Θυμάμαι το απίστευτο σύνθημα που είχα δει προ δωδεκαετίας σε τοίχο των Εξαρχείων: “ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΛΗΣΤΗ ΓΙΩΡΓΟ ΒΟΥΤΣΗ”. Με τη λογική του συνθήματος να μας ξεπερνάει [η ληστεία τράπεζας αποκτούσε “επαναστατική χροιά” …συναρτώμενη με την αντιεξουσιαστική ιδιότητα] το είχαμε ρίξει, εγώ και δυο φίλοι, στο χαβαλέ και τα variations: “λευτεριά στον αναρχικό βιαστή”, “λευτεριά στον αναρχικό serial killer” “λευτεριά στον αναρχικό θυσιαστή μωρών στο βωμό του Βάαλ” κοκ.
Το φαινόμενο είναι αντίστοιχο, αλλά απ’ την ανάποδη, εκείνου που λαμβάνει χώρα με την υπόθεση των κατηγορούμενων της Χρυσής Αυγής: ένα …φασιστικό έγκλημα δεν είναι ένα όποιο κι όποιο έγκλημα. Ούτε και γίνεται να αντιμετωπιστεί με τις συνήθεις νομικές διαδικασίες. Τον λόγο εδώ έχει το αλάνθαστο, περί δικαίου αίσθημα του “λαού”, κατευθυνόμενου από …αμερόληπτους [παρα-]πολιτικούς φορείς, …μηδέν συμφέρον έχοντες.
Enter, αντιφασιστικές πορείες και πολεμοχαρείς ανακοινώσεις, από ανθρώπους [πολιτικούς και δημοσιογράφους] που επιχειρούν κανονικότατα να υποκαταστήσουν τη δικαστική εξουσία.
Και για να το χοντρύνω λίγο, μια και δεν έχω να δώσω εξετάσεις “δημοκρατικού φρονήματος”: μήπως ξανάκουσε κανείς να γίνεται λόγος για τον [καταζητούμενο;] εν ψυχρώ δολοφόνο των δύο Χρυσαυγιτών, λίγο μετά τη δολοφονία του Φύσσα;
Δεν το νομίζω. Κάποιες σποραδικές ανακοινώσεις στα ψιλά, και το θέμα πρέπει να θεωρείται λήξαν.
Η πλάκα που κάναμε με τον “αναρχικό ληστή” [γιο του πρώην προέδρου της Βουλής] δεν ήταν τόσο πλάκα τελικά: και η εν ψυχρώ δολοφονία αποκτά “άλλη χροιά”, συναρτώμενη με την αντιεξουσιαστική ιδιότητα.