Μια ιδέα του πώς ασκεί πολιτική το επίλεκτο λόγω αναγνωρισιμότητας στέλεχος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μπογδάνος, επικουρούμενο από τους διαδικτυακούς του κεκράκτες. Πρόκειται για τη μεταφορά αυτούσιου του πνεύματος “σκάσε και κολύμπα” που βασιλεύει στα περί κορωνοϊού ζητήματα [“όταν μιλάει ο ‘ειδικός’ …πάσα αρχή παυσάρω”].
Όταν πλησιάζουν εκλογές, τον λόγο έχει “ο πολίτης”.
Όταν οι εκλογές βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας [=μεγαλύτερης απ’ τη μνημονική εμβέλεια χρυσόψαρου], ο “πολίτης” γίνεται ξαφνικά …“το Twitter”.
Όπως έχω ξαναγράψει, “Το Twitter” ως συλλογική οντότητα, είναι μια επινόηση …του ίδιου του Twitter και όσων έχουν λόγους να στηρίζουν την πέραν πάσης δεοντολογίας λειτουργία του.
Η επίκλησή του από τον κύριο Μπογδάνο δεν αναιρεί τον ελιτίστικο χαρακτήρα της τοποθέτησής του. Γιατί αν αφαιρεθεί το χυδαίο πλαίσιο “του Twitter ως οντότητας”, απομένουν οι πολίτες, των οποίων σαφώς θέτει υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα άποψης.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με την “κριτική” που ασκείται εσχάτως στα Social Media, από εκείνους που τα δημιούργησαν …διάφορους ανανήψαντες της Silicon Valley.
Αλλά περί αυτού, μέσα στο Σαββατοκύριακο [ελπίζω] σε ένα κείμενο για το ντοκιμαντέρ Social Dilemma του Netflix.