Η “άλλη” Ελλάδα είναι …η ίδια Ελλάδα. Η φωτογραφία είναι από τη συναυλιακή εκδήλωση στο Καλλιμάρμαρο (25/6) για την εκατονταετηρίδα του Θεοδωράκη, οργανωμένη από το ΚΚΕ.
Αυτό που ίσως δε γίνεται αντιληπτό, είναι το τι αντιπροσωπεύει η εικόνα: την αξία της τραγουδοποιίας του ΜΘ, αλλά και το βαθμό στον οποίο θεωρείται δεδομένη η επιτυχία μιας καλλιτεχνικής εκδήλωσης (συναυλίας, κυκλοφορίας δίσκου, you name it) υπό την αιγίδα του “τιμημένου”. Ο θρίαμβος πρέπει να θεωρείται ασφαλέστερος από εκείνον οιασδήποτε κρατικής εκδήλωσης του είδους – το “τιμημένο” επέχει, δεκαετίες τώρα, θέσιν κράτους εν κράτει, σαφώς λειτουργικότερου από εκείνο.
Και αν αυτό ακούγεται αμελητέο ως προς τον Μίκη * δεν ισχύει το ίδιο για ποικίλα εξαμβλώματα των τελευταίων δεκαετιών, που έκαναν “καλλιτεχνική” καριέρα με κομματική ταυτότητα. Και εξακολουθούν να κάνουν.

* Αν ο κορυφαίος συνθέτης της γενιάς του έχει την ανάγκη του ΚΚΕ για τη διάσωση του έργου του απ’ τη λήθη, so be it. Για περισσότερα, βλ. παλαιότερο post: Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ “ΜΗΝΥΜΑ”.