Δεν προκαλεί εντύπωση το consensus διαφόρων ετερόκλητων στο θέμα του “ευρωπαϊκού τρόπου ζωής”. Από “δημοσιογράφους” και “πολιτικούς” της ελληνικής “αριστεράς” [Κούλογλου, Παπαδημούλης] μέχρι διάφορους πρασινο-σοσιαλδημοκράτες και απ’ τον κύριο Δένδια* ως τους επιφανείς εκπρόσωπους των ευρωπαϊκών ελίτ [Γιούνκερ], οι πάντες έχουν ενωθεί στον ύμνο κατά της “προστασίας του ευρωπαϊκού πολιτισμού”. Οι Πράσινοι εκφράζουν …αγανάκτηση και …φόβο για την διατύπωση της κυρίας Φον Ντερ Λάιεν. Τα αισθήματά τους αφορούν στην πιθανότητα η Ευρώπη να αντιμετωπίσει ως απειλή τους καλούς μας μετανάστες … Ενώ, εκπρόσωπος της πανταχού παρούσας [εκτός απο εκεί που πρέπει] Διεθνούς Αμνηστίας, κατηγορεί την Κομισιόν ότι …οικειοποιείται τη γλώσσα των ακραίων δεξιών.
Ο εκπληκτικός κύριος Παπαδημούλης [“πολιτική” προσωπικότητα που για να την αντιμετωπίσει κανείς, πρέπει να εξαντλήσει τα τελευταία αποθέματα στωικότητας και χιούμορ] δηλώνει: «Ο τίτλος των αρμοδιοτήτων του Μαργαρίτη Σχοινά παραπέμπει σε μια Ευρώπη – φρούριο. Γι’ αυτό και προκαλεί έντονες και δίκαιες αντιδράσεις από τις περισσότερες ομάδες του ΕΚ, αλλά και εντός της Κομισιόν. Η κυρία Ντερ Λάιεν οφείλει άμεσα να το διορθώσει!»,
Ο μέντωρ της δημοσιογραφίας ** και εμβριθής πολιτικός αναλυτής κύριος Κούλογλου, δίνει τη δική του πινελιά:
«Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι με τις ευλογίες της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο Μ. Σχοινάς αναλαμβάνει να προστατέψει τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Κάτι αντίστοιχο είχε πει και ο Τραμπ και προκάλεσε ρίγη – ότι θα προστατέψουμε τον δικό μας τρόπο ζωής από τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Ελπίζω να μην εννοεί το ίδιο η κ. φον ντερ Λάιεν…». Έτσι μίλησε ο κύριος Κούλογλου, ακολουθούμενος από τον ιδίων προδιαγραφών και επί τα ίχνη του “ανερχόμενο”, Κ. Αρβανίτη:
«Η Ευρώπη δε χρειάζεται προστασία από τις κουλτούρες των άλλων λαών. Η μόνη προστασία που έχουμε ανάγκη είναι από τους λαϊκιστές, ακροδεξιούς, φασίστες που τσαλαπατούν τη νομιμότητα, τα Θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου και τη Δημοκρατία»…
Από την πασαρέλα των δηλώσεων δεν μπορεί να απουσιάσει η του κυρίου Γιούνκερ:
“Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής είναι η αποδοχή. Το να αποδέχεσαι όσους έρχονται από αλλού, είναι μέρος του. Δεν μου αρέσει η ιδέα ότι ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής αντιτίθεται στην μετανάστευση”

Βλέπει κανείς ένα κοινό παρονομαστή πίσω από τον “λόγο” των “πολιτικών”: υπάρχει πάντα ένα μελανό σημείο αναφοράς, που λειτουργεί σαν φόβητρο… “Ευρώπη-φρούριο” ο ένας, παραπομπές στον Trump ο άλλος, “λαϊκιστές ακροδεξιοί & φασίστες” ο τρίτος… Με τον τόνο να δίνεται απ’ αυτό, η επιχειρηματολογία εξαντλείται στην εξίσωση “φόβητρο = ο ίδιος ο κρινόμενος”. Συγκεκριμένα: “όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, είναι φασίστας και εθνικιστής…και ως εκ τούτου ανάξιος διαλόγου. Προεξάρχοντος βεβαίως, του διαλόγου περί το αν είναι όντως φασίστας. Με αυτό το “ιδιοφυές” τρικ αποστομώνεις τον αντίπαλο …στερώντας του ταυτόχρονα το δικαίωμα στην απάντηση…
Διαβάζοντάς τους, νιώθεις να εκτυλίσσεται ένας …ζαλιστικός διαγωνισμός “πολιτικών” – γλειφτών του γυμνασίου.  “Πολιτικών” που σπρώχνονται να κερδίσουν την εύνοια ενός νοερού καθηγητή στο μάθημα “αντιρατισμός και μετανάστευση” [για το ότι κάτι σαν κι αυτό θα προστεθεί οσονούπω στη διδακτέα ύλη των σχολείων, κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει…]
Αντιθετα από αυτούς, ο κύριος Γιούνκερ …μιλάει από θέση ισχύος, θέτοντας τους κανόνες. Δεν έχει ανάγκη να γίνει αρεστός, ούτε καν πιο συγκεκριμένος. Και να μας πει, π.χ., αν μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι το να αποδέχεσαι εκείνους που δεν τον αποδέχονται… Ή έστω, με ποιο σκεπτικό η πιθανότητα κάποιοι από αυτούς να αντιπροσωπεύουν κάποιο κίνδυνο είναι εξοβελιστέα a priori, όπως κι εκείνοι που την επικαλούνται.
Την καθιέρωση του χαρτοφυλακίου σχολίασε ως “ιδεολογική της νίκη” η κυρία Λεπέν.
Και είναι γνωστό ότι κόμματα σαν το δικό της αδυνατούν να ευσταθήσουν δίχως το νεοφασιστικό τους έρμα [το οποίο, οσάκις η περίστασις το απαιτεί, αδειάζεται στη θάλασσα]. Μα έρχεται στην πολιτική, κάποια στιγμή, που γκρίζες ζώνες και αποχρώσεις ξεθωριάζουν και η λεπτοφυία γίνεται παράλυση. Είναι η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις: “με ποιους θα πας, και ποιους αφήσεις”. Σε άσπρο-μαύρο.
Δεν υπάρχει σήμερα άλλη επιλογή απ΄εκείνην …της προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται***. Ό, τι κι αν είναι, ειναι απείρως προτιμότερο απο το “σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω”, μιας “αριστεράς” που παίζει το παιχνίδι του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, κοροϊδεύοντας τον κόσμο με “ανθρωπιστικά” συνθήματα.
Αυτή ακριβώς, η αριστερά κατ’ όνομα, είναι η απειλή για την Ευρώπη.

* “Δεν είμαστε οπαδοί μιας περίκλειστης, φοβικής και ανασφαλούς Ελλάδας. Πιστεύουμε σε μια Ελλάδα εξωστρεφή και νεωτερική. Με αυτοπεποίθηση και σοβαρότητα, αυτήν την Ελλάδα θέλουμε να προάγουμε, σε ένα διεθνές περιβάλλον γεμάτο προκλήσεις, αλλά και ευκαιρίες”.
Επόμενο λογικό βήμα για τον υπουργό, θα είναι η πιστή αναπαραγωγή της φράσης που εξασφάλισε στον Προκόπη Παυλόπουλο το προεδρικό αξίωμα: “ευχαριστούμε τους μετανάστες που επέλεξαν την πατρίδα μας για τόπο κατοικίας τους”

** Μιλάμε για άνθρωπο που υμνούσε σε ντοκιμαντέρ την Αραβική Άνοιξη …σαν θρίαμβο των social media…

*** Για περισσότερα στο θέμα, βλ. posts: ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΜΕΡΟΣ Α’ & Β΄, ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ κ.ά.