Μόνο περίεργη δεν είναι η αποθέωση της Αγγελικής Νικολούλη από ”το Twitter” [για το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που κάνει για τα “Τρία Παιδιά Στην Πάτρα”]
Το Twitter, και γενικώς τα σόσιαλ μίντια ήρθαν για να αξιοποιήσουν “τα καλύτερα” της τηλεόρασης [κουτσομπολιό, συμμετοχή κοινού κτλ.], πουλώντας σαν ζεστό ψωμί υποσχέσεις διασημότητας, πουλώντας δηλ. τον χρήστη / τηλεθεατή σαν “σταρ” στον εαυτό του.
Το αποτέλεσμα, ο λογαριασμός γι’ αυτόν τον τελευταίο, είναι ένα είδος “ντοκτορά” στον αυτισμό και στην αχρωματοψία.
Θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα για τους αριθμούς ωρών που περνούν με τηλεόραση και σόσιαλ μίντια συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες σε συνδυασμό με τη στάση τους στα φλέγοντα ζητήματα.
Γιατί αυτισμός και αχρωματοψία σημαίνουν αδυναμία σκέψης για οτιδήποτε πέρα από τον εαυτό σου σε μια δοσμένη στιγμή, και αφετέρου, αλλεργία στις λεπτομέρειες. Στις τελευταίες περιλαμβάνεται η όποια αντίθετη με τη δική σου “άποψη”. Αλλά και η όποια αμφισβήτηση της εξουσίας του ειδικού, πόσο μάλλον όταν σου απευθύνεται με αυστηρότητα στρατιωτικής εξουσίας εν καιρώ πολέμου.
Μιλώντας για πόλεμο, και με την “πανδημία” να αποσύρεται κακήν κακώς απ’ την επικαιρότητα ενώπιόν του [βλ. εικόνα του σατιρικού Babylon Bee] αρχίζει να γίνεται αντιληπτός ο ρόλος της τελευταίας σε μια αλυσίδα γεγονότων που ξεκινάνε από το “κραχ” του 2008 : προετοιμασία του κόσμου για μια κατάσταση μόνιμης πολεμικής επιφυλακής [η λέξη “πόλεμος” ακουγόταν ήδη συχνά-πυκνά εν καιρώ “πανδημίας” ως χαρακτηρισμός αυτής] η οποία χαρακτηρίζεται από τη φράση του Orwell : “The war is not meant to be won, it is meant to be continuous”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν έχω ασχοληθεί δευτερόλεπτο με την “υπόθεση” των “παιδιών από την Πάτρα”, προσωπικά όμως με σοκάρει το γεγονός ότι το κράτος διαλέγει όλο και πιο διεστραμμένους τρόπους απόσπασης της προσοχής του κοινού κατά τη διαδικασία της λοβοτομής. Η μόνη λογική εξήγηση προφανώς είναι αυτή που έχεις προτείνει εσύ κατά καιρούς, ότι εντάσσονται δηλαδή σε γενικότερο σχέδιο διάλυσης του κοινωνικού ιστού. Και της εναπομείνασας αισθητικής no less θα προσέθετα. Tο φωτομοντάζ εντωμεταξύ με τον Πούτιν βγάζει απίστευτο γέλιο. Παρεμπιπτόντως χτες που άκουγα στο YT παλιά τραγούδια του Randy Newman, μου προέκυψε τυχαία μια παλιότερη παρωδία του για τον Πούτιν. Εκ πρώτης όψεως εντάσσεται απόλυτα στο κλίμα της εποχής, από την άλλη πάλι μπορώ να φανταστώ και ζηλωτές της πολιτικής ορθότητας να το χαρακτηρίζουν “πολύ ελαφρό και όχι αρκετά επικριτικό για ένα τόσο σοβαρό θέμα”.
Κάτσε γιατί με τα πολλά ξέχασα να το βάλω, αν και μάλλον θα το θυμάσαι:
https://www.youtube.com/watch?v=6Ya-FGHdBso
Οι ολοένα πιο διεστραμμένοι, όντως, τρόποι έχουν να κάνουν πιθανώς με την ανάγκη διαρκούς ενίσχυσης της δόσης, αλλιώς το “subject” θα αναπτύξει ανοσία. Εννοείται ότι κι εγώ δεν έχω κάτσει δευτερόλεπτο να ασχοληθώ με το θέμα. Παθαίνω αλλεργικό σοκ κάθε φορά που βλέπω τέτοιου είδους ιστορίες, άσε που τη Νικολούλη τη σιχαίνομαι γενικότερα, “από ανέκαθεν”.
Το τραγούδι δεν το ήξερα, είναι σχετικά πρόσφατο – έχω εγκαταλείψει τον RN τελευταία. Αλλά με έφτιαξε, και στιχουργικά και μουσικά – αυτή η σπάνια πλέον αίσθηση του οικείου προσώπου που παραμένει επί των επάλξεων, a guy you can trust.
Το ανεβάζω τάχιστα, thanks!