* το σύνθημα σηματοδοτεί τη μεταβατικότητα της περιόδου που διανύουμε, εν όψει μιας “νομοτελειακής”, Παγκόσμιας Διακυβέρνησης: στο πλαίσιό της, η εθνικότητά μας θα είναι απλά, η …γήινη. Τον ρόλο των “ξένων”, θα παίζουν οι οψέποτε άποικοι της Σελήνης και του Άρη…

** μια συνειδητά απατηλή αφήγηση όπως αυτή, οφείλει να περιβάλλεται από δευτερεύοντα, υποστηρικτικά ψέματα: ο αηδιαστικός “ανθρωπισμός” των ελίτ είναι η άλλη όψη της …ευκαιρίας που αποτελούν οι “πρόσφυγες”, ως φθηνό εργατικό δυναμικό.

*** Η χυδαιότητα μιας τέτοιας αναλύσεως δεν επιδέχεται ανάλυση. Μόνο με άναρθρους ήχους αντιδρά κανείς σε τέτοια πράγματα…