Ο Φουρθιώτης δεν ήταν ποτέ μια ακόμα gay persona που έκανε καριέρα “πολεμώντας τον ρατσισμό και τα στερεότυπα”. Υπήρχε κάτι σκοτεινό, εξαιρετικά δυσάρεστο στην φυσιογνωμία και τους τρόπους του ατόμου, που έκανε το χέρι μου να κινείται προς το τηλεκοντρόλ άμα τη εμφανίσει του. Το ότι απασχόλησε / απασχολεί μια “κοινωνία”, έστω και σαν τη νεοελληνική, με οποιοδήποτε τρόπο, αποκαλύπτει απλώς μία κατάσταση υπεράνω ελπίδας ανανήψεως.
Το ότι, πιθανά είχε διασυνδέσεις και με κυβερνητικά στελέχη, μόνο έκπληξη δεν αποτελεί. Η “κοινωνία” εκλέγει τα στελέχη, τα οποία δεν μπορεί παρά να αντανακλούν το δικό της επίπεδο.
Η μέθοδος ταχείας ανελίξεως που μετέρχεται, δεκαετίες τώρα η συμπαθής κατηγορία συνανθρώπων μας στην οποία ανήκει ο κύριος Φουρθιώτης, είναι ακριβώς αυτή: να υποδύονται τα θύματα από θέση ισχύος. Δεν είναι μόνοι φυσικά σ’ αυτό το κόλπο. Τώρα, το ότι ο εν λόγω πήγε για την υπέρβαση, χωρίς τα κυβικά που χρειάζονταν, αποτελεί λεπτομέρεια.
Άσε που υπάρχει η πιθανότητα, απ’ το ελάχιστο που άντεξα να διαβάσω [Καθημερινή, Πρώτο Θέμα] η σύλληψη και το …δέσιμο της υπόθεσης απ’ την αστυνομία, για το οποίο ο [σταθερά ανεκδιήγητος] κύριος Χρυσοχοΐδης πανηγύρισε, να αφορούν απλώς μια προσπάθεια καταστροφής της φερεγγυότητας του “σελέμπριτι” [το λένε και δολοφονία χαρακτήρα], ώστε εκείνοι που τυχόν θα ονοματίσει να πέσουν στα μαλακά.
Γιατί ένας άνθρωπος που έστηνε εικονικά χτυπήματα στο σπίτι του ώστε να εξασφαλίσει αστυνομική προστασία [ερωτηματικό θαυμαστικό] είναι ικανός για όλα …έτσι δεν είναι;