Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτούν οι τηλεκτηνάνθρωποι είναι ο δικός τους ρόλος [και φυσικά των “ειδικών”] στην όλη υπόθεση.
Γιατί όταν παίρνεις ένα θέμα υγείας που χρειάζεται “εύλογη προσοχή” [κανείς δεν πάει γυρεύοντας να πάθει κορωνοϊό, κανείς δεν πάει γυρεύοντας να πάθει γρίπη] και το μετατρέπεις σε εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες, και δώστου παπαριές, και δώστου άλλα τη μια μέρα κι άλλα την άλλη, και δώστου να κουνάς το δάχτυλο, τι περιμένεις δηλαδή; η αντίδραση θα …εκτιναχθεί στο άλλο άκρο. Ιδίως μιας “νεολαίας” που γαλουχείς δεκαετίες με το “ζήσε τη στιγμή” και με το “μην ακούς κανένα κάνε το δικό σου”.