Φαν του Αρκά ουδέποτε υπήρξα – όχι ότι φταίει ο ίδιος γι’ αυτό. Όποτε πέσω σε γελοιoγραφία του γελάω, αλλά έως εκεί. Το φαινόμενο μιας χώρας χωρισμένης σε “επικριτές” και “υποστηρικτές” του, που σημειολογούν γελοιογραφίες, ανταλλάσσοντας “βαρείς χαρακτηρισμούς” μου φαίνεται παρακμιακό και γελοίο […”γιατί το είπε αυτό ο Αρκάς”, “γιατί δεν είπε το άλλο”, “δώσε τους πόνο Αρκά…”, “Αρκά ντροπή σου..” κοκ]
Τα δημοσιογραφικά σχόλια που είχα διαβάσει μέχρι τώρα ήταν του επιπέδου που αναμένει κανείς από τους προμαχώνες του political correctness στην Ελλάδα [πχ. Δημοκίδης, “Lifo”]. Όμως το άρθρο ενός κυρίου Μπαμπούλια [Yiannis Baboulias] ανοίγει νέους ορίζοντες στην υπόθεση. Το βρήκα ανακυκλωμένο από την Left.gr και αποτελεί για μένα “καμπανάκι” για το πέρασμα στο next level…Τίτλος: “Ο Αρκάς και η ελληνική Alt-Right”…
Ο αρθρογράφος, αφού πρώτα παραπέμπει σε κείμενο του Αντώνη Γαλανόπουλου, “υποψήφιου διδάκτορα με ειδίκευση στα Discourse Theory, Populism/Anti-populism, Psychoanalysis”, προβαίνει ο ίδιος σε μια συνοπτική παρουσίασή του παραθέτοντας αποσπάσματα:
“Μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της Alt-Right ρητορικής είναι η προώθηση μιας ατζέντας που υπερασπίζεται την ανωτερότητα της λευκής φυλής (white supremacy), την λευκή ταυτότητα, και μάλιστα την λευκή ανδρική ετεροφυλοφιλική ταυτότητα, η επίθεση στο φεμινιστικό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα μέσω μιας διακωμώδησης που παρουσιάζει τα δυο κινήματα ως καρικατούρες δίχως περιεχόμενο καθώς και η κριτική στις θεωρίες κοινωνικού φύλου (βλέπε τα λεγόμενα anti-gender movements). Προφανώς και το μεταναστευτικό ζήτημα είναι υψηλά στην ατζέντα της Alt-Right.”
Αυτό που παραλείπει φυσικά να πει είναι ότι η η alt right δεν είναι κάτι επίσημο, δεν αντιπροσωπεύεται πουθενά, δεν έχει κεντρικά όργανα, ούτε εκπροσώπους τύπου. Πρόκειται για τοπίο ασαφές και θολό. Υπό την ίδια …ευρεία έννοια που, κάτω από τον όρο “αριστερά” στεγάζονται από ευρωπαϊστές σοσιαλδημοκράτες μέχρι οπαδούς της αυτοδιαχείρισης και hooligans-“αντιεξουσιαστές” των Εξαρχείων, οι εκφάνσεις της alt right περιλαμβάνουν από καθόλα σοβαρούς και αξιοσέβαστους, συντηρητικούς ανθρώπους, μέχρι τα τελευταία ναζιστικά αποκαΐδια που σιγοκαίνε στον αμερικάνικο νότο. Ξεχνάει επίσης ότι η alt right έχει προκύψει ως [διαδικτυακή κυρίως] αντίδραση στην αποχαλίνωση μιας “liberal αριστεράς” που δηλωμένο στόχο έχει την καταστροφή του είδους “λευκός άνδρας”, υπαίτιου κάθε συμφοράς που έχει πλήξει την ανθρωπότητα από καταβολής της…
Ότι είναι οι γελοίες υπερβολές των SJWs [Social Justice Warriors] που καθιστούν όχι απλώς φυσική αλλά επιβεβλημένη την αντίδραση ανθρώπων που έχουν διατηρήσει κάτι από τη κοινή λογική. Ότι αν οι αντιδράσεις τους είναι υπερβολικές, αυτό οφείλεται κυρίως στη …διαδικτυακή παράμετρο. Και ότι, για να περάσουμε στην αληθινή πραγματικότητα, φαινόμενο αντίστοιχο στους κόλπους της Alt Right με εκείνο της “μαρξιστικής” Antifa …απλώς δεν υφίσταται…
Αξιοσημείωτο επιχείρημα του κυρίου Μπαμπούλια είναι το εξής:
“Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι έχω υποχρέωση να σε ακούσω. Επίσης σημαίνει ότι αν λες ρατσιστικά πράγματα, μπορώ να σε πω ρατσιστή εξασκώντας την δική μου ελευθερία του λόγου. Η απαίτηση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται με τέτοιους όρους και να μην τον αποκαλούν όπως του αρμόζει είναι πραγματικά από άλλη διάσταση”.
Και εδώ φτάνουμε στην ουσία της υπόθεσης. Γιατί οι ομοϊδεάτες του κυρίου Μπαμπούλια δεν απαιτούν απλώς να έχουν τον τελευταίο λόγο [αλλιώς, όπως εσύ έχεις δικαίωμα να με πεις ρατσιστή γιατί θέλεις να πιστεύεις ότι είμαι, έτσι κι εγώ έχω δικαίωμα να πιστεύω πχ. ότι είσαι ηλίθιος που το πιστεύεις – το πράγμα ανακυκλώνεται επ’ άπειρον]. Έχοντας το μαχαίρι και το καρπούζι, προχωρούν στο παρασύνθημα: Το Facebook αρνείται να απενεργοποιήσει σφηκοφωλιές μισαλλοδοξίας όπως πχ. ο λογαριασμός της Antifa. Ωστόσο, προβαίνει σε αθρόες απενεργοποιήσεις λογαριασμών συντηρητικών χρηστών. Ακόμα, στο πλαίσιο …ανανέωσης της πολιτικής του ως προς τα community standards, το FB ανακοίνωσε ότι, στο εξής, οι απειλές κατά της ζωής θα ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, εφόσον στρέφονται εναντίον “επικίνδυνων ατόμων”… Επικίνδυνα άτομα είναι βεβαίως εκείνα που ταυτίζονται με το έτσι θέλω με την Alt Right, ταυτισμένη με το έτσι θέλω με τα σκληροπυρηνικά στοιχεία της…τη ευγενική φροντίδι αρθρθογράφων όπως ο κύριος Μπαμπούλιας.
Αν κάποιοι αρχίζουν να στιγματίζουν περιπτώσεις τύπου Αρκά, χρησιμοποιώντας την αμερικάνικη Alt Right σαν σημείο αναφοράς, δεν χρειάζεται κάποια οργιαστική φαντασία για να σκεφτεί κανείς ότι ΚΑΙ ΕΔΩ μια τέτοια πρακτική συζητάται, επιδιώκεται, ή …μεθοδεύεται.