Ο γελοίος θόρυβος γύρω από τις συναυλίες των Χαρούλη – Μποφίλιου στο εξωτερικό με τραγούδια “του Μίκη και του Μάνου”, η απαγόρευση του υιού Χατζιδάκι απειλούντος με νομικές ενέργειες, οι δημόσιες τοποθετήσεις όπως εκείνες των …Ευανθίας Ρεμπούτσικα και …Θέμη Καραμουρατίδη (η μια “στηρίζει” τον υιό, ο άλλος τους ερμηνευτές της υποθέσεως) όλα αυτά δεν εξυπηρετούν παρά την ανάγκη των μίντια για παραγωγή / συντήρηση τεχνητής έντασης μέσω ψευδογεγονότων. Σε ό,τι με αφορά, βρίσκω αηδιαστική την ψευδοευλάβεια με την οποία προσεγγίζεται το έργο των “Θεόπνευστων Δημιουργών” (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης etc) ενός μυθοποιημένου παρελθόντος (των ‘60s και των ‘70s), και τις μεγαλοστομίες με τις οποίες αυτή εκδηλώνεται. Σκοπός των οποίων, η εν πάση περιπτώσει αποτέλεσμα, δεν είναι παρά η απόκρυψη της απουσίας έστω και μιας σημαντικής μουσικής προσωπικότητας που να έχει απασχολήσει την επικαιρότητα, τα τελευταία κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια. Λες και από μια εποχή και μετά το μουσικό IQ του “Έλληνα” έχει υποστεί συνολική κατάρρευση.
Ακούω την Σαβίνα Γιαννάτου να ερμηνεύει την ‘Τρελλή του Φεγγαριού’, και θυμάμαι να συνοδεύω στο πιάνο την Κρίστη Στασινοπούλου, στο ίδιο τραγούδι, σε ένα live club κάπου στην Πατριάρχου Ιωακείμ, στα ‘90s. 🔥🔥🔥 The ridiculous uproar surrounding the concerts of Ηaroulis – Bofiliou abroad, featuring songs by Hatzidakis and Theodorakis, the prohibition imposed by Hatzidakis’s son, who has threatened legal action, and the public statements such as those made by Evanthia Reboutsika and Thimios Karamouratidis (one supporting the son, the other defending the performers) all serve nothing other than the media’s need to manufacture and sustain artificial tension through pseudo-events.
As far as I am concerned, I find repellent the sanctimonious reverence with which the works of the so-called Divinely Inspired Creators (Hatzidakis, Theodorakis, and so on) from a mythologized past – the 1960s and 1970s – are cloaked, as well as the grandiloquent rhetoric through which this reverence is expressed. The purpose or, in any case, the outcome of all this is merely to conceal the absence of even a single significant musical personality that has occupied public attention in recent years – I cannot say precisely how many. It is as if, from a certain point onward, the musical IQ of the “Greek” has undergone a total collapse.
I listen to Savina Yannatou performing ‘The Mad Woman of the Moon’, and I recall accompanying Kristi Stasinopoulou on the piano as she sang the same song in a live club somewhere on Patriarchou Ioakeim Street, in the 1990s.