“Στο Υπουργείο Υγείας, δουλεύουμε με βούληση, σχέδιο και γνώση για να ενισχύσουμε τον τομέα της Ψυχικής Υγείας σε πολλά επίπεδα και έχουμε θέσει ως στόχο τη διασύνδεση όλων των υπηρεσιών ψυχικής υγείας της χώρας προκειμένου να υπάρχει συνεργασία και συνέχεια στην ψυχιατρική φροντίδα όλων των πολιτών”, τονίζει η κ. Ράπτη, με αφορμή τις προβλέψεις και τους φόβους για σοβαρή επιβάρυνση της ψυχικής υγείας από την επιδημία που βιώνουμε.
“Η ψυχολογία των ανθρώπων δεν είναι διακόπτης που ανοιγοκλείνει, ώστε να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση μόλις αποκατασταθεί η κανονικότητα. Γι’ αυτό θα απαιτηθούν εκτεταμένες και συστηματικές παρεμβάσεις για να επουλωθούν οι πληγές που έχουν ανοίξει” αναφέρει η υφυπουργός Υγείας Ζωή Ράπτη [από το news 24/4].

Πίσω απ’ τους λοιμωξιολόγους έρχονται οι ψυχίατροι, ώστε να ολοκληρωθεί το βασισμένο στην εποποιΐα του “Υπαρκτού” σενάριο καθήλωσης του κόσμου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα αναγνώριζαν στον εαυτό τους το δικαίωμα της επικράτησης ανεξαρτήτως κόστους, καθότι ο Σοσιαλισμός τον οποίο εφάρμοζαν ήταν ένας Σοσιαλισμός Επιστημονικός [σε αντίθεση με τον Ουτοπικό των Φουριέ, Σαιν Σιμόν] : το σκεπτικό πίσω από τον εγκλεισμό σε ψυχιατρικά ιδρύματα μερίδας του πληθυσμού ήταν αυτό: μόνο ένας κλινικά ψυχοπαθής μπορούσε να αρνείται τον Επιστημονικό Σοσιαλισμό ως αναγκαιότητα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι, μιλώντας για ψυχίατρους, μιλάμε για τους εκπρόσωπους μιας επιστήμης [;] η οποία προμοτάρει κινήματα τύπου #MeToo, μη διαβλέποντας σ’ αυτά την παραμικρή ένδειξη παθολογίας. Η οποία [επιστήμη ;] περιγράφει πόσο βαθιά άρρωστος είναι ένας παιδόφιλος, κάποιος που έλκεται δηλ. ερωτικά από μια …15χρονη, με τα ίδια μελανά χρώματα που, στις αρχές των ‘70s περιέγραφε την ψυχοπαθολογία ενός ομοφυλόφιλου. Και στο όνομα της οποίας [επιστήμης ;] μέχρι τα early ‘80s συντηρείτο ένα ίδρυμα όπως το δημόσιο ψυχιατρείο Λέρου. Το ότι το συγκεκριμένο κολαστήριο έπαψε να λειτουργεί, δεν το οφείλουμε σε κάποια …επιστημονική πρόοδο, αλλά στην δημοσιογραφική έρευνα που αποκάλυψε την ύπαρξή του. Ένας Θεός γνωρίζει πόσα του είδους του εξακολούθησαν να υπάρχουν, μέχρι πότε – ίσως και μέχρι σήμερα. Για να μην ανοίξουμε συζήτηση για την “εξευγενισμένη”, τύπου ιδιωτικής κλινικής, βερσιόν τους.
Τούτων δοθέντων, ρίχνοντας μια ματιά στη συνέντευξη της κυρίας Ράπτη στο link https://www.news247.gr/politiki/z-rapti-i-psychiki-ygeia-to-megalo-thema-meta-tin-pandimia.9163908.html …πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι το επόμενο στάδιο διαχείρισης της κρίσης, “των ψυχικών προβλημάτων που δημιουργούνται απ΄την πανδημία που βιώνουμε” ανήκει στη φυλή των ψυχιάτρων, οι οποίοι θα αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες ποιες απ’ τις συμπεριφορές μας ανήκουν στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας, ποιες χρήζουν καταγγελίας και ποιες άμεσης βοήθειας.
Έχω ακούσει ο ίδιος τον κύριο Ασκητή, σε μια από τις όλο και πιο συχνές τηλεοπτικές εμφανίσεις του, να ψελλίζει κάτι φληναφήματα περί ανθρώπων που, έχοντας πλημμυρίσει εξ επαρχίας τα αστικά κέντρα, παρουσιάζουν μια …ψυχοπαθολογικού τύπου επιθετικότητα εναντίον κάθε είδους εξουσίας – ο οικοδεσπότης Παπαδάκης, προς τιμήν του τον είχε διακόψει, επαναφέροντάς τον στην επικαιρότητα. Θεωρώ ότι σε ένα χρόνο από τώρα, Θεού θέλοντος, με όλα όσα θα έχουν προκύψει “λόγω …πανδημίας”, αυτό θα είναι το είδος του “λόγου” που θα κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση.