Ως προς την “54χρονη” που κατέληξε έχοντας διασωληνωθεί παρά την θέλησή της, ιδιαίτερα ενδιαφέρων είναι ο επιλεκτικός εστιασμός του Εισαγγελέα Πρωτοδικών στα πρόσωπα που “εμπόδισαν” ή “απέτρεψαν” τους γιατρούς από την έγκαιρη διασωλήνωση, με το “έγκαιρο” και όχι την ίδια τη διασωλήνωση να ορίζεται de facto ως αιτία θανάτου, και με τους γιατρούς να τίθενται, de facto επίσης, υπεράνω υποψίας.
Είναι γνωστό ότι η ασθενής αρνιόταν την επίφοβη διαδικασία – ακόμα και με απεγνωσμένες αναρτήσεις της στα social media.… Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, από πού κι ως πού εξετάζεται το ενδεχόμενο ανάληψης δράσης εναντίον των οικείων της. Και …πιθανολογεί προσπάθεια εκφοβισμού μελλοντικών περιπτώσεων.
Σύμφωνα βέβαια με τους γιατρούς, η υποξυγοναιμία την οποία είχαν διαπιστώσει, προκαλεί εκτός άλλων και …διαταραχή του επιπέδου συνείδησης του ασθενή. Κάπου εδώ η ιστορία μας αποκτά εφιαλτικές αποχρώσεις, και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Σε τι βαθμό είναι διαταραγμένο το επίπεδο συνείδησης του ασθενούς; σε επίπεδο να μην θεωρείται ικανός να ορίσει τη ζωή του, περιερχόμενος στην πλήρη δικαιοδοσία του θεράποντος ιατρού, σαν να έχει πέσει σε κώμα; ποιος το αξιολογεί αυτό; κάποιος ψυχίατρος; ως προς την άτυχη γυναίκα πάντως, η επικοινωνιακή ικανότητά της δεν φαίνεται διαταραγμένη.
Και από που κι ως που μπορεί ο εισαγγελέας να παρακάμπτει τη βούληση του ασθενούς και των οικείων του, διατάσσοντας μια διαδικασία στο πλαίσιο της οποίας το 50-60% “ταξιδεύει”; Οι αριθμοί προέρχονται από τον κύριο Καπραβέλο αυτοπροσώπως. Ο οποίος τιμώντας το γνωστό του επίπεδο, ολοκληρώνει : «Είναι πρωτάκουστο αυτό που συμβαίνει. Μέχρι τώρα το πρόβλημα ήταν να βρεθεί κρεβάτι Εντατικής Θεραπείας για να σωθούν οι άνθρωποι. Αυτό, το να μην υπάρχει η διάθεση από τους συγγενείς και από τον ίδιο τον ασθενή να διασωληνωθεί, οφείλεται σε παραπληροφόρηση. Ότι δηλαδή οι γιατροί διασωληνώνουν  τον ασθενή, ενώ δεν πρέπει. Υπάρχουν αυστηρότατα κριτήρια διασωλήνωσης που σώζουν ζωές. Είναι αδιανότητο να μη θέλεις τη θεραπεία»…
Ας αφήσουμε τον κύριο Καπραβέλο στο …επιστημονικό του παραλήρημα και ας δούμε τι λέει ο νόμος.

Ένας από τους θεμελιώδεις κανόνες του ιατρικού λειτουργήματος είναι ο σεβασμός του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ασθενούς. Αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε ιατρική ενέργεια θα πρέπει να στηρίζεται στην συναίνεσή του. Η οποία εξαρτάται απ’ την προηγούμενη ενημέρωση σχετικά με την ασθένεια [διάγνωση, πρόγνωση, μέθοδος θεραπείας, εναλλακτικές θεραπείες, κίνδυνοι]. Η ενημέρωση του ασθενούς αποτελεί βασική υποχρέωση του ιατρού. Σε περίπτωση που μια θεραπευτική διαδικασία μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις “διαταραχής του επιπέδου συνείδησης” κλπ. ο γιατρός οφείλει να έχει ενημερώσει τον ασθενή, να έχει λάβει την σύμφωνη ή αντίθετη γνώμη του για την όποια θεραπεία, και αυτή τη γνώμη …να την ακολουθήσει. Τυχόν παράλειψη ενημέρωσης / απουσία έκφρασης γνώμης ασθενούς συνιστά αμέλεια του γιατρού και δεν μπορεί αν προβάλλεται ως δικαιολογία για εισαγγελικές παρεμβάσεις.
Υπάρχει βεβαίως και η θεωρία του “θεραπευτικού προνομίου”… σύμφωνα με αυτήν, η ενημέρωση του ασθενούς μπορεί και να παραλειφθεί αν θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να τον βλάψει [όταν πχ. πρέπει να αποκαλυφθεί ότι πάσχει από ανίατη, θανατηφόρα ασθένεια]. Το “επιχείρημα” αφορά στο ότι πρωταρχική υποχρέωση του ιατρού είναι η βελτίωση της υγείας του ασθενούς και σε κάθε περίπτωση η μη επιδείνωσή της. Συνεπώς, πρέπει η ενημέρωση να περιοριστεί όταν υπάρχει φόβος η ενημέρωσή του για την κατάστασή του και για τις παραμέτρους της θεραπευτικής αγωγής να οδηγήσει σε επιδείνωση της υγείας του [μέσω πρόκλησης κατάθλιψης, αισθημάτων παραίτησης, απώλειας πίστης στην επιτυχία της θεραπείας κοκ.]
Η θεωρία είναι ”ελαφρώς” σουρεάλ, για να μην πω κάτι χειρότερο. Όχι τυχαία, η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική [σύμβαση του Οβιέδο, ν. 2619/1998] προβλέπει την έννοια του θεραπευτικού προνομίου ως δυνατότητα περιορισμού του δικαιώματος του ασθενούς για ενημέρωση, αφήνει όμως τις εθνικές έννομες τάξεις να αποφασίσουν με νόμο την ισχύ του. Ενταύθα [έκπληξη!] στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας και ειδικότερα το άρθρο 11 περί υποχρέωσης ενημέρωσης δε γίνεται καμία αναφορά στο θεραπευτικό προνόμιο ως λόγο περιορισμού της. Ούτε και σε κανέναν άλλο νόμο…