Δύο κατηγορίες ειδήσεων βρίσκονται αντιμέτωπες το επόμενο διάστημα. Η μία αφορά ειδήσεις για το «μεταλλαγμένο στέλεχος», το οποίο «μάλλον» έχει μεγαλύτερη μεταδοτικότητα από τον original ιό και το οποίο εντοπίστηκε, υποτίθεται, ήδη και στη χώρα μας. Η άλλη, ειδήσεις περί παρενεργειών και θανάτων προερχόμενων απ’ το εμβόλιο.
Ο λόγος της «σύγκρουσης»; και οι δύο αφορούν την εμβολιαστική καμπάνια: αν η «μετάλλαξη» είναι το [εντελώς ξεδιάντροπο] τρικ για το ξεπέρασμα των δισταγμών, θάνατοι – παρενέργειες είναι η εφιαλτική πραγματικότητα που θα τους μεγαλώνει, απειλώντας τα σχέδια των big pharma για διπλασιασμό των δισεκατομμύριών τους.
Τυχαίο; η πρώτη ανίχνευση «μεταλλαγμένου στελέχους» επί ελληνικού εδάφους γίνεται …μια μέρα αφότου σημειώθηκαν οι πρώτες παρενέργειες απ’ το εμβόλιο. Οι τύποι είναι, εκτός των άλλων, απροσχημάτιστα ηλίθιοι.
Το ερώτημα είναι: τι γίνεται αν η αποχή είναι μεγάλη, όχι όμως τόσο ώστε να ανακρούσουν πρύμνα, βάζοντας τα εμβόλια εκεί που ξέρουν; Σε τέτοια περίπτωση, θα επιμείνουν παντοιοτρόπως [διασημότητες πλασιέ της Pfizer, ακραία λογοκρισία, ναζιστικού τύπου απαγορεύσεις / διακρίσεις, κοκ.] μέχρι την τελική νίκη. Εξ ου και, επαναλαμβάνω, μόνος τρόπος να βγούμε απ’ το πηγάδι είναι ένα σαρωτικό κύμα «άρνησης» του εμβολίου – Φρανκενστάιν .
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Η αλήθεια είναι ότι ο “αυθεντικός” ιός αλλά και οι μεταλλάξεις του δεν απαιτούν απολύτως κανένα έκτακτο μέτρο αντιμετώπισης. Από την άλλη πάλι μπορώ άνετα να φανταστώ κάποιον από “αυτούς” να δημιουργεί επίτηδες μια βαρβάτη παραλλαγή του ιού προκειμένου να εξαφανίσει κάθε αμφιβολία και αντίσταση. Ο μόνος λόγος που δεν το έχουν αποτολμήσει ακόμα, εκτός φυσικά των όποιων τεχνικών προβλημάτων, είναι ο φόβος ότι στην περίπτωση αυτή θα κινδύνευαν πραγματικά και οι ίδιοι.
..ενώ τώρα μπορούνε να μας πουλάνε πνεύμα εκ του ασφαλούς. Είδες εσύ ποτέ τον τρόμο στο πρόσωπο κανενός από “αυτούς”?
Αυτό το έχω σκεφτεί αρκετές φορές, κοιτάζοντας τα [τελείως αηδιαστικά πλέον] πρόσωπά τους. Καμία “εκ βαθέων ανησυχία” δεν έχω δει να διαγράφεται σ’ αυτά. Ειδικότερα, υποθέτω το έχεις προσέξει, ο …Άδωνις Γεωργιάδης έχει μεταλλαχτεί σε κάτι άλλο. Κάτι περίεργα πένθιμο, κάτι προς κοράκι του Λούκι Λουκ ή δευτεροκλασάτο ηθοποιό σε οντισιόν για δράκουλα. Φταίει και το χτένισμα, το κουστουμάκι, πάντως κάτι περίεργο συμβαίνει. Όχι τυχαία, έχει γίνει και τρισχειρότερος “σαν πολιτικός” απ’ ότι ήταν.
…παίζει και το skype το ρόλο του βεβαίως, αλλά τον έχω δει και εκτός αυτού και είναι “έτσι”.
Ώρες ώρες τον Αδωνι τον λυπάται πραγματικά η ψυχή μου. Να έχεις ξεκινήσει σαν αυθεντικός ψεκασμένος, από αυτούς που οι “ορθολογιστές” χρησιμοποιούν ως αχυρανθρώπους, και να είσαι τώρα υποχρεωμένος να κάνεις όχι απλώς το δικηγόρο, αλλά τον εισαγγελέα του διαβόλου! Αλλά το αίμα νερό δε γίνεται..
Ίσως εδώ έγκειται και η ” τραγικότητα” της όλης ” φάσης”,με το να “χρησιμοποιείς” ή να ” τροποποιείς” φυσικά ” μέσα”,προσπαθώντας να επιτύχεις έναν “φυσικά ανέφικτο” σκοπό,με τον τρόπο των super villains στα κομικς.
Συμφωνώ. Αλλωστε τα “κλασικά” κόμικς αποτελούν για μένα κλασικό εργαλείο ερμηνείας πολλών από όσα συμβαίνουν στις μέρες μας – δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν επιβιώσει θριαμβευτικά μέσω του Χολιγουντ, και δώστου υπερπαραγωγές και δώστου sequels και δώστου remakes.