Πέρα από τα αισθήματα που προκαλεί στον καθένα [“είναι μικρές και δεν χωρούν” οι λέξεις την αηδία που αισθάνομαι] η περίπτωση Amal αποτελεί κλειδί ερμηνείας και των περί την “πανδημία” συμβαινόντων :
Όπως η “πανδημία”, πρόκειται για θέμα κατασκευασμένο άνωθεν και εκ του μη όντος, με αποφάσεις ειλημμένες πίσω από κλειστές πόρτες, και με συμμετοχή “ειδικών” στις τεχνικές της χειραγώγησης.
Όπως και με την “πανδημία”, ξεκινώντας απ’ το ομοίωμα, φτάνουμε στον πολύ αληθινό αντίκτυπο που οι “ειδικοί” φιλοδοξούν να προκαλέσει, με τη συμμετοχή αδρά αμειβόμενων αλληλέγγυων [crowds on demand] και με τον πολλαπλασιαστή ισχύος που αποτελούν τα [social] media.
Όπως και με την “πανδημία” τέλος, οι διαφωνούντες με την ανάγκη ύπαρξης του τερατουργήματος είναι …ό,τι μπορεί να φανταστούν οι εν λόγω αλληλέγγυοι “ακτιβιστές” / “κονδυλοφόροι”, εκτός από …φυσιολογικοί άνθρωποι με διαφορετική άποψη. Δείγματα της δραστηριότητάς τους εδώ : ο Αλβανός ακτιβιστής – συντάκτης της “εφημερίδας” Documento Αντιλιάν Κοτζάι διατάσσει το λαό του Πειραιά να υποδεχτεί την Αμάλ.
Δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς ότι τα δυο πρότζεκτ, πέρα από παρεμφερή είναι και συνεργαζόμενα :
Με τους “εδικούς” να στοχάζονται πάνω στο γρίφο …αν πρέπει τα παιδάκια να φοράνε μάσκα στο σχολικό διάλειμμα, και με τους “γηγενείς” φυλακισμένους σε μια εικονική πραγματικότητα να ακολουθούν την Επιστήμη, ορδές “ασυνόδευτων” αναμένονται να πλημμυρίσουν, ανεξέλεγκτες, τη Δύση.
Να μην ξεχνάμε και την βιβλική ρήση Σύψα : “οι μετανάστες δεν κινδυνεύουν απ’ τον ιό γιατί είναι νέοι”.