Η κατάσταση που διαμορφώνεται στην αμερικανική πολιτική σκηνή περιγράφεται ως εξής :
Ένας άνθρωπος με εγνωσμένη, μη αποκρυπτόμενη πλέον πνευματική ανικανότητα, δηλώνει – κι αυτό γίνεται δεκτό δίχως παρενέργειες – ότι θα συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα μέχρι το τέλος της θητείας του.
Ταυτόχρονα, δηλώνει ότι στηρίζει ως υποψήφια του κόμματος την αντιπρόεδρό του, ένα από τα πλέον αντιδημοφιλή και ακατάλληλα για δημόσιο αξίωμα άτομα στην αμερικανική ιστορία. Το οποίο, συν τοις άλλοις, βαρύνεται περισσότερο από τον καθένα για τα ψέματα περί την υγεία του προέδρου, για την απόκρυψη μιας κατάστασης από ένα κοινό που ειχε δικαίωμα να ξέρει…
Σε πείσμα του επικοινωνιακού οργίου που αναμένεται τους επόμενους μήνες από τα γκεμπελικά μίντια των Democrats (“η πρώτη μαύρη γυναίκα πρόεδρος”, “η Αμερική γράφει ιστορία” κτλ. κτλ.), οι νέοτερες εξελίξεις απ’ το μέτωπο μιλούν για ποντάρισμα του Μπάρακ Ομπάμα στη σύζυγο Μισέλ – σαφώς πιο υπολογίσημη ως υποψήφιο. Το πράγμα θα κριθεί στο συνέδριο των Δημοκρατικών, τον Αύγουστο.
Για να κρατάμε άλλωστε μια επαφή με την ιστορία, στις 12 Δεκεμβρίου του 2020, με αφορμή την ανακήρυξη των Biden – Harris σε πρόσωπα της χρονιάς από το περιοδικό Time (εδώ), είχα αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής :
Όσοι έχουν ασχοληθεί με την αμερικανική πολιτική σκηνή, γνωρίζουν ότι ο “president elect” είναι ένας άνθρωπος καταβεβλημένος από κάθε άποψη, φυσική και πνευματική. Ο χρόνος δεν έχει φερθεί ευγενικά στον Joe, που έχει απαθανατιστεί επανειλημμένα να παραπαίει και να παραπατάει, αλλά και να λέει ασυναρτησίες σε προεκλογικές ομιλίες και τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Ο πρώην γιατρός του Λευκού Οίκου, άνθρωπος που έχει εργαστεί για τρεις προέδρους [Bush, Obama, Trump] και του οπoίου η ακεραιότητα δεν έχει αμφισβητηθεί από καμία πλευρά, δήλωσε πρόσφατα ότι θεωρεί τον JB ακατάλληλο για τα καθήκοντα του προέδρου των ΗΠΑ.
Υπάρχει ένα πρόβλημα με τον Joe Biden ακόμα σοβαρότερο από την φυσική / διανοητική του κατάσταση. Ο πιθανώς επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι αυτό που λέμε, διεφθαρμένος ως το κόκαλο. Αυτό δεν προκύπτει απλώς [αν και θα έπρεπε] από την σκανδαλώδη εύνοια που του δείχνουν οι Tech Giants, λογοκρίνοντας κάθε κριτική εναντίον του και κατεβάζοντας λογαριασμούς εκείνων που την ασκούν.
Προκύπτει από “hardcore evidence”. Τα οποία αντιμετώπισαν …την ίδια επιλεκτική αξιολόγηση, από τους ίδιους tech giants που, σε συνεργασία με τα media, κατάφεραν να κρατήσουν μυστικό από το κοινό τους στην κρίσιμη προεκλογική περίοδο (επηρεάζοντας το αποτέλεσμα) ότι ο υιός Biden, Hunter, ερευνάται δικαστικά για τις οικονομικές του σχέσεις με καθεστώτα ξένων κρατών ανάμεσα στα οποία, …η Κίνα. Ο ίδιος ο Joe απαντά σ’ αυτό ότι …δεν ασχολείται με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του γιου του και ότι …δεν συζητάει μαζί του τέτοια θέματα. Μιλάμε για φαρσοκωμωδία: πρόκειται για τον γιο που ακολουθούσε επί μονίμου βάσεως τον αντιπρόεδρο – πατέρα στα ταξίδια του στο εξωτερικό, όπου μέσω της …υικής ιδιότητας έκανε μπίζνες με τη διαμεσολάβηση κρατικών αξιωματούχων. Στις οποίες μπίζνες, σύμφωνα με ένορκη κατάθεση επιφανούς Αμερικανού επιχειρηματία – πρώην συνεταίρου του, εμπλεκόταν ο ίδιος ο Joe, αλλά και ο …αδελφός του, Jim…
…Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα με τον “πρόεδρο” είναι άλλο, και ακούει στο όνομα “Kamala Harris”. Δεν έχει νόημα να μπει κανείς σε λεπτομέρειες περί τον βίο και την πολιτεία της, ή να επισημάνει ότι απ’ τους είκοσι-τόσους υποψήφιους για το χρίσμα ήταν εκείνη με τα χαμηλότερα ποσοστά προτίμησης, ή ότι έχει χαρακτηρίσει “ρατσιστή” και “σεξιστή” τον Joe [!]. Το θέμα είναι η ολοφάνερα, για όσους έχουν μάτια, προβληματική προσωπικότητά της και το ότι …έχει επιλεγεί βάσει σχεδίου, ως αντικαταστάτρια του JB. Ο ίδιος ο “president elect” δηλώνει – τον έχω ακούσει ο ίδιος : “έψαχνα για κάποιον που να μπορεί να με αντικαταστήσει αν πάθω κάτι. Και αυτή …είναι η Kamala”. Το θέμα εισάγεται από τώρα, η τακτική είναι ίδια με εκείνη που είχε προηγηθεί της “πανδημίας”. Η έκφραση …“κυβέρνηση Harris – Biden” ακούγεται συχνά, και από τον ίδιο τον “πρόεδρο”, ως γλώσσα λανθάνουσα. Ο Joe είναι ιδανικός για να συμβολίσει το καταβεβλημένο, ξεπερασμένο απ’ την ιστορία αρσενικό που στα μισά της διαδρομής αποχωρεί, καταλαβαίνοντας ότι …μια έγχρωμη γυναίκα θα τα κατάφερνε καλύτερα.
Εξ ου άλλωστε και επελέγη. Η ιδέα ήταν: ψηφίστε Biden, όχι σε πείσμα της κατάστασής του, αλλά εξ αιτίας της…
…Όσο για την επόμενη [αντι-]προέδρο,όποιος δεν διακρίνει τη διαταραχή στο βλέμμα της, θα την διακρίνει αργά ή γρήγορα, the hard way.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Έχει όμως τόση σημασία ποιος θα είναι τελικά ο υποψήφιος των Δημοκρατικών? Το μόνο που τους ενδιαφέρει βασικά είναι η μη επανεκλογή του Τραμπ. Αφού δεν είχαν πρόβλημα με τον Μπάιντεν, γιατί να έχουν πρόβλημα με τον οποιονδήποτε? Αμφιβάλλω αν ακόμα και τώρα τους ενοχλεί το γεγονός ότι ο Πρόεδρός τους είναι ανεπαρκής. Το πρόβλημά τους είναι ότι τώρα δυσκολεύονται να το κρύψουν.
Για τους κινούντες τα νήματα έχει σημασία, από πλευράς προσβασιμότητας στο κοινό. Πολιτική = διαχείριση βλακείας. Αν μια …μαύρη γυναίκα είναι αυτή που θα κινητοποιήσει τις μάζες – σίγουρα κινητοποιεί τη γυναικεία ψήφο,* to begin with – αυτό που πρέπει να βρεθεί είναι η λιγότερο ακατάλληλη, υποθέτω κάτι σαν τη Μισέλ Ομπάμα. Στο φινάλε, τυχόν επικράτησή της σε συνέδριο και εκλογές δεν σηματοδοτεί παρά την τέταρτη (και στη συνέχεια πέμπτη) θητεία του Μεσσία Μπάρακ Ομπάμα.
* κατ’ εξοχήν καθοριζόμενη με “συναισθηματικά” κριτήρια. Το πολιτικό ριάλιτι που παρακολουθούμε, όπως και γενικά η virtual reality που καταβροχθίζει την αληθινή πραγματικότητα, είναι φτιαγμένα στα μέτρα των “γυναικών” …και των γυναικοποιούμενων “ανδρών” της υποθέσεως.
…Άσε που σιγά-σιγά αρχίζει να δημιουργείται θόρυβος, μέσω “άρθρων γνώμης” περί επανόδου της Χίλαρι. Το ότι το ζεύγος Κλίντον έσπευσε να υποστηρίξει τη επιλογή της …Καμάλας, μόνο καθησυχαστικό δεν είναι, το αντίθετο θα έλεγα.
Κάτι που μου έχει κάνει επίσης εντύπωση στην αμερικάνικη πολιτική ζωή της τελευταίας δεκαετίας, είναι ότι έχει γίνει μια τεράστια 24/7 προεκλογική εκστρατεία.
Από την άποψη αυτή μια δεύτερη θητεία παρέχει μεγαλύτερες δυνατότητες για να κάνει ο εκάστοτε Πρόεδρος κάτι ουσιαστικό.
Τα πράγματα πάντως είναι δυσοίωνα both sides.
Απο τη μια ως προς τους Democrats : Οι “δημοσιολόγοι” που υπερθεμάτιζαν μέχρι προχτές για την επάρκεια του “Προέδρου Μπάιντεν” θα υποστηρίζουν από σήμερα, το ίδιο ανερυθρίαστα, την υποψηφιότητα της Κάμαλα… Η οποία είναι ακόμα χειρότερη.
Αλλά και απ’ το στρατόπεδο του Τραμπ το πράγμα είναι fuck it and leave it. Ο τύπος ανακοίνωσε ότι θα επιλέξει Υπουργό Οικονομικών ένα απ’ τους εξής δύο : Jamie Dimon – CEO της JP Morgan και …Larry Fink – CEO της Blackrock. Το πρώτο δεν με εξέπληξε (ο JD τον είχε υποστηρίξει δημόσια σε ανύποπτη στιγμή πέρσι). Αλλά το δεύτερο με έχει αφήσει ψιλοάναυδο.
Για να μην πιάσουμε τον vice president και “παιδί του λαού” JD Vance, ο οποίος έχει όλο το μηχανισμό παρακολούθησης της CIA από πίσω του. Ελπίζω να βρω χρόνο στις σουρεαλιστικές (για καλό και για κακό) συνθήκες της καθημερινότητάς μου των τελευταίων ημερών να ασχοληθώ με αυτόν, όπως και με την αρκετά περίεργη ιστορία της Crowdstrike.
Αν κάτι πάντως διαγράφεται με σαφήνεια είναι ο συσχετισμός, δίκην αιτίου και αιτιατού, της αποτυχημένης απόπειρας εναντίον Trump (τελευταία στιγμή προ της ανακηρύξεώς του ως υποψηφίου οπότε εκ των πραγμάτων θα αυξάνονταν τα μέτρα ασφαλείας) και της παραίτησης JB. Εννοώ κάτι του στιλ : μετά την αποτυχία και της τελευταίας (εγκληματικής) προσπάθειας να τον ξεφορτωθούμε, περνάμε σε Plan B : παραιτούμε τον κωλόγερο και ποντάρουμε σε άλλον. Tα plans C, D, τα οποία περιλάμβαναν εσχατολογικές καταστάσεις, δείχνουν να απομακρύνονται μετά τις παραπάνω επιλογές που ανακοίνωσε ο Trump. Γιατί πίσω από τέτοιες καταστάσεις, ιδίως πολέμους, κρύβονται …τράπεζες τύπου JP Morgan Chase και “διαχειριστές κεφαλαίων” τύπου BlackRock (βλ. τον συμβολαιογραφικά κατοχυρωμένο ρόλο της στην μελλοντική “ανοικοδόμηση” της Ουκρανίας).
Δεν θα απέκλεια η πρόσφατα ανακοινωθείσα επιλογή να είναι και πρόσφατα πραγματοποιηθείσα, ως αποτέλεσμα “συμβιβασμού” μετά την απόπειρα.
Δεν βλέπω κάτι το περίεργο στις επιλογές του Τραμπ. Οι Ρεπουμπλικάνοι ποτέ δεν έκρυψαν τον εναγκαλισμό τους με τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογίας τους. Από εκεί πηγάζει και η όποια δυσαρέσκειά τους με τους περιβαλλοντικούς και υγειονομικούς περιορισμούς και όχι από κάποια επιστημονική αντικειμενικότητα σε σχέση με τους αντιπάλους των.
Είναι σίγουρα περίεργες ως επιλογές, με την έννοια του ότι αντιφάσκουν με την MAGA “ιδεολογία”, η οποία δεν είναι ακριβώς εκείνη του ρεπουμπλικανικού κόματος. Οι συγκεκριμένοι CEOs είναι devoted globalists, ο Fink ειδικά είναι “ο” στυλοβάτης των ESG politics παγκοσμίως (της woke culture δηλ. ως κριτηρίου επιλογής επενδυτικών στόχων, είτε αφορούν χώρες είτε επιχειρήσεις). Έχει βεβαίως προσωπική σχέση με τον Trump από παλιά, ως διαχειριστής κεφαλαίων του, ο Τραμπ-άκουλας δείχνει να τον εκτιμά απεριόριστα ως σύμβουλο.
Τι να πω, εσύ γνωρίζεις καλύτερα. Ίσως αποφάσισε μετά το assassination attempt να το παίξει συμφιλιωτικός🤝
Ένας Θεός ξέρει τι σκατά συμβαίνει. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν ακόμα και οι ίδιοι οι “πρωταγωνιστές” γνωρίζουν. Το σίγουρο είναι, ως προς εμένα τουλάχιστον, ότι η υπόθεση “στην κορύφωσή της” γίνεται όλο και λιγότερο ενδιαφέρουσα.
Να πω την αμαρτία μου, δεν έχω ιδιαίτερη περιέργεια να τον ξαναδώ “πλανητάρχη”. Μια μικρή ελπίδα είχα μήπως κάνει κάτι με το ουκρανικό που μας καίει εδώ στην Ευρώπη, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση. Με την Κίνα και το Ιράν πάλι μόνο προβλήματα θα (μας) δημιουργήσει. Και η απόπειρα δολοφονίας κατά ένα περίεργο τρόπο φαίνεται να τους εξυπηρέτησε όλους.
Να πω κι εγώ τη δική μου αμαρτία, ώρες ώρες σκέφτομαι ότι το θέμα το αντιμετωπίζω με όρους όχι πολιτικής αλλά “αισθητικής”. Με άλλα λόγια ότι είμαι το καλύτερο πελατάκι “όλων αυτών”, καθότι αυτό ακριβώς πουλάνε. Ξεχνάω δηλ. υπό το κράτος των εντυπώσεων, διαπιστώσεις που ο ίδιος έχω κάνει, όπως ότι οι πολιτικές αντιπαλότητες είναι το αντίστοιχο ενός πολέμου συμμοριών. Με αυτό σαν δεδομένο και σε ό,τι αφορά την τρέχουσα επικαιρότητα, κατ’ εξοχήν στόχοι δολοφονικών αποπειρών είναι οι αρχιγκάνγκστερς.
Από την άλλη, πίστεψέ με, έχεις ακόμα λιγότερη περιέργεια να δεις πλανητάρχη την …Καμάλα Χάρις. Έστω και με όρους “αισθητικής”.
Βασικά δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με την εν λόγω κυρία. Η μόνη πηγή πληροφόρησης για το ποιόν της είναι όσα έχεις γράψει εσύ εδώ κατά καιρούς, τα οποία φυσικά έχω κάθε λόγο να εμπιστεύομαι, δεδομένου ότι μέχρι στιγμής έγιναν όπως ακριβώς περιέγραψες.