Αποφεύγοντας τα σχόλια επί της ουσίας (και μόνο βλέποντας / ακούγοντας αυτούς τους ανθρώπους αρρωσταίνεις) σκέφτεσαι ότι αυτή είναι η νομοτελειακή, ψυχοπαθολογικού τύπου κατάληξη δεκαετιών διαπαιδαγώγησης του “λαού” από ένα τερατώδες μιντιακό σύστημα, που υποκαθιστά την πραγματικότητα με τελευταίας διαλογής σίριαλ και παραδίδει τη λογική βορρά στο “χαοτικό συναίσθημα”. Στη συνέχεια σκέφτεσαι ότι, μέσα στο γενικό πανζουρλισμό, είσαι εν τέλει εσύ που φαίνεσαι περίεργος.
Και, ίσως, το χειρότερο απ’ όλα : ακόμα και το σενάριο μιας νηφάλιας, διαυγούς περιγραφής των τεκταινόμενων στις μέρες μας απ’ τον …ιστορικό του μέλλοντος, πρέπει να αποκλεισθεί σαν παράλογα αισιόδοξο.