Δεν ασχολούμαι φυσικά με τον “σάλο” καθ’ αυτόν,* αλλά με κάποια γνωρίσματά του, χαρακτηριστικά μιας συνολικής κατάστασης πραγμάτων. Εν πρώτοις, το λάθος “του δημοσιογράφου” ** δεν ήταν καν λάθος. Από κει και πέρα, ο ορυμαγδός που επακολουθεί, καθιστά ασαφή τα όρια μεταξύ αμετροέπειας και ασυναρτησίας : τα λεγόμενα δεν βρίσκονται σε συνάρτηση με την αιτία για την οποία δήθεν λέγονται. Λέγονται απλώς από “επιτακτική” ανάγκη να ειπωθούν, σε αναζήτηση της παραμικρής αφορμής που θα μπορούσε να την ικανοποιήσει. Την ανάγκη του “πικραμένου” χρήστη να εκφωνήσει το στιγμιαίο βαρυσήμαντο λογύδριό του ενώπιον του λαϊκού δικαστηρίου που είναι, υποτίθεται, το Twitter – λαϊκό δικαστήριο αοράτων και ωσεί παρόντων.
Το “μαγικό” τώρα της υπόθεσης αφορά στο ότι ο “σάλος” προκαλείται κάθε φορά για κάτι που έχει ειπωθεί στο πλαίσιο παρέκκλισης από το επίσημο αφήγημα. *** Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι το πράγμα είναι καθοδηγούμενο. Όχι απ’ τους περίφημους αλγόριθμους, αλλά από τα μαλάκια που φροντίζουν για την κατάρτισή τους.
Αυτό που προκύπτει θυμίζει μαθηματικό πρόβλημα σχεδιασμένο ως μη επιδεκτικό επίλυσης :
Μετατρέπεις με μέθοδο τους ενήλικες σε ανήλικους. Στη συνέχεια τους οδηγείς σε ένα είδος ανεξέλεγκτης παραφροσύνης όπως αυτή που διαγράφεται από το παραπάνω περιστατικό – one of too many.
Η μόνη λύση εδώ θα ήταν …συμπεριφορά αρμόζουσα σε μικρά παιδιά, τουτέστιν, αυστηρές οδηγίες, περιορισμοί που να παραπέμπουν σε κανόνες σεβαστούς απ’ όλους. Όμως τα συγκεκριμένα “παιδιά” είναι …ενήλικες. Αυτό σημαίνει ότι αξιώνουν να τους συμπεριφέρεσαι σαν σε τέτοιους. Η λύση λοιπόν εδώ, προσαρμοσμένη σε ενήλικες θα ήταν κάποιο “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” από μια δικτατορικού τύπου κυβέρνηση, πράγμα “εξ ορισμού” άτοπο. Θωρητικά. Γιατί στην πράξη …υπάρχει δικτατορική κυβέρνηση. Μόνο που σκοπός της δεν είναι να συμμαζεύει τους ασυμμάζευτους, αλλά να τους υποδαυλίζει. Αυτοί που συμμαζεύει [λογοκρίνει] είναι όσοι επιμένουν να διατηρούν κάποια στοιχειώδη ίχνη λογικής.
* [από in.gr:] Πρώτο τρεντ στο twitter είναι το #cancel_Τριανταφυλλόπουλος, μετά τη συμμετοχή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, σε Space του Twitter για την υπόθεση της Πάτρας. O δημοσιογράφος επικαλούμενος μαρτυρία υγειονομικού είπε ότι η Τζωρτζίνα ήταν… «φυτό». Η φράση του αυτή προκάλεσε την οργή αρκετών από αυτούς που άκουγαν εκείνη την ώρα τον ζωντανό διάλογο, και διαμαρτυρήθηκαν για τη χρήση ενός όρου προσβλητικού για τα ΑμεΑ. «Τα παιδιά δεν είναι φυτά για να τα ποτίζουμε» σχολίασε μία ακροάτρια με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο να απαντά ότι το «φυτό» είναι ιατρικός όρος, και το είπε γιατρός που γνωρίζει την υπόθεση της Τζωρτζίνας.
** Ως προς τον συγκεκριμένο, τα εισαγωγικά δεν αφορούν αμφισβήτηση της ιδιότητάς του, αλλά την κλασική αναφορά του στο πρόσωπό του τον καιρό των τηλεοπτικών του εκπομπών ως “ο δημοσιογράφος”…
*** Ο ΜΤ είχε κατ΄αρχήν επιτεθεί σε όσους προτρέχουν να βγάζουν συμπεράσματα για την ενοχή της Ρούλας Πισπιρίγκου, σε δημοσιογράφους και κανάλια που το παίζουν αστυνομικοί, σε όσους σχολιάζουν πτυχές της ζωής της κατηγορουμένης χωρίς να τη γνωρίζουν, και στον όχλο που μαζεύτηκε έξω από το σπίτι της.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Yπαρχουν και πιο γελοιες καταστασεις .. Veganistas κανουν διαμαρτυρια στην κρεαταγορα για τα κατσικια !
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1048326686034116&id=100025703836327
Καλά αυτή είναι θεϊκή φάση, για ποστάρισμα. Πάντως τα συγκεκριμένα άτομα, μέσα στην “ακτιβιστική” τους γελοιότητα, ξεκινάνε τουλάχιστον από υπαρκτά ζητήματα :
1. οι συνθήκες διαβίωσης των ζώων σε πολλές και διάφορες κτηνοτροφικές μονάδες είναι τέτοιες που οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να τιμωρούνται με ιδιαίτερη σκληρότητα.
2. Το κόκκινο κρέας μπορεί να είναι “δυναμωτικό”, δεν είναι όμως και ωφέλιμο, ως εκ τούτου καλό θα ήταν οι “καταναλωτές” να στρέφονται σε κοτόπουλο/γαλοπούλα και ψάρια.
Τώρα, το τι σχέση έχουν διάφοροι ακτιβιστές – “ιδεολόγοι” όπως αυτοί του βίντεο με την αληθινή ζωή [μέρος της οποίας είναι και η παράδοση], είναι γνωστό : καμία. Οι τύποι ζούνε σε παράλληλο σύμπαν. Και στις μέρες μας δεν είναι καν αγνοί ιδεολόγοι [αν υποτεθεί ότι κάποτε υπήρξαν] αλλά μίσθαρνα διάφορων Σόρος, όπως οι Feminazis και οι άλλοι των …open borders.
Άλλη μια τυπική περίπτωση the elephant in the room και άλλο ένα κείμενό σου με υποδειγματική λογική δομή μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη ελέφαντες και τρελούς. Παρεμπιπτόντως δεν παριστάνω επουδενί τον άτρωτο στα χτυπήματα της τρέλας. Έχουν υπάρξει περίοδοι στη ζωή μου που με κυρίεψαν τα πιο παρανοϊκά αισθήματα και σκέψεις. Ξέρω καλά πώς είναι να είσαι παρανοϊκός. I know one when I see one. Και φίλε μου ετούτοι εδώ είναι το πιο παρανοϊκό τσούρμο αφιονισμένων τρελών που θα μπορούσε να βάλει ποτέ ο νους του ανθρώπου!
ΘΕΝΚΣ!
Δεν θα στοιχημάτιζα ότι έχεις περάσει όντως από τέτοιες καταστάσεις, τη στιγμή που υπήρχε εκεί ένας εαυτός που παρακολουθούσε και κατέγραφε ώστε τώρα να θυμάται. Πάλι δεν μπορώ να ξέρω. Ένα “προσωπικό” βίωμα που (λογικά πρέπει πάντα να υπάρχει ώστε να) καθοδηγεί το σκεπτικό μου είναι το εξής: είμαι 5-6 χρόνων, με τους γονείς μου, σε ένα μισοάδειο ποδοσφαιρικό γήπεδο, παρακολουθώντας ένα αγώνα μεταξύ ομάδων που μου είναι αδιάφορες. Το ματς πλησιάζει στο τέλος, έχω φύγει απ τη θέση μου και περιφέρομαι μόνος στο κάτω διάζωμα κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Η πλήξη αρχίζει να δίνει η θέση της σε ένα είδος ανυπομονησίας “να βάλει κάποιος ένα γκολ, να γίνει επιτέλους κάτι”. Η ανυπομονησία αρχίζει να γίνεται αγωνία. Για κάποιο λόγο θέλω ντε και καλά να ζητωκραυγάσω, μιμούμενος το τελετουργικό που έχω δει τόσες φορές. Εν τέλει, ω του θαύματος, ο “Φούφουτος” στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Θυμάμαι ακόμα το αίσθημα της λύτρωσης ενώ …πανηγύριζα, ανάμικτο με εκείνο του ανολοκλήρωτου, και μιας τρόπον τινά αίσθησης ματαιότητας. This is as close as I get από προσωπικά βιώματα (εξαιρουμένων, εννοείται, διαφόρων “υπό επήρρεια”). Κάτι παρόμοιο συμβαίνει πιστεύω με τους “παιδοποιημένους” χρήστες των σόσιαλ μίντια.
Μου φαίνεται απίστευτο που έχεις τόσο ακριβείς – και φυσιολογικότατες – αναμνήσεις από αυτή την ηλικία. Προσωπικά δεν θυμάμαι τίποτε σχεδόν από εκείνη την εποχή, για την οποία χωρίς την έξωθεν μαρτυρία θα έτεινα προς τη θεωρία ότι δεν υπήρξε πραγματικά. Η αλήθεια είναι ότι ο φόβος της τρέλας με κυνηγάει από μικρό, πόσον μάλιστα που υπάρχουν και κάποια επιβεβαιωμένα και μη “κρούσματα” στο άμεσο περιβάλλον. Δεν ξέρω αν αποτελεί παρηγοριά το γεγονός ότι, όπως αποδείχθηκε περίτρανα πλέον, το πρόβλημα πέραν του ότι αποτελεί σε μεγάλο βαθμό ζήτημα ερμηνείας, δεν είναι μόνο δυνητικά κληρονομικό, είναι και τρομακτικά κολλητικό και αφορά τον καθένα είτε το διαισθάνεται είτε όχι.
Η καλή [ειδητική, σύμφωνα με κάποιους “ειδικούς”] μνήμη δεν με βοήθησε ως προς τον φόβο της τρέλας, που επίσης είχα, και που καθόρισε όλο το διάστημα των twenties μου – οι περιπέτειες με συγκροτήματα, ουσίες και οινοπνεύματα δεν βοήθησαν πολύ σ’ αυτό.
Συμφωνώ δε απόλυτα ως προς το ότι η τρέλα είναι σφόδρα μεταδοτική και ότι είναι …always around the corner για τον καθένα από μας.