Ενθυμούνται ασφαλώς οι συμπολίτες μας, τον θόρυβο που είχε σηκωθεί την περίοδο του Πάσχα για το θέμα της Θείας Μετάληψης. “Οπισθοδρομικοί” ιεράρχες διαδήλωναν την πεποίθησή τους ότι δεν είναι δυνατόν το σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού να αποτελούν φορείς μετάδοσης μιας θανατηφόρας νόσου. “Προοδευτικοί” και “συνεννοήσιμοι” ιεράρχες μίλησαν με μετριοπάθεια, δίνοντας τον τόνο στην επίσημη στάση: η θεία μετάληψη δεν διεξήχθη εν τέλει παρά σε σποραδικές περιπτώσεις και …στα μουλωχτά, όπως αποκαλύφθηκε στην απίθανη ιστορία ρουφιανιάς από τα “social media” [με τον παπά να κοινωνάει πιστούς από την πίσω πόρτα, απαθανατισμένος σε φωτογραφικό ενσταντανέ από περίοικο].
Έχει ακούσει κανείς συζήτηση περί κοινωνίας τις τελευταίες μέρες; αναφέρθηκε στο θέμα ο βλοσυρός κύριος Χαρδαλιάς πίσω απ’ τη μαύρη μάσκα του; δεν νομίζω. Ούτε και κανείς άλλος. Η μόνη αναφορά που υπέπεσε στην αντίληψή μου ήταν εκείνη του πατριάρχη Βαρθολομαίου: βγαίνοντας από τα …δεξιά, σημείωσε την πίστη του πατριαρχείου ότι το μικρόβιο δεν μεταδίδεται με την Θεία Κοινωνία.

Όλες αυτές τις ημέρες, το χριστεπώνυμον πληθος προετοιμάζεται νηστεύοντας, ίνα όπως μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων.
Ποια είναι η εξήγηση για την ολοκληρωτική [συμφωνημένη …”θα έλεγε” κανείς] απουσία του θέματος από τον δημόσιο διάλογο;
Ο “ψεκασμένος” εαυτός μου μπορεί να σκεφτεί μια και μόνο: η πολιτεία αποφάσισε να κάνει αυτή την υποχώρηση στην εκκλησία, η οποία έδειξε ότι δεν επρόκειτο να ανεχτεί κάτι αντίστοιχο του Πάσχα… Ίσως απείλησε, έτσι απλά, ότι θα θέσει τους πιστούς σε κινητικότητα. Ίσως συμβαίνει κάτι πιο …περίπλοκο: γνωρίζει [και απειλεί με] στοιχεία που η πολιτεία δεν θα ήθελε να δημοσιοποιηθούν.
Στην πρώτη απ’ τις δύο εκδοχές του moratorium έχουμε το εγνωσμένο ήθος της “κοσμικής” εξουσίας, των media και των “ειδικών” που παίζουν το παιχνίδι της. Στη δεύτερη, το εγνωσμένο επίσης ήθος μιας “πνευματικής” εξουσίας, πάλαι ποτέ κραταιάς, που θα κάνει ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να μην βγει έξω απ’ το παιχνίδι.