Ανάμεσα στα τεκταινόμενα επί αμερικανικού και ελληνικού εδάφους διακρίνει κανείς μια ενότητα σκοπών και μέσων – σίγουρα θα την βρει και αλλού, ψάχνοντας στις “κατά τόπους” πολιτικές σκηνές, της Δύσης τουλάχιστον.
Διόλου περίεργο, δεδομένου του ενιαίου Σχεδίου βάσει του οποίου λειτουργούν τα πάντα, και των παρόμοιων τεχνικών που χρησιμοποιούνται προς αποπροσανατολισμό απ’ τα ουσιώδη.
Ας πούμε, την ίδια στιγμή που στο Ellada ο δημόσιος διάλογος αναλώνεται στο ποιο απ’ τα δυο κόμματα περιλαμβάνει περισσότερους “παιδοβιαστές” * στους κατάλογος του, στο America, με αφορμή την επίθεση με σφυρί που δέχθηκε ο Paul Pelosi, σύζυγος της “πιο ισχυρής γυναίκας των ΗΠΑ” …μέσα στο ίδιο του το σπίτι, έχουμε τις ορδές των Δημοκρατικών “σχολιαστών” να μιλούν για τη “ρητορική μίσους” των ρεπουμπλικάνων ως αιτία της βίας που “εξαπλώνεται στις ΗΠΑ”, συνδέοντας το γεγονός με την “εξέγερση” της 6/1 [εισβολή αόπλων στο Καπιτώλιο] και με την …υπονομευτική της δημοκρατίας αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος.
Κορυφαίος του χορού φυσικά ο ανεκδιήγητος “Πρόεδρος των ΗΠΑ” που μπορεί κανείς να θαυμάσει στο παρακάτω βίντεο.
Η απορία, που δεν χρειάζονται καμιά “πολιτική προκατάληψη” για να γεννηθεί αφορά στο εξής : το σπίτι ενός απ΄ τα πλέον πλούσια και διάσημα ζευγάρια στις ΗΠΑ, και με την πιο ισχυρή επιρροή, μετά το προεδρικό, δεν διαθέτει φρουρά και συστήματα ασφαλείας; μπορεί να μπαίνει μέσα για πλάκα ο κάθε περίεργος ψάχνοντας την Madam Speaker [“Where’s Nancy! Where’s Nancy!”] και κοπανώντας στο κεφάλι τον ηλικιωμένο σύζυγό της;
Ο τελευταίος “παρεμπιπτόντως” είχε γίνει ιδιαίτερα αντιπαθής στο κοινό, μετά την σύλληψή του για οδήγηση υπό την επήρεια ουσιών, κάποια στιγμή το καλοκαίρι, και τη σκανδαλώδη απαλλαγή του από κάθε κατηγορία.

* Ο σχολιασμός του συγκεκριμένου θέματος με βάση την κοινή λογική, δέον όπως αποφεύγεται : ο ακήρυχτος, αλλά αδυσώπητος εναντίον της πόλεμος, απειλεί ως “παράπλευρες απώλειες” όσους τολμούν να την επικαλούνται. Σε κάποια θέματα τουλάχιστον.
Ελευθερία του λόγου my ass, και βάζω μέσα και τον εαυτό μου.