Η πλάκα είναι, όπως είπαμε ξανά, ότι …οι οπαδοί του Κασσελάκη έχουν τα δίκια τους : με διαδικασία καθόλα νομότυπη εκλέχθηκε ο άνθρωπος.
Τώρα, η σχέση μεταξύ δικαιώματος του εκλέγειν και ενημέρωσης / ικανότητας κριτικής σκέψης (προϋποθέσεων αυτού του δικαιώματος), είναι τελείως άλλο θέμα : μιλάμε εδώ για ένα εκλογικό πολτό, ανεξαρτήτως “προτιμήσεων”, αγόμενο και φερόμενο απ’ τις εντυπώσεις και το lifestyle. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ουδείς θα έπρεπε να έχει ψηφίσει κατ’ αρχήν τον ΛΟΑΤΚΙ εφολιστή. Όταν έγινε φανερό (με αποκαλυπτική αργοπορία) στους “αρμοδίους” το ποιόν του ΣΚ, δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την παρωδία που οδήγησε στην αποβολή του.
Ο ένας λόγος που σήμερα, με το νέο του κόμμα, ο Κασσελάκης έχει λαμβάνειν το σκαλπ του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτός για τον οποίο πρωτόγινε αποδεκτός από το αλαλάζον πλήθος : γιατί είναι νέος και άφθαρτος. Γιατί η λογική του ψηφοφόρου είναι η λογική του καταναλωτή που, πλήττοντας διαρκώς, αναζητά ακατάπαυστα την καινοτομία και το σοκ του καινούργιου. Ο άλλος λόγος είναι φυσικά το σάλτο μορτάλε που εκτέλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την εκλογή του Σ. Φάμελλου, ενός αντιπαθητικά άχρωμου, ασήμαντου πολιτικάντη σε θέση προέδρου.
Θυμήθηκα και αναδημοσιεύω ένα προ τετραετίας κειμενάκι που έχει σχέση με τα παραπάνω.
ΠΟΛΙΤΗΣ – ΑΛΙΚΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Το αέναον της αλλαγής είναι πιστοποιημένο εδώ και 2.500 χρόνια από τον "σκοτεινό φιλόσοφο". Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι. Τίποτα δεν μένει σταθερό, τίποτα δεν είναι την επόμενη στιγμή αυτό που ήταν την προηγούμενη (πόσο διαρκεί μια στιγμή; το αντίστοιχό της στο χώρο, η ...τελεία, είναι αδιάστατο). Μ' αυτά κατά νου, αισθάνεσαι περίεργα κάθε φορά που κάποιος εκφράζει την επιθυμία "να τα αλλάξει όλα", ή την ικανοποίηση για το ότι "τα άλλαξε". Μια τέτοια στάση δείχνει να αγνοεί την Ηρακλείτεια διδαχή, εκλαμβάνοντας τον κόσμο όχι ως ποταμό αλλά ως τελματώδη λίμνη, εν ανομoνή του ήρωα της ιστορίας που θα ρίξει μέσα της το βότσαλο... Ο υπερπληθυσμός "ηρώων της ιστορίας" που ονειρεύονται ν' αλλάξουν τον κόσμο, είναι μια πτυχή του προβλήματος που δημιουργείται έτσι. Μια άλλη πτυχή, έχει να κάνει με το φαινόμενο της πλήξης. "Boring" είναι η πιο πολυχρησιμοποιημένη λέξη στη φιλολογία του θεάματος... Έως και "φιλοσοφικό" βιβλίο έχει κυκλοφορήσει αναφερόμενο στο θέμα, "Η Φιλοσοφία της Βαρεμάρας" του Lars Svendssen. Ελάχιστα διαφωτιστικό και ...λίαν βαρετό, παρεμπιπτόντως.3
Στο ξεκίνημα της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων", το κοριτσάκι, λίγο πριν αποκοιμηθεί κι ονειρευτεί τη θαυμαστή της περιπέτεια, κάθεται με την αδελφή της δίπλα σε μια λίμνη ...πλήττοντας αφόρητα. Χρονολογία έκδοσης του βιβλίου είναι το 1862, εποχή που θεμελιώνεται αφενός η λατρεία μιας επιστήμης ταυτιζόμενης με την τεχνολογία, αφετέρου ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Υπό αυτό το πρίσμα, και δίπλα στις ψυχαναλυτικές ερμηνείες ή εκείνες που μιλούν για κριτική των ηθών της βικτωριανής κοινωνίας, μπορούμε να δούμε την Αλίκη σαν ...προάγγελο και πρότυπο του σύγχρονου πολίτη στη χώρα της κατανάλωσης "μαγικών" εμπειριών, υλοποιημένων με τεχνολογικά μέσα. Χάρη σ' αυτά, αν, κάποτε, μοναδική συνθήκη για την πραγματοποίηση ενός θαύματος ήταν η θεϊκή (ή ...ονειρική) παρέμβαση, τώρα, κάθε "θαύμα" εμπεριέχει την υπόσχεση της εκπλήρωσής του. Πρωταρχική υπόσχεση της τεχνο-επιστήμης, από καταβολής της, είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από το ρόλο του απλού παρατηρητή. Πεπρωμένο του είναι να εξουσιάσει και να αλλάξει τη φύση, έχοντας πριν σπουδάσει τους νόμους της (Roger Bacon, 16ος αι.). Η καταγωγή της φράσης "οι νόμοι είναι για να παραβιάζονται" βρίσκεται εδώ. Και η έφοδος από την πίσω πόρτα μιας άλογης πίστης στη μαγική / θεϊκή δύναμη της τεχνολογίας ήταν απλώς ζήτημα χρόνου.
Αν οι αληθινές αλλαγές αποτελούν ιστορική νομοτέλεια (γέννημά της είναι και οι ήρωες της ιστορίας) οι μεταμορφώσεις που λαμβάνουν χώρα σε τακτά διαστήματα υπό μορφή "επαναστάσεων" δεν έχουν αξία μεγαλύτερη από εκείνη των αλλαγών της μόδας. Το φόβητρο μιας άνωθεν διατεταγμένης πλήξης, αποτελεί κινητήρια δύναμη της "ανάγκης" για αέναη ανάπτυξη & παραγωγή προϊόντων, τα οποία δεν φτιάχνονται με σκοπό να διαρκέσουν, αλλά να πεταχτούν, το συντομότερο. Και τα οποία είναι πάντα "τελείως διαφορετικά", ενώ είναι ακριβώς τα ίδια. Όπως το θέτει η Κόκκινη Βασίλισσα στο σίκουελ του Wonderland, Through The Looking Glass: "Now, here, you see, it takes all the running you can do, to keep in the same place". Αλλιώς: η πλήξη είναι ένα θηρίο που δεν χορταίνει εύκολα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Με το Σύριζα δεν υπήρχε περίπτωση “να βγει πρωθυπουργός”. Μόνος του δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να τα καταφέρει.
Ότι μπορεί, σίγουρα, στο κάτω κάτω τώρα ξεκινάει, και “με πλάτες”. Προς το παρόν με τον Trump, μπορεί να έχει χάσει την εύνοια του αμερικανικού παράγοντα. Αλλά δεν αποκλείεται η “πολιτική” των φίλων μας να είναι ενιαία, για craphole countries όπως η Ελλάδα…
Με παραδοσιακούς αριστερούς μιλώντας πάντως, έμεινα με την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται “λήξαν”. Αυτό το πράμα άλλωστε, ο Φάμελλος, δεν καταπίνεται με τίποτα.
Είμαι σίγουρος ότι μια χαρά θα τα πήγαινε με τον Τραμπ, σε περίπτωση φυσικά που αποτελούσε ποτέ αντικείμενο ενδιαφέροντος για τον τελευταίο. Και οπωσδήποτε δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να γίνει κάποιος “πρωθυπουργός της Ελλάδας”😊
Σωστό κι αυτό. Για την ακρίβεια, “ιδιαίτερες ικανότητες” is a nono.
…Θυμάμαι τη μάνα του Κούλη, την περίφημη Μαρίκα με τα ντολμαδάκια, να λέει σε ανύποπτη στιγμή γι’ αυτόν (middle ’90s) “δεν κάνει για την πολιτική το παιδί. Παρείναι ευαίσθητο”. Ο Klaus Schwab για κάποιο λόγο είχε άλλη άποψη.
Ή μάλλον …την ίδια. Τι πιο διαμορφώσιμο από ένα λούλη που η ευαισθησία του τον καθιστά ακατάλληλο για την πολιτική.
Κατά τη γνώμη μου πάντως δεν υπάρχει “γενική” ευαισθησία όπως αντίστοιχα δεν υπάρχει “γενική” ευφυία. Σε κάποια θέματα μπορεί να είσαι υπερβολικά ευαίσθητος και σε κάποια να είσαι παντελώς αναίσθητος. Άσε που η “ευαισθησία” στην εποχή μας αποτελεί από μόνη της ένα τεράστιο και ιδιαίτερα προσοδοφόρο τομέα του μάρκετινγκ.
Όπως όλα, έτσι κι αυτό είναι θέμα φιλολογίας, κυρίαρχης αφήγησης που εκτοπίζει την πραγματικότητα. Κι αυτό ισχύει ειδικά σήμερα που η “ευαισθησία” δίνει και παίρνει αφορώντας κατά κανόνα πληγωμένες ψυχές και δακρύβρεχτα σενάρια. Μην ξεχνάμε το κόνσεπτ “το μέλλον (δηλ. το δικό μας παρόν) είναι γυναίκα” με σήμα κατατεθέν εννοείται την “ευαισθησία” – εν τω μεταξύ πιο σκληρά άτομα από κάτι “υπερευαίσθητες” γυναίκες δεν έχω γνωρίσει.
“Ευαίσθητος” σήμερα είκαι κατά κανόνα εκείνος που κλαψουρίζει. Και αν είναι και άνδρας, εκείνος που ενθαρρύνει τη θηλυκή πλευρά του με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Στην Ελλάδα όπως και σε άλλες χώρες την ίδια περίοδο – early ’80s και εντεύθεν, δημοσιολόγοι υπεράνω υποψίας όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ίσως εν αγνοία τους, συνέβαλαν στη ταύτιση της ευαισθησίας με την ομοφυλοφιλία. Λες και δεν υπάρχει ανδρική ευαισθησία – η ακρόαση μιας μπαλάντας του Ian Anderson πχ., η του Σαββόπουλου, αρκεί για να δείξει τι εννοώ – όπως και γυναικείος δυναμισμός, ουδεμία σχέση έχων με …αντρογυναίκες.
Το άλλο κλισέ, που έδινε και έπαιρνε σε προ – ’80s εποχές, αυτό με το οποίο μεγάλωσα εγώ ας πούμε, ήταν τα “αισθήματα” ως παρηγορία / αναπλήρωση διανοητικού ή
οικονομικού ελλείματος. Π.χ. ο αισθηματίας απλός άνθρωπος του λαού κόντρα στον ασυγκίνητο κεφαλαιοκράτη (Εσύ αν έχεις πλούτη εγώ έχω καρδιά – στίχος λαϊκού άσματος), ή η θεωρητική ανάλυση και η “ψυχρή γλώσσα των αριθμών” σε αντιπαράθεση με το πάθος του έρωτα (Don’t know much about history etc. But I do Know that I love you… and so on) 🤣
Κανένα πνευματικό κίνημα δεν έχει επηρεάσει την εποχή μας περισσότερο από το κίνημα του ρομαντισμού. Με τον Sam Cooke παρεμπιπτόντως είχα φάει φοβερό κόλλημα προ εικοσαετίας. Τον άκουγα στο αυτοκίνητο επί μονίμου βάσεως, μέχρι που κάποια στιγμή μου έκλεψαν τη σχετική κασέτα.. μαζί με το αυτοκίνητο.
Διόλου τυχαία, το συγκεκριμένο κίνημα (ποιητές, ζωγράφοι, μουσικοί etc) χρωστάει τα μέγιστα στα σουαρέ των πλουσίων κυριών του 19ου αι.
Διόλου τυχαία επίσης, για να γίνω και λίγο κακός, το επίπεδο της καλλιτεχνικής δημιουργίας την ίδια περίοδο ακολουθεί πτωτική πορεία. Όχι ότι φταίνε τα …σουαρέ δηλ. γι’ αυτό, αλλά η παρουσία τους μόνο συμπτωματική δεν ήταν. 🙂
Κάτι αντίστοιχο με τη σημερινή “γυναικεία λογοτεχνία”. Που συχνότατα είναι από πραγματολογικής απόψεως αντρική λογοτεχνία.
Όχι τυχαία επίσης, σε ένα είδος μεταλλαγμένου απόηχου των σουαρέ των κυριών του 19ου αι. μέσα απ’ τα οποία αναδείχθηκαν άνθρωποι όπως ο Λιστ και ο Σοπέν, έχουμε την ποπ κουλτούρα της μεταπολεμικής περιόδου, κινητήριος δύναμη της οποίας υπήρξαν εξ αρχής (με τον …Sinatra) τα ουρλιαχτά και τα μαλλιοτραβήγματα των κοριτσιών.
Και για να επανέλθω στο θέμα του post.. ας μη μιλήσουμε για το δικαίωμα ψήφου😁😇
Το χοντραίνεις… Διόλου τυχαία, είναι και η ώρα που απολαμβάνω το βραδινό ’50s – ’60s φεσάκι μου. 😉 🙂