Ο Θανάσης Αυγερινός μου είναι συμπαθής, όπως και σε πολλούς άλλους. Όχι απλώς επειδή είναι ο μόνος που ενημερώνει για τις τοποθετήσεις της από κει πλευράς, αλλά και γιατί φαίνεται άνθρωπος σοβαρός, αξιοπρεπής και εμπιστεύσιμος.
Ακόμα περισσότερο όταν τον αντιπαραβάλλουμε με τους εμετικούς έως αξιοθρήνητους συνάδελφούς του, με τους χειρότερους των οποίων έχει έρθει κατά καιρούς σε αντιπαράθεση.
Εδώ αναφέρεται σε κάτι που, για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση του τρόπου με τον οποίο διακονείται το “δημοσιογραφικό λειτούργημα” πρέπει να θεωρείται αυτονόητο.
Όχι γιατί οι Ρώσοι δεν [έχουν αποδείξει ότι] είναι ικανοί για τέτοιες θηριωδίες, όπως οι πάντες άλλωστε. Αλλά γιατί το αφήγημα των “φίλων και συμμάχων” είναι, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, διάτρητο.