Ο “υπουργός πολέμου” δε μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής ούτε ως παρουσιαστής του Fox News. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία.
Στη διάρκεια της Biden administration, ένα από τα αστεία των ασχολούμενων με την αμερικάνικη σκηνή ήταν το πώς θα φαινόταν ο …δικαιωματιστικός, παρελαύνων υπό τη σημαία του ουράνιου τόξου στρατός των ΗΠΑ, στα ψυχρά και ανέκφραστα cyborgs των κινεζικών ενόπλων δυνάμεων.
Αυτό ακριβώς έχει κατά νου ο ομιλών (στους 800 στρατηγούς που συγκεντρώθηκαν στη Βιρτζίνια) και έχει απόλυτο δίκιο να βιάζεται να το αλλάξει.
Και άσε τα (ελληνικά κ.ά.) μίντια να ειρωνεύονται τα “υψηλά ανδρικά πρότυπα” και τους “κινηματογραφικούς Ράμπο” που “ονειρεύεται” ο Hegseth.
(Visited 163 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Μόνο στην Αμερική γίνονται αυτά. Ο Δένδιας πού κολλάει?
“Σχολιασμός” Ελλήνων δημοσιογράφων. Και ο συγκεκριμένος είναι απ’ τους συμπαθείς της υποθέσεως. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο τα “θέματα” που αντιμετωπίζουμε, ούτε εκείνοι που καλούνται να τα λύσουν, αλλά και εκείνοι που τα σχολιάζουν. Δηλ. επί της ουσίας …όλοι.
Φωνές βοώντων εν τη ερήμω …των βοώντων εν τη ερήμω. 😱🤣
Εν τω μεταξύ, απ’ ότι ακούω από φερέγγυους σχολιαστές (όχι Ελληνες) : ένας απ’ τους λόγους που ο Μετανιάχου δέχτηκε το …μετριοπαθές σχέδιο Τραμπ για τη Γάζα, είναι το επιδιωκόμενο απ’ αυτόν ΟΚ των Αμερικανών για …νέα επίθεση στο Ιράν! It is a matter of weeks, if not days…
Δεν ξέρω δηλαδή, ώρες-ώρες γίνεσαι ξανά 10 χρόνων και αναρωτιέσαι : τι σόι νέφτι τους έχουν βάλει όλους αυτούς ρε πούστη; Δεν μπορούν μια στιγμή να ηρεμήσουνε λιγάκι;
Τι να πω. Τίποτα δεν αποκλείεται. Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι ο Τραμπ θέλει να κλείσει όπως όπως το Μεσανατολικό εν όψει του ενιαίου δυτικού μετώπου ενάντια στη Ρωσία. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται όχι μόνο τη βοήθεια του Ισραήλ αλλά κυριώτατα της Τουρκίας. Το τελευταίο επίσης που θα ήθελε να δει στην παρούσα συγκυρία είναι τις αραβικές χώρες να πέφτουν στη σινορωσική αγκαλιά. Το γάμησε που το γάμησε με την Ινδία. Όχι ότι στο παραπάνω σχέδιο δεν υπάρχει θέση και για μια επίθεση στο Ιράν. Ούτε βέβαια πρέπει να υποτιμούμε τον κεφαλαιώδη στην εποχή μας παράγοντα μαλακία.
Όπως έλεγα και τις προάλλες, ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ με την τρέχουσα πολιτική του κάνει όλο και περισσότερους να καλοβλέπουν το σινορωσικό στρατόπεδο. Από την άλλη πάλι λειτουργεί διαλυτικά στο δυτικό με διαδοχικές αναγνωρίσεις παλαιστινιακού κράτους καί τα σχετικά. Μια κάποια λύση του ισραηλινού προβλήματος είναι αναγκαία για τη δημιουργία ενός αρραγούς δυτικού μετώπου ενάντια στη Ρωσία.
Προσωπικά εξάλλου ποτέ δεν αμφέβαλλα για τις πραγματικές προθέσεις του Τραμπ απέναντι στη Ρωσία παρά τις κουτοπόνηρες προσπάθειές του για μονόπλευρο προσεταιρισμό της τελευταίας. Αλλιώς τι νόημα είχε η προσπάθεια προσάρτησης της Γροιλανδίας και της διώρυγας του Παναμά με το καλημέρα?
Η φιλοδοξία του για μια νέα “συμφωνία της Γιάλτας” ήταν εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία, δεδομένου ότι ο Τραμπ – κατά την προσφιλή του συνήθεια – δεν είχε τίποτα να προσφέρει. Το θεμελιώδες πρόβλημα της Δύσης είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τη χρειάζεται πλέον για την επιβίωσή του, ενώ το αντίστροφο δεν ισχύει.
“Όπως έλεγα και τις προάλλες, ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ με την τρέχουσα πολιτική του κάνει όλο και περισσότερους να καλοβλέπουν το σινορωσικό στρατόπεδο”.
Προσωπικά δεν το βλέπω αυτό. Αυτό που βλέπω είναι άπασες ανεξαιρέτως, ευρωπαϊκές και μουσουλμανικές χώρες, να διαγκωνίζονται στο ποια θα γλείψει περισσότερο τ’ αρχ@δια του Τραμπάκουλα.
Η “κατακραυγή” εναντίον του Ισραήλ αφορά κυρίως σε παραδοσιακούς χρήσιμους ηλίθιους (…φοιτητές, ακτιβιστές etc) και οι “ηγέτες” που συμμετέχουν σ’ αυτήν χαϊδεύουν τ’ αυτιά των μουσουλμάνων ψηφοφόρων των χωρών τους.
“Προσωπικά εξάλλου ποτέ δεν αμφέβαλλα για τις πραγματικές προθέσεις του Τραμπ απέναντι στη Ρωσία παρά τις κουτοπόνηρες προσπάθειές του για μονόπλευρο προσεταιρισμό της τελευταίας”.
Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω στις καλές προθέσεις του ΝΤ ως προς τη Ρωσία. Απλώς δεν αφήνονται να ευοδωθούν από τους ευρω-ερπετάνθρωπους. Ακόμα και η τελευταία “μεταστροφή” του, με μια ψύχραιμη ματιά, περισσότερο ειρωνικής / κυνικής φύσεως φαίνεται (με το αζημίωτο φυσικά) παρά αληθινή μεταστροφή. Η λογική (μου) λέει ότι συμφέρον του ΝΤ είναι να προσεταιριστεί τη Ρωσία, σε μια αντιστροφή της πολιτικής Νίξον – Κίσσινγκερ, για την οποία αντιστροφή, ούτε ο Μάζης να ήμουνα, έχω αρθρογραφήσει από το 2019.
https://oannes.gr/nixon-in-china-inversion-2/
“Το θεμελιώδες πρόβλημα της Δύσης είναι ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τη χρειάζεται πλέον για την επιβίωσή του, ενώ το αντίστροφο δεν ισχύει”.
Μου διαφεύγει η εποπτεία που απαιτείται για να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω επ’ αυτού. Όπως και επί του αν ο “υπόλοιπος κόσμος” συμφωνεί – το τελευταίο είναι άσχετο με το αν έχεις δίκιο ή όχι.
Να πω την αλήθεια δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι το Ισραήλ αποτελεί ουσιώδες κομμάτι του παραπάνω ερμηνευτικού σχήματος. Πρόκειται για μια ιδέα που μου ήρθε αυθόρμητα και που στηρίζεται στο προηγούμενο της πανδημικής κρίσης, η οποία επίσης – κατά τη δική μου τουλάχιστον ερμηνεία – τερματίστηκε για λόγους πολεμικής προετοιμασίας. Μακάρι εννοείται να κάνω λάθος και ο Τραμπάκουλας να φέρει επιτέλους ειρήνη επί Γης. Κάτι που στο δυτικό τουλάχιστον κόσμο φαίνεται να επιθυμούν όλο και λιγότεροι.
Καλά σίγουρος, εγώ τουλάχιστον δεν είμαι για τίποτα απολύτως, και το λέω κυριολεκτώντας.
Αλλά ένα από τα πράγματα για τα οποία θα στοχημάτιζα …αν ήμουν υποχρεωμένος να στοιχηματίσω για κάτι δηλ., είναι ο καταλυτικός ρόλος του Ισραήλ στην όλη “εξίσωση” (άλλη μια λεξη – μαϊντανός που έχει καταντήσει αηδία).
Άσε που, on reflection, οι θριαμβολογίες του αντιπαθέστατου ΡΤΕ αποδεικνύονται τζούφιες, δεδομένων των ανταλλαγμάτων τα οποία του ζητούνται (ουσιαστικά διακοπή σχέσεων με Ρωσία, Κίνα – period). Εξ ου και υπάρχει ένα είδος τσαμπουκά εκ μέρους των κωλότουρκων προς τα Αμερικανά – “θα κάνουμε ό,τι θέλουμε” κοκ.
Το συγκεκριμένο (μονόπλευρο) “αντάλλαγμα” ο Τραμπ βασικά το ζητάει απόλους. Και καλά οι Ευρωπαίοι που έχουν καταντήσει κλωτσοσκούφι. Με τους άλλους όμως μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα.
Σε περίπτωση που σε παίρνει εντωμεταξύ βάλε και το παρακάτω θρησκευτικού περιεχομένου κομμάτι από ένα δυσφημισμένο γκρουπάκι της παιδικής μου ηλικίας:
https://youtu.be/06W56mUuamk?si=Psj36X0a2jPnUAqz
(Ευχαρίστως, εννοείται)
You got me on this one! πρώτη φορά τους ακούω έστω και κατ’ όνομα! Δένουν με ένα “λάιτ” στοιχείο που περιλαμβάνεται στις διαθέσεις μου των ημερών – ένα post πχ. που έχω προγραμματίσει είναι του Larry Carlton. Και αρκετό ακόμα tech house, needles to say.
Φαντάζομαι ότι εμπνεύστηκαν την ονομασία τους από το σχετικό κομμάτι των T. Rex. Είχαν μια πρόσκαιρη εμπορική επιτυχία στα middle 80s, οπότε καί υπέπεσαν στην αντίληψή μου. Συνεχίζει να μου αρέσει και το έτερο θρησκευτικό τραγουδάκι τους:
https://youtu.be/-5k2DytAVa4?si=ioaPhNLOKIWy8cuW
Το “ροκφανιλίκι” με εγκατέλειψε μαζί με την εφηβεία – επανέκαμψε full force στα early ’90s με τους Ministry. Την εποχή της ακμής των “δικών σου” είχα πέσει με τα μούτρα στην κλασική. Από ροκ μόνο ότι ακουγόταν στα μπαρ των Εξαρχείων – αν κάτι μου έκανε εντύπωση έπαιρνα και το δίσκο!
I understand. Το ανωτέρω εφήμερο εμπορικό γκρουπάκι πάντως ήταν σίγουρα persona non grata στα Εξάρχεια!🙃
Άσε δε το σεξιστικόν του ονόματος!😁
…Όχι όσο ο Στραβίσνκι και ο Μότσαρτ! 🤣
Δε θα ξεχάσω στιγμιότυπο στα mid-80s, στ’ αμάξι μου. Συνοδηγός “underground προσωπικότητα” που δε θέλω να ονομάσω, και στο πίσω κάθισμα, “ελεγχόμενος” απ’ τον καθέπτη μου, φίλος του, τύπος με Mohawk. Έχω βάλει το The Rite Of Spring και παρακολουθώ τις αντιδράσεις του. Τα μάτια ρολάρουν ανήσυχα, δεξιά κι αριστερά, σε όλη τη διάρκεια της εισαγωγής. Με την έκρηξη των εγχόρδων, ο τύπος παθαίνει κανονικό ντελίριο. “ω ρε μαλάκα τι ν’ αυτό ρε μαλάκα!” – μόνο να σταματήσω να κατέβει δε μου ζήτησε.
Καλά το συγκεκριμένο σημείο κατά τα φαινόμενα ενοχλούσε αρχικά και τους οπαδούς της κλασικής. Και είναι συγκλονιστικό στην απλότητά του. Σα να υπήρχε από πάντα.
Καλά έπρεπε να δεις τον τύπο πώς έκανε, και από πριν με τους διάσπαρτους ήχους (σαν παγιδευμένο ζωάκι που το ένστικό του το προειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά), και με την έκρηξη με την οποία κυριολεκτικά τινάχθηκε απ’ το κάθισμα.
Και τι άκουγε ο ίδιος στο φινάλε; …μελωδικό “οϊ πανκ” να πούμε. 🤣
Ο Στραβίνσκι είναι από τα κορυφαία assets του ζωδίου σας.
Ως προς τους οπαδούς της κλασικής, η πρεμιέρα του έργου στο Παρίσι είχε συνοδευτεί από …ταραχές, επεισόδια, συμπλοκές σώμα-με-σώμα, εκτοξεύσεις αντικειμένων στη σκηνή κοκ. Πράγμα το οποίο ήταν σήμα κατατεθέν, ιδίως στη συγκεκριμένη πόλη, από τον 19ο αιώνα (σε μια περίπτωση, και τον 18ο).
Δίπλα σε ο,τιδήποτε άλλο (τα επεισοδια ήταν συχνά στημένα, με οργανωμένους κλακαδόρους etc), και στο συνολικά γελοίον της υποθέσεως, το πράγμα δείχνει βεβαίως και μια μέθεξη με τη μουσική, αδιανόητη στις μέρες μας.
Σίγουρα πάντως θα έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι τότε η μουσική δεν ήταν άμεσα προσβάσιμη, αφού δεν υπήρχαν ακόμα τα μέσα οικιακής αναπαραγωγής. Επιπλέον συνιστούσε κοινωνικό και όχι ατομικό γεγονός. Είναι δύσκολο για μας που μεγαλώσαμε με ραδιόφωνο και ακουστικά να φανταστούμε την εμπειρία των μουσικόφιλων της εποχής. Οι συναυλίες αποτελούν στις μέρες μας απλό συμπλήρωμα του “πράγματος καθεαυτό”.
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Τω καιρώ εκείνω (από τον 19ο αι.), τα περισσότερα μέλη της οικογενείας ήξεραν να διαβάζουν μουσική και ήταν ερασιτέχνες παίκτες οργάνων. Σε κάθε σπίτι υπήρχαν μουσικά όργανα (ακόμα και του εκκλησιαστικού οργάνου υποκατάστατο υπήρχε, το harmonium!) Η μουσική ήταν πολύ περισσότερο στη δική τους καθημερινότητα απ’ ότι στη δική μας. Γιατί απλούστατα, αυτό που είναι στη δική μας μόνο μουσική δεν είναι.
The second one is better, imho. Αν δεν έχεις πρόβλημα προτιμώ να βάλω αυτό.
I totally agree👍👍
Έχεις δίκιο. Μάλλον είχα κατά νου τη δική μας οθωμανική πραγματικότητα, στην οποία βασικός φορέας της μουσικής παράδοσης υπήρξαν οι γύφτοι!
…Στην πραγματικότητα η είσοδος των μηχανημάτων αναπαραγωγής της μουσικής ισοδυναμούσε με σύνθημα γα την υποβάθμισή της. Άρθρα διορατικών ανθρώπων “εποχής” είχαν κυκλοφορήσει από τότε, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις – φωνές βοώντων εν τη ερήμω της …αδυσώπητης “εξέλιξης”.
Κι αυτό το λέει κάποιος που σ’ αυτά τα μηχανήματα χρωστάει 100% την όποια καλλιέργεια του όποιου ταλέντου του : το μόνο που μου έμεινε απ’ το Ωδείο ήταν η εξοικείωση με το keyboard και η ευλυγισία των δακτύλων – τη θεωρία την έγραφα εκεί που δεν πιάνει μελάνι εξ αρχής, και την ξέχασα με …ατσάλινη αποφασιστικότητα.
Όχι ότι έκανα ντε και καλά το σωστό. But …you’ve got to do what you’ ve got to do.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα τώρα με το streaming. Γενικότερα η πολλή ευκολία δεν κάνει καλό. Με το καθισιό αργά ή γρήγορα παχαίνεις.
Ακριβώς. Εξ ου και απ’ το ξεκίνημα της εφιαλτικής …επανάστασης του Napster ήμουν σε “γραφικό” επίπεδο εναντίον του – …κόντρα στην “επίσημη γραμμή” του ΗΧΟΥ και γενικά των Τεχνικών Εκδόσεων (…αξιωματικά ουραγών της όποιας τεχνολογικής εξέλιξης). Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ τους λυσσαλέους θιασώτες του “όλα τζάμπα εδώ και τώρα” έχουν αντιληφθεί, έστω με χρονοκαθυστέρηση, ότι κάτι πήγε πολύ στραβά με το θέμα του streaming και του free downloading.
Ασχέτως πιθανής υστεροβουλίας πάντως το σχέδιο του Τραμπ δεν είναι καθόλου άσχημο. Αν τελικά εφαρμοστεί θα είναι το πρώτο συν στη μέχρι τώρα θητεία του.
“Συν” με την έννοια ότι θα είναι η πρώτη φορά που έδωσε μια κάποια λύση σε πρόβλημα που δεν δημιούργησε ο ίδιος!
Ως προς τον Τραμπάκουλα, κι εγώ το ίδιο νομίζω. Όσο για την υστεροβουλία, με δεδομένο ότι είναι κρυμμένη πίσω από …τα πάντα, πέραν ενός ορίου εστιασμός σ’ αυτήν ισοδυναμεί με paralysis by analysis. Αυτό ακριβώς δηλ. που διέπει σήμερα το οικουμενικό …”έθνος δημοσιογράφων”.
Το λέω γιατί διαβάζοντας τα σχόλια των αναγνωστών ελληνικής εφημερίδας μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά υπάρχει μια σχετική απογοήτευση που δεν συνεχίζεται η σφαγή.
Ε βέβαια, το θέμα αποτελεί ανεξάντλητη πηγή τροφοδοσίας του virtue signaling που διέπει τη ζωή τους.
Εγώ με τη Γάζα δεν πολυασχολούμαι, μακάρι να σκοτώνεται όσο το δυνατό λιγότερος κόσμος, και έως εκεί. Όποιος θέλει να …ενημερώνεται από τον ΟΗΕ, ή να αγνοεί την πάγια τακτκή των Παλαιστινίων να βάζουν τα παιδιά μπροστάντζα και στη συνέχεια να ολοφύρονται on camera, δικαίωμά του.
Αυτό με το οποίο ανησυχώ λόγω υπερκινητικότητας των ευροσαυράνθρωπων, είναι η Ουκρανία και οι πέριξ χώρες που πάνε ντε και καλά να βγάλουν τη Ρωσία “αναθεωρητική χώρα” και το Βλαδίμηρο “έτοιμο να εισβάλει και να καταλάβει όλη την Ευρώπη”.
Αρχιζω δε να πείθομαι για το ότι η πλειονότητα του κόσμου, εκεί, εδώ, παντού, είναι ενήμερη του τι ακριβώς συμβαίνει. Κι αυτό είναι χειρότερο από άγνοια, γιατί…ξέρουν και δεν αντιδρούνε.
Κι εγώ γιαυτό ανησυχώ περισσότερο, εξ ου και η σύνδεση του ειρηνευτικού σχεδίου στη Γάζα με την επίταση της δυτικής εχθρότητας προς τη Ρωσία που επιχείρησα παραπάνω. Το χειρότερο είναι ότι αποκλείεται να κουνιούνται στη Ρωσία τα εν λόγω κράτη χωρίς γερές πλάτες από Αμερική μεριά.
Αυτό …ίσως και να μη θέλω απλώς να το πιστέψω. Γιατί η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε “γερές πλάτες” και “παρότρυνση” μου φαίνεται ασαφής και γενικώς πρόκειται για εκπληκτικά δυσοίωνο σενάριο. Με δεδομένο ότι εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τίποτα, μένω στην εκδοχή …”Τραμπ με καλές προθέσεις”.