Απ’ τη συζήτηση που έχω επιλέξει ως υπόκρουση του πρωινού μου γεύματος, συνδυάζοντας το τερπνό μετά του ωφελίμου [;] προκύπτουν πράγματα διαφωτιστικότατα.
Το θέμα είναι, τι άλλο, ο βιασμός. Ακούγονται κατ’ αρχήν κάτι “κουλά” περί δειγμάτων που έχουν σταλθεί σε ελβετικό εργαστήριο για να φανεί λέει, με ειδική τοξικολογική εξέταση, αν υπάρχει κάποια νέα ναρκωτική ουσία με την οποία οι γυναίκες υποκύπτουν ευκολότερα στις ορέξεις των βιαστών…
Εν πάση περιπτώσει, αίφνης, ή μάλλον, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή το πράγμα φτάνει στην ψυχολόγο του πάνελ.
“Από σας”, κάνει το introduction ο “δημοσιογράφος”, “θέλουμε να μας πείτε πώς νιώθει το κορίτσι αυτό με όλα όσα αντιμετωπίζει…”
Η ψυχολόγος, αφού πρώτα εκφράσει τη συγκίνησή της εξαίροντας το ψυχικό σθένος της Γεωργίας, θα συνεχίσει:
“Έχει περάσει κάτι πολύ τραυματικό, οπότε, η συμπτωματολογία της είναι ακριβώς αυτή : ένας άνθρωπος ο οποίος έχει φόβο, έχει ντροπή, νιώθει μοναξιά, νιώθει απομόνωση, ξέρετε όταν έχουμε περάσει τέτοιες καταστάσεις αμφισβητούμε κι εμείς οι ίδιοι τη λογική μας, τη σκέψη μας, την αυταξία μας, τα πάντα…οποιαδήποτε σεξουαλική πράξη γίνεται χωρίς τη συναίνεσή μας είναι βιασμός …οποιαδήποτε”.
Παρατηρεί κανείς ότι όλα τα φυσιολογικά [συν-]αισθήματα που προκύπτουν σε μια δύσκολη στιγμή του ανθρώπου, ανεξαρτήτως του σε τι αφορά, μια αποτρόπαια πράξη εναντίον του, ένα δυστύχημα, το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου κοκ. αντιμετωπίζονται ως “συμπτωματολογία” [ας θυμηθούμε τους “ειδικούς” που εμφανίζονται απ’ το πουθενά σε τόπους πολύνεκρων δυστυχημάτων, έτοιμοι να προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη…]. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ο “ασθενής”, γιατί περί αυτού πρόκειται, έχει ανάγκη ενός “ειδικού” για να ξεπεράσει μια κατάσταση παθολογική a priori. Πραγματοποιώντας τώρα ένα ελάχιστο άλμα από τη θέση στην κοινωνία του ψυχολόγου – σύμβουλου, σ’ εκείνην του ψυχίατρου – φαρμακοτρίφτη – μπάτσου, συνειδητοποιεί κανείς την καταγωγική ρίζα της ιατρικής πράξης ως καταστολής, όπως και της …υποχρεωτικότητας : το πρότυπο μιας σχέσης ιατρού – ασθενούς του τύπου “shut up and do as you’re told”, όπως αυτή που βιώνουμε εν μέσω “πανδημίας”, είναι η σχέση του ψυχίατρου με τους [βαριά ασθενείς τουλάχιστον] πελάτες του. Θα μπορούσαμε να αναζητήσουμε την ίδια ρίζα στο ρόλο ενός παιδίατρου, αλλά και ενός κτηνίατρου. Το συμπέρασμα ως προς το σε ποια κατηγορία ανήκουμε [του παιδιού, του ψυχασθενούς, ή του ζώου] ας το βγάλει ο καθένας.
Σύμφωνα με τη λογική της τηλε-ψυχολόγου πάντως, για να επιστρέψουμε σ’ αυτήν, ένα χάδι, ή κι ένα νεύμα, ας πούμε, το οποίο είναι ή …κρίνεται ως πονηρό, αποτελεί βιασμό, άπαξ και γίνεται χωρίς συναίνεση. Με άλλα λόγια, δεν μιλάμε απλώς για βιασμό της λογικής και της γλώσσας, αλλά για βιασμό με νομικές συνέπειες για τον [αληθινά] βιαζόμενο.
Και ας μη μπούμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε τον ορισμό της ψυχολόγου, με εκείνο που συνιστά ο …εμβολιασμός με πειραματικό σκεύασμα, κατόπιν ωμού εκ-βιασμού του “πολίτη”.